Hoe ik terug mama werd

We zijn weer zo'n 5 weken verder sinds mijn vorige blog, maar ik blijf de traagheid van de dagen met mij meeslepen. De laatste 2 weken in opname voelden leeg en nutteloos aan. De therapiesessies maakten wel al eens emoties of gedachten los, maar er was geen tijd en ruimte om erover te praten. Het was echt aftellen tot de diagnostiek werd afgerond, en deze in team werd besproken.

Dit stond ingepland op een donderdag, terwijl ik pas de maandag erna zelf de uitleg kreeg over wat er nu eigenlijk mis is met mij. Die donderdag zag ik dat alle sessies van maandagochtend geannuleerd waren, en dus besloot ik vrijdag al op ontslag te gaan. De assistent-psychiater zei nog weifelend dat ze het in het team toch niet zo’n goed idee vonden zo plots te vertrekken, maar aangezien het een open afdeling is konden ze me niet tegenhouden. De bezorgdheid en onrust die bij mijn vertrek werden verwoord voelden verstikkend en bedreigend aan. Ik voelde me nog steeds gevangen en wou niet op de valreep van mijn vrijheid worden beroofd.

De therapeut van de beeldende sessies wou nog even mijn afgelegd traject met me bespreken en verwoordde dat het nog niet afgesloten aanvoelde. Ze begreep niet dat ik niet veel diepgang zei te vinden in de therapie, en dat ze veel dubbele bodems en symboliek in mijn werken terugvond. Ik bevestigde dat ik geen moeite had om mijn emoties en gevoelens in beeld uit te drukken, maar dat er verder ook niks mee werd gedaan. Dat droeg dan ook weer bij tot mijn gevoel niet gezien te worden op de nieuwe afdeling. Met haar had ik vervolgens, ter afsluiting, voor de eerste keer sinds opname een uitgebreid, toegespitst gesprek over mijn miskraam en mijn verdriet. Waarom mocht dit 5 lange maanden het daglicht niet zien in de therapie?

De bespreking van de diagnostiek maakte me ook bitter. Na 3 maanden van vragenlijsten, gesprekken, testen en observatie was de conclusie dat ik depressief ben, dit veroorzaakt is door enkele tegenslagen in de laatste jaren en gebeurtenissen in mijn jeugd die mijn karakter hebben gevormd. Geen autisme, geen borderline, geen bipolaire stoornis, geen nieuwe informatie. Ik ben gewoon uit mezelf mis. Medicamenteus ging de lithium worden afgebouwd, maar de antidepressiva mocht ik blijven doornemen.

Eens ik thuis was, ben ik mijn medicatie niet bij de apotheek gaan halen. Ik wou zo graag terug landen in de normaliteit en het weekend even geen pillen innemen. Toen ik op maandag mijn medicatie bij de apotheek wou gaan ophalen, bleken er geen voorschriften voor antidepressiva of lithium op mijn identiteitskaart te staan, enkel een middel tegen bedplassen of diabetes insipidus dat ik nog nooit in mijn leven had moeten innemen. 

Sinds opname heb ik de nare gewoonte ontwikkeld om de bijsluiters uit te pluizen om te kijken of dit schadelijk genoeg zou kunnen zijn voor als ik de stap zou durven wagen. Dit middel leek hiervoor wel geschikt te zijn. Ik vertelde mijn man over de vergissing van de psychiater en bouwde op die manier een soort veiligheid in voor mezelf. Op deze manier voelde het alsof ik mezelf al een beetje buitenspel zette om tot actie over te gaan. Het ontbreken van de andere voorschriften beschouwde ik ergens als een teken dat het tijd was om met deze medicatie te stoppen. Ik roep namelijk al maanden dat de medicatie niets lijkt te veranderen, maar niemand wil het horen. Van de plotse afbouw heb ik niets gemerkt, wat opnieuw leek te bevestigen dat ook aan dit aspect 5 maanden zijn verspild. Toen ik het incident van de voorschriften vermeldde aan de psychiater, tijdens een controle 3 weken na opname, werd er niet verder op ingegaan.

Qua therapie werd EMDR voorgesteld om enkele trauma’s te verwerken, een beeldende therapeut te zoeken, gewone psychotherapie verder te zetten en op termijn een intensief ambulant groepstherapieprogramma op te starten. De wachtlijsten zijn overal lang, van 6 maanden tot een jaar. Elke keer als ik met deze termijnen word geconfronteerd, schreeuwt er een stem in mijn hoofd dat ik dan al dood zal zijn. Ik kan hem niet ontkrachten, er wordt weer zo veel aan mij getrokken en de rek is er al lang uit. De eindsom van mijn opname-avontuur is dus dat er niet enkel gewoon is bevestigd wat ik al wist, maar dat het ook erger is geworden. Ik ben wantrouwiger, zowel naar mezelf toe als naar de ander, het verdriet is rauwer en ik moet het nog steeds zelf maar uitzoeken. De opname leek gewoon een langdurige wachtkamer naar helemaal niets. Die maanden van mijn leven krijg ik nooit meer terug. De persoon die ik ervoor was, ook al was die niet perfect, lijkt vergruisd en weggewaaid.

Ik had zo gehoopt en gesnakt naar een vakantie na ontslag, even weg zonder de kinderen. Om me terug verbonden te kunnen voelen met mezelf en mijn man, ver van de plekken waar zoveel verdriet aan kleeft. Maar zoals altijd leek dit niet mogelijk te zijn door het werk, de kinderen, en het kostenplaatje, ook al hebben we een zeer comfortabele buffer op de spaarrekening. Ik begrijp het wel dat mijn man me niet wil volgen in mijn vlucht, maar kijk soms naar hem en vraag me af of hij wel beseft dat ik allang niet meer in zijn armen rust. Dat hij knuffelt met lucht in de vorm van wie ik ooit zo hard probeerde te zijn.

Ondertussen loop ik verloren, voel ik me gevangen in mijn eigen huis. Als mijn man er niet is, is mijn moeder er wel om me, naar mijn aanvoelen, in de gaten te houden. Ik vind geen rust. Niet alleen omdat er zoveel weer moet, maar ook omdat ik hier niet meer pas. Ik ben een grote last, de lusten zijn schaars en voelen hol. Ik doe mijn best om mee te bewegen op het tempo van de kinderen en de wereld om me heen, maar voel me constant buiten adem. Mijn oudste zoontje lijkt me te verstikken, wil niet van mijn zijde wijken. De jongste vraagt geen aandacht en duwt me zelfs weg. Ik voel me enkel schuldig omdat ik heb gefaald, hen op zo’n jonge leeftijd door mijn afwezigheid al heb verknipt en er nog niet eens sterker ben uitgekomen. En omdat ik elke keer weer moet toegeven aan mezelf dat ik dit niet kan en niet wil, maar niet meer kan ontsnappen.

Tijdens de herfstvakantie waren de kinderen voor het eerst sinds mijn ontslag 2 dagen alleen met mijn man en ik thuis. Ik vind het zo hard om het op deze manier te verwoorden, maar het voelde als een marteling. Alsof je al een hele tijd aan het struikelen bent en met je gezicht op 2 centimeter van de grond blijft hangen, met je laatste krachten, zodat ze niet hoeven te zien hoe je helemaal opensplijt. Ik wil zo graag tot het laatste beetje blijven doorgaan voor hen, maar wil dit leven gewoon niet meer. Alles lijkt af te gaan hangen van hoe lang ik nog kan blijven verderstruikelen, en of er toch op miraculeuze wijze iemand me aan mijn schouders terug rechtop komt trekken. Het probleem is dat ik door opname niet meer in sprookjes of mirakels geloof, en dat ik enkel kan kiezen om gehavend door het leven te stappen, of eruit.