Mijn verhaal begint eind 2019, toen ik net 20 was geworden. Rond mijn verjaardag leerde ik mijn vriend kennen en het was liefde op het eerste zicht. Onze relatie kende wel een moeilijke start want al snel woonde hij bij mij en mijn ouders.
In de vorige blog kon je lezen hoe twee spoedingrepen nodig waren na de grote openhartoperatie van mijn 4 maanden oude baby.
Hij lag nog met open borstkas op de IC en kon nu eindelijk beginnen aan zijn herstel. En dit ging een weg worden...
Eerlijk gezegd lopen de dagen van deze week een beetje door elkaar heen in mijn herinnering. We waren natuurlijk dankbaar en opgelucht dat ons zoontje hier zich doorheen heeft getrokken, maar alles voelt ook ineens heel raar. Ik voelde me geen onderdeel meer van de wereld. Ik liep rond in een soort van sluier van melancholie. Het gemis van het gezonde kindje, een natuurlijke geboorte en het fijn samen thuis zijn met je baby drukte zwaar op me. Ik had het op mijn werk zo georganiseerd met mijn zwangersschapsplan dat ik 5 maanden thuis kon blijven met mijn kindje en daarna twee jaar lang een dagje minder kon werken. Hier had ik onder andere twee jaar lang voor overgewerkt (115uur) om dit te kunnen realiseren en 10 jaar aan spaarverlof voor opgebouwd (icm zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof). Al zo lang wens ik een kind en had ik hier over nagedacht. Dit verlof wat ik al heel erg lang romantiseerde in mijn hoofd, zat ik nu in een ziekenhuis.. ver van mijn woonplaats, met mijn kind op de IC. En ik voelde me zielsongelukkig. Wat een deceptie.
Natuurlijk is skiën geweldig leuk om te doen tijdens een wintervakantie, maar met kleine kinderen iets minder praktisch. Moet je dan maar niet meer gaan? Eh, zéker wel! Juist in het kindvriendelijke Oostenrijk barst het namelijk van de winterse activiteiten die ook geschikt zijn voor kleintjes. Bezoek deze gebieden en vaak onontdekte plekjes en jullie vakantie kan niet meer stuk.
Wanneer je verteld dat je in de ziektewet zit omdat het niet goed met je gaat hoor je vaak van mensen dat je leuke dingen moet gaan doen. Maar wat als je nergens zin in hebt? Geen band meer voelt met je eigen kind? En vooral op de bank wilt liggen met een dekentje en niet gestoord wilt worden? Dat is enorm lastig om uit te leggen aan de buitenwereld. En deze buitenwereld werd ook ver weg gehouden van mijn problemen omdat ik dat graag wilde.
Op vrijdag 16 juni was de dag dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had (op moment van schrijven inmiddels 19 weken zwanger). Ik had me voorgenomen om samen met mijn vriend te testen, maar had zo sterk het gevoel dat het raak was, dat ik echt niet kon wachten. Hij was dat weekend naar een festival en zou zondagavond pas (dan duren een paar dagen ineens heel lang) terugkomen. Voor mijn gevoel duurde het eeuwen, daarom heb ik zaterdag gevraagd of we konden videobellen, zodat ik hem het goede nieuws kon vertellen. Dat had ik, helemaal bij ons eerste kindje, liever op een andere manier willen doen, maar ik kon ook hiermee gewoon echt niet wachten. Helemaal enthousiast en blij was hij met dit prachtige nieuws!
Na de hele week met enorm veel spanning, angst, verdriet, slapeloze nachten en heel veel verschillende scenarios in mijn hoofd, kwam daar eindelijk de afspraak met het verlossende antwoord wat er in mijn baarmoeder zat.
WIST JE DAT?
Het deze week de week tegen pesten was?
Zag je het niet? Ik stond alleen, omdat ze mij niet wouden. Ze schoven mij weer aan de kant. Pijn deed het met woorden, pijn deed het met gebaren, pijn deed het met geweld. Niemand die het zag, niemand die het mocht weten. Met tegenzin naar school, buikpijn, en tranen, niet samen willen werken maar gewoon alleen, niet mee doen met sport.. Het begon al op de basisschool, doodongelukkig was ik als kind. Ik was trots op het enige wat ik had; mijn lange haren, maar bang, zo gepest, dat ik besloot alles moest er af. Aan het einde van de rit, was ik het die de school zonder pardon verliet. Na een jaar weer "kind" te kunnen zijn was het even fijn. De middelbare school kwam ik veel dezelfde personen tegen, van slaan schoppen, uitschelden, buitensluiten, tot het kauwgom in mijn haren aan toe.. Nooit heb ik een stap daar nog neer gezet. Het waren mijn ouders die het voor mij opnamen, omdat niemand anders het deed.
Hoe verder was de nr.1 vraag!
In de periode dat ik ontdekte dat mijn placenta slecht werkte kon ik vrij weinig ervaringsverhalen op het internet lezen. Je hoopte herkenning te vinden daarom hoop ik dat ik er andere toekomstige mama’s of al mama’s hiermee kan helpen. Het is niet makkelijk die onzekerheid…
Donderdag 28 september 2023. Wat begon als een fijne ochtend, eindigde in een spoed rit naar de kinderafdeling in het ziekenhuis.
Mijn verhaal begint eind 2019, toen ik net 20 was geworden. Rond mijn verjaardag leerde ik mijn vriend kennen en het was liefde op het eerste zicht. Onze relatie kende wel een moeilijke start want al snel woonde hij bij mij en mijn ouders.
In mijn vorige blog vertelde ik meer over de ingreep om het restweefsel wat was achtergebleven nog te verwijderen. Een emotioneel beladen dag waar ik nog vaak aan moet terugdenken. Wat een dag..