Tot nu toe verloopt het herstel redelijk in een stijgende lijn. Steeds komen er toch momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Soms vergeet ik waar ik vandaan kom en wat ik heb meegemaakt. Het leven voelde al snel weer heel gewoon, zeker met ons drukke geleefde leven. En dat voelt heel fijn. Maar toch lijk ik last te hebben van extreme vermoeidheid, dat komt soms ineens en gaat ineens weg en ik kan dat niet inschatten of aanvoelen. Helaas, ook dat hoort erbij, de arts zegt dat dit erbij hoort. Zeer frustrerend en verschrikkelijk moeilijk om een stapje terug te doen en keuzes moet maken. Maar het is beter voor me, door toe te geven en dit toe te laten word ik sterker van.

10 september - de uitgerekende datum.

Ik ben zojuist voor de 4e keer in twee weken tijd geopereerd. Ik ben 1 keizersnede en 3 heroperaties verder.
Mijn zoontje Joah is opgenomen op de medium care omdat hij iets te vroeg is geboren.

Vaak in de alledaagse situaties ligt een ongeluk op de loer: een kopje thee dat omgaat of een hete oven waar jouw kindje even tegenaan leunt. Juist omdat kinderen zich zo razendsnel ontwikkelen en nieuwsgierig zijn, zit een ongeluk in een klein hoekje. Brandwonden zijn een van de meest voorkomende ongelukken bij kinderen en natuurlijk wil je dit als ouder het allerliefst voorkomen. Als ouder is het belangrijk om extra alert te zijn in de keuken en bij het inschenken en neerzetten van hete dranken. 

Over de tijd tussen het vorige ziekenhuisbezoek in Krefeld en de operatie kan ik wel een boek schrijven. De wachttijd in Krefeld is kort en ik heb het gevoel dat de artsen erg goed en zorgvuldig werken, maar verder kan ik weinig positieve dingen bedenken over dit ziekenhuis. De communicatie in dit ziekenhuis is echt bizar slecht, ik heb in totaal vier verschillende operatiedata gekregen en zelfs op de simpelste vragen, zoals waar ik me op de operatiedag moet melden, kon niemand me antwoord geven. Ook het liggen in een ziekenhuis waarvan je de taal niet goed spreekt, heb ik erg onderschat. Ondanks de grote internationale afdeling, werd er alleen maar Duits gesproken. En dan heb je nog het personeelstekort in de zorg, waardoor niemand echt tijd voor me had, hoewel je op je kwetsbaars bent en juist aandacht nodig hebt. Nu ik zelf in het ziekenhuis heb gelegen, besef ik me ook pas echt hoe groot het probleem in de zorg is.