Mamaplaats
Mamaplaats
Mamaplaats
Life
Itsme
Millie
Enfant
Mamaplaats
Brandwonden bij je kind? Help, wat te doen?
Deze influencers delen hun verhaal!
Vaak in de alledaagse situaties ligt een ongeluk op de loer: een kopje thee dat omgaat of een hete oven waar jouw kindje even tegenaan leunt. Juist omdat kinderen zich zo razendsnel ontwikkelen en nieuwsgierig zijn, zit een ongeluk in een klein hoekje. Brandwonden zijn een van de meest voorkomende ongelukken bij kinderen en natuurlijk wil je dit als ouder het allerliefst voorkomen. Als ouder is het belangrijk om extra alert te zijn in de keuken en bij het inschenken en neerzetten van hete dranken.
Vroeger was alles veel leuker
Ik merk nu pas hoeveel er met de jaren verloren is gegaan
Terwijl mijn dochtertje op school is neem ik mijn zoontje mee naar het Playcafe bij ons in de buurt voor een leuke en sociale ochtend met leeftijdsgenootjes. Al gauw valt me op dat meerdere kindjes aan tafel naast hun ouders zitten. De een op de Iphone, een ander zelfs op een tablet. Tot mijn verbazing lijkt niemand dit vreemd te vinden, terwijl ik mezelf afvraag waarom een kind in een indoor speelparadijs überhaupt een tablet mee moet nemen?
"Juf, kijk! Ik heb een poepdans gedaan!"
Crèche Confessions
Een juf vertelt over een bizar, hilarisch of wonderlijk voorval op de crèche of kleuterschool. Verhalen die meestal ver van ouders oren blijven… Want wie weet wat die kinderen allemaal uitspoken en vertellen als jij er niet bent. Tot nu! Lisa (21), stagiair op een crèche in Maarssen*, vertelt over Jens en zijn 'poepdans'...
De eerste dag van moederschap
Angst, liefde en onzekerheid
In een van mijn eerdere blogs heb je kunnen lezen hoe heftig mijn bevalling was. Niet wetende wat me te wachten stond, werd ik na de geboorte van mijn dochter naar de operatiekamer gereden om mijn placenta te laten verwijderen. "Heb ik weer", dacht ik nog.. Natuurlijk bevallen en toch nog een ruggenprik nodig. Terwijl ze me voorbereiden, vragen ze of mijn man weet waar ik ben. Ik leg uit dat hij bij onze dochter is, op de NICU. Hij zal vast niet weten dat ik hier ben. Ze proberen hem te bellen, maar krijgen hem niet te pakken. Ergens denk ik nog, zou dit een slecht teken zijn? Maar ik laat alles maar over me heen komen. Als het echt foute boel is hadden ze dit toch wel laten weten?
Wakker worden in een kille kamer zonder baby
Deel 5 - de dagen in het erasmus mc sophia
Het was vrijdagochtend 1 maart 2024. Ik had niet geslapen. De hele nacht lag ik wakker van verdriet, zorgen en gemis. Het gemis van mijn kindjes was zo groot. Het meisje wat een verdieping onder ons op de ic lag. En mijn lieve mannetje van 4 jaar die thuis met oma was. Gelukkig ging het met hem goed en vermaakte hij zich prima met oma. Ik keek er zo naar uit om hem die middag weer te kunnen zien. De hele nacht lag ik wakker en keek ik via een app op mijn telefoon naar de live verbinding met de camera die boven het bedje van onze dochter hing. Het beeld was constant hetzelfde. Een meisje wat daar aan allerlei draden en infusen lag diep in slaap. Af en toe bewoog ze welis en dit was normaal volgens de artsen. Het was een heftige nacht, ik had heel veel last van naweeën en mijn hele lichaam deed zeer. Gelukkig kreeg ik van de verpleging wat sterkers tegen de pijn. Rond 6 uur keek ik weer op de camera en zag onze dochter ineens met haar oogjes open liggen en bewegen. Ik schrok want dit was niet de bedoeling. Ze zou de komende 72 uur in slaap worden gehouden. Ik maakte mijn man wakker en die heeft wat kleding aangetrokken en is naar de ic gegaan. De verpleegkundige legde mijn man uit dat ze ondanks de morfine en slaapmedicatie toch wakker werd en ze dit dus ook verder moesten ophogen om haar in slaap te houden. Dit gebeurde ook vrij snel hierna. De arts had de vorige avond uitgelegd dat het belangrijk is dat een kindje die koeltherapie krijgt comfortabel moet zijn. 33,5 graden is niet comfortabel en daarom worden ze in slaap gehouden zodat ze er niks van mee krijgen. Toen ze weer rustig in slaap was is mijn man terug gekomen naar de kamer waar ik in verbleef. Ik zou die dag nog wat onderzoeken krijgen en als dat allemaal goed was dan zou ik ontslagen worden vanuit het erasmus. Maar waar moest ik heen? Ik was een kraamvrouw zonder baby. Naar huis gaan was voor mij geen optie ik wilde zo dicht mogelijk bij mijn meisje blijven. We konden terecht in het kraamhotel van het erasmus. Dat bevind zich op dezelfde verdieping als de verloskunde. Zo was ik dichtbij mijn meisje en kreeg ik ook elke dag mijn controles. Nadat alles geregeld was en ik ergens die dag terecht kon in het kraamhotel kon in eindelijk naar mijn dochter. Toen we aankwamen op de ic werden we gelijk ontvangen door de verpleegkundige die die dagdienst voor haar zou zorgen. Ze legde alles uit aan ons wat er de afgelopen nacht en ochtend gebeurd was en hoe het met haar ging. Een van de ic artsen kwam ook naar ons toe en vertelde dat we ergens die dag een gesprek zouden krijgen met haar en dat ze ons wel zou vinden later die dag. Nu moesten we eerst een aantal uur bij onze dochter blijven en van haar ‘genieten’. Ik mocht met haar buidelen. Ik vond het heel eng en spannend om haar omringd door al die slangen en infusen bij me te krijgen maar gek genoeg wen je er ook snel aan. Ik heb genoten van de 2 uur dat ze bij mij mocht liggen en het was dan ook ontzettend moeilijk om haar weer af te geven. In de middag, toen wij weer terug in de kamer waren zocht de arts ons op om alles te bespreken met ons. Ze waren tot nu toe tevreden over Meylin. Ze was na het ophogen en het toevoegen van nog een slaapmiddel rustig in slaap. Wel werd ons uitgelegd dat als ze de medicatie nog verder moesten gaan ophogen Meylin aan de beademing zou moeten omdat haar hartje door de medicatie dan te langzaam zou gaan kloppen. Toen Meylin naar het erasmus werd overgeplaatst is de kinder nefroloog ook ingeschakeld. Want wat was er nou gebeurd? Is het toch misgegaan door die ene nier? Of is dit gewoon pure pech dat dit ons is overkomen? De kinder nefroloog sloot eigenlijk onmiddellijk uit dat dit niet het gevolg van haar nierafwijking kon zijn. Wel werd uiteraard haar nierfunctie goed in de gaten gehouden en ook werd er een echo van haar nier gemaakt. De arts legde uit dat de bevalling zo ontzettend snel is gegaan en onze dochter eigenlijk als het ware gelanceerd is dat haar longblaasjes geen tijd hebben gehad om open te gaan en dat dat waarschijnlijk de oorzaak is van het zuurstoftekort. Het kon ook te maken hebben met het meconuium houdend vruchtwater maar het blijft gissen. Het zijn beiden 2 oorzaken waardoor baby’s zuurstoftekort kunnen oplopen en allebei kan het niet achterhaald worden. Pure pech dat was het zeker. Het had niks met de nierafwijking te maken dat was in ieder geval zeker. Nadat alles besproken was met de arts kwam er een psycholoog langs die ons zou bijstaan en er zou zijn wanneer wij dat nodig hadden. Op dat moment had ik er nog geen behoefte aan. Misschien op een later moment. Aan het einde van de middag kon ik eindelijk mijn zoontje in mijn armen sluiten en daarbij ook mijn moeder. Met elkaar gingen we naar het kraamhotel toe en installeerde ons daar. Gelukkig kon die nacht mijn zoontje bij ons blijven slapen want dit hadden we echt even nodig. Ik ging in de avond samen met mijn moeder naar Meylin toe. Mijn moeder is al bijna 40 jaar verpleegkundige maar ook dit was voor haar heel zwaar en emotioneel om mee te maken. Toen we terug waren op de kamer probeerden we wat rust te pakken met hopelijk wat slaap die nacht. De enige troost die ik had was dat mijn zoontje bij ons was. Maar ik was kapot. Zodra het nacht werd sloeg alles weer toe. Alle pijntjes kwamen weer naar boven en het verdriet van de afgelopen 1,5 dag. Overdag ging ik in de overlevingsmodus en snachts stortte ik in. Ik probeerde wat rust te pakken en met mijn telefoon in mijn hand met de camera aan zodat ik mijn meisje ook nog een soort van bij me had viel ik af en toe in slaap…
Trow back naar de verlos-en kraamkamer
Mijn trots voor de herinneringen in die kamers voel ik omhoog springen
Een blog geschreven in maart dit jaar. Toen te emotioneel om te posten.
De Kledingkast: Chaos en Veranderingen
Een flinke klus
De laatste zomerse dagen zijn hier en dat betekent één ding: tijd voor de grote kledingwissel. De kast van mijn kleine diva zat ramvol met kleding, en eerlijk gezegd was het een complete chaos. Aan het einde van de zomer heb ik altijd minder zin om alles netjes te houden, vooral omdat ik weet dat er een grote opruimbeurt aankomt.
Dierenliefhebbers in huis? Dit wil je hebben!
Leer je kids alles over het dierenrijk
Het is je vast niet ontgaan: de AH dierenkaartjes zijn te sparen bij Albert Heijn. De - als je het ons vraagt - leukste manier om je kids álles leren over dieren, hun leefomgeving en wat we kunnen doen om hen te beschermen. Leer samen met Freek Vonk over de snelheid, het geluid en de kracht van het dier en ontdek de antwoorden op de quizvragen. Kijk hieronder hoe het werkt!
Wondzorg en eindelijk naar huis!
Deel 32: Mama met een hartafwijking
We hadden de hoop dat mijn laatste week in het ziekenhuis was ingegaan. Het antistollingsbeleid is omgegooid, het moet nu gewoon lukken.
Maar dan zie ik bloed op mijn verband.
Yeahh de boekpresentatie
trilogie
Afgelopen zaterdag 14 -9-2024 was het dan zover eindelijk was mijn boekpresentatie van mijn derde boek. Lang heb ik er naar uit gekeken en mijn speech wel 20 keer opnieuw geschreven. Ik had de boekpresentatie georganiseerd in de dorpskerk in een mooi plaatsje in Nederland. Hapjes en drankjes waren gefikst en buiten op het plein voor de kerk was het super gezellig in gericht. Ik had een poosje daarvoor besloten dat ik de samenwerking zou aan gaan met de stichting in het dorp, Hun zijn een campagne begonnen voor het werven van nieuwe gezinshuisouders. Natuurlijk wilde ik daar graag aan meewerken. Er waren middels een qr code hele leuke filmpjes te zien waarin ik en nog wat andere vertelden over het dorpje. Ook heb ik niet lang hoeven na denken wie ik het eerste boek zou overhandigen dat moesten de gezinshuisouders van mijn kinderen worden. Toevallig eruuuggg toevallig was de gezinshuismoeder jarig die dag en mijn oudste ook. Dus toen ik de gezinshuisouders het podium op riep hebben we met de gehele zaal gezongen. Na alle officiele zaken was het tijd dat mensen mijn boek konden kopen en ik het kon signeren. Ik mag wel stellen dat ik een lamme hand had van al het signeren maar wat was het mooi. Wat was het een geweldige middag. Natuurlijk vond ik dit boek erg spannend om uit te brengen en ik was ergens bang voor de reacties van mensen, Hoe zouden ze gaan reageren op de ouderverstoting, wat zouden ze doen of denken bij het lezen van de andere zaken die erin geschreven staan. Het heeft me echt even bezig gehouden. Niet lang daarna kwam de eerste recensie al online te staan. Een beest van een recensie een waar ik bijna van naast mijn schoenen ging lopen. Nu is mijn trilogie klaar en komt er geen vervolg op Achter mijn voordeur/ Achter mijn voordeur het vervolg/ en Achter mijn voordeur familie. Mijn trilogie is geschreven hij is uit en ik ben trots. Trots dat ik dit bereikt heb en nog trotser dat ik andere mensen ermee kan helpen dat was mijn hele uiteindelijke doel. Nu ga ik snel weer bestellingen klaarmaken en verzenden veel liefs Truusje
Kraamtijd, haarverlies en kanker
Deel 4
Na de geboorte van Vera, het uur huid op huid contact, alle controles en het heerlijke douchen (!!), moesten we weer naar een andere kamer verhuizen. We hebben ondertussen 3 kamers gezien in amper 12 uur tijd. Maar dit zal voorlopig te laatste zijn. We instaleren ons voor de nacht en doen lekker even onze oogjes dicht, want we weten dat we niet veel slaap zullen krijgen. Braaf staat er namelijk stipt elke drie uur een verpleegkundige in onze kamer. Even proberen te voeden, luier verschonen, temperatuur meten en suikers prikken. Verschrikkelijk elke keer dat gehuil. Je moederhart huilt heel hard mee. Als we de eerste keer wakker worden gemaakt, is haar temperatuur erg laag. Dus gaan er drie kruiken in het bedje i.p.v. één. De rest van de nacht gaat het gelukkig goed met dr temperatuur. Ook het voeden wil helaas nog niet echt lukken en we hebben maar één borst waarbij we het kunnen proberen. Ze hapt niet goed aan, ook niet met tepelhoedje. Blijven proberen zegt iedereen. Ook de lactatiekundige die we 's morgens even zien.
Waar moeten de traphekjes?
Deel 09: Dagboek van de Spoedzusters - traphekje
Meestal gebeurt het als je er even geen erg in hebt. Nadat je al een paar keer tegen jezelf hebt gezegd dat het tijd wordt voor een traphekje. En ineens, in een onbewaakt ogenblik zit jouw dreumes halverwege de trap. Dan is de tijd dus echt aangebroken (nou ja, eigenlijk ben je dus al te laat) en wordt het tijd om dat traphekje te installeren. Maar op welke plekken?
Tips voor het kiezen van raamdecoratie in huis
Wij helpen je op weg!
(Rol)gordijnen, jaloezieën of lamellen, er is zoveel keuze in raamdecoratie. In dit artikel geven we je handige tips.