Twee maanden zijn ondertussen voorbijgegaan sinds ik thuiskwam uit opname, en ik voel me nog steeds verloren. De eerste weken na thuiskomst stuurde ik vele mailtjes naar psychologen, EMDR-therapeuten, creatieve therapeuten en een psychiatrisch dagcentrum om hulp te zoeken, maar stootte zoals verwacht op (volle) wachtlijsten.

We zijn weer zo'n 5 weken verder sinds mijn vorige blog, maar ik blijf de traagheid van de dagen met mij meeslepen. De laatste 2 weken in opname voelden leeg en nutteloos aan. De therapiesessies maakten wel al eens emoties of gedachten los, maar er was geen tijd en ruimte om erover te praten. Het was echt aftellen tot de diagnostiek werd afgerond, en deze in team werd besproken.

Twee weken na mijn aankomst op de nieuwe afdeling, begon het bekende gevoel van misnoegd te zijn weer in mij te ontluiken. Ik lijk door de gangen te dolen, ik woon meer in mijn hoofd dan op de afdeling. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden was mijn enige individuele gesprek van de week er eentje van 10 minuten met de supervisor van de afdeling. 

Na mijn verhuis naar de minder beveiligde kant van de afdeling, mocht ik al snel op intake bij de psychiater van een open afdeling voor kortdurende therapeutische ondersteuning. Ik durfde niet erg aangeven hoe heftig en vaak ik nog donkere gedachten had, bang om mijn eigen ruiten in te gooien. De psychiater pikte dit tussen de lijnen toch op, en vertelde dat deze gedachten er mogen zijn. Het was gewoon belangrijk een vertrouwensband op te kunnen bouwen zodat ik het zou aangeven als ik overspoeld werd. Ik was de week erna al welkom.

Enkele weken later, en mijn pillen worden nog steeds geplet. De schroom die eraan vastzit, is gelukkig wel al wat gaan liggen. Jammer genoeg sleurde deze mijn stemming en levenslust ook weer mee de diepte in.

Alweer een weekend overleefd, ging ik maandag verder met vragenlijsten invullen en oefeningen maken voor de diagnostiek. We dwaalden tijdens de sessie zelfs even van de testen af en ik vertelde haar hoe verbitterd ik me voel met mijn behandeling hier, en dat ik dan nog liever gewoon terug naar huis wou en het leven gewoon moest zien te dragen, zoals ik al zolang deed. Dat doel lijkt al voor me zijn vastgelegd. Als je al op de grond zit kan je minder hard vallen, toch? Waarom maanden nog door deze pijn werken om me dan terug aan die onvermijdelijke crash over te leveren?

Sinds mijn vorige post is er weinig tot niets veranderd. Ik blijf tijdens elk gesprek met de psychiater, dagelijks dus, aanhalen dat ik hier weg wil; dat ik me hier als een hulpeloos dier in een hoekje gedreven voel omdat ik niet mak instap in hun plan, dat ik de camera die dag en nacht me in de gaten hou niet meer verdraag.

De witte lijnen op de muren