Het was vrijdagochtend 1 maart 2024. Ik had niet geslapen. De hele nacht lag ik wakker van verdriet, zorgen en gemis. Het gemis van mijn kindjes was zo groot. Het meisje wat een verdieping onder ons op de ic lag. En mijn lieve mannetje van 4 jaar die thuis met oma was. Gelukkig ging het met hem goed en vermaakte hij zich prima met oma. Ik keek er zo naar uit om hem die middag weer te kunnen zien. De hele nacht lag ik wakker en keek ik via een app op mijn telefoon naar de live verbinding met de camera die boven het bedje van onze dochter hing. Het beeld was constant hetzelfde. Een meisje wat daar aan allerlei draden en infusen lag diep in slaap. Af en toe bewoog ze welis en dit was normaal volgens de artsen. Het was een heftige nacht, ik had heel veel last van naweeën en mijn hele lichaam deed zeer. Gelukkig kreeg ik van de verpleging wat sterkers tegen de pijn. Rond 6 uur keek ik weer op de camera en zag onze dochter ineens met haar oogjes open liggen en bewegen. Ik schrok want dit was niet de bedoeling. Ze zou de komende 72 uur in slaap worden gehouden. Ik maakte mijn man wakker en die heeft wat kleding aangetrokken en is naar de ic gegaan. De verpleegkundige legde mijn man uit dat ze ondanks de morfine en slaapmedicatie toch wakker werd en ze dit dus ook verder moesten ophogen om haar in slaap te houden. Dit gebeurde ook vrij snel hierna. De arts had de vorige avond uitgelegd dat het belangrijk is dat een kindje die koeltherapie krijgt comfortabel moet zijn. 33,5 graden is niet comfortabel en daarom worden ze in slaap gehouden zodat ze er niks van mee krijgen. Toen ze weer rustig in slaap was is mijn man terug gekomen naar de kamer waar ik in verbleef. Ik zou die dag nog wat onderzoeken krijgen en als dat allemaal goed was dan zou ik ontslagen worden vanuit het erasmus. Maar waar moest ik heen? Ik was een kraamvrouw zonder baby. Naar huis gaan was voor mij geen optie ik wilde zo dicht mogelijk bij mijn meisje blijven. We konden terecht in het kraamhotel van het erasmus. Dat bevind zich op dezelfde verdieping als de verloskunde. Zo was ik dichtbij mijn meisje en kreeg ik ook elke dag mijn controles. Nadat alles geregeld was en ik ergens die dag terecht kon in het kraamhotel kon in eindelijk naar mijn dochter. Toen we aankwamen op de ic werden we gelijk ontvangen door de verpleegkundige die die dagdienst voor haar zou zorgen. Ze legde alles uit aan ons wat er de afgelopen nacht en ochtend gebeurd was en hoe het met haar ging. Een van de ic artsen kwam ook naar ons toe en vertelde dat we ergens die dag een gesprek zouden krijgen met haar en dat ze ons wel zou vinden later die dag. Nu moesten we eerst een aantal uur bij onze dochter blijven en van haar ‘genieten’. Ik mocht met haar buidelen. Ik vond het heel eng en spannend om haar omringd door al die slangen en infusen bij me te krijgen maar gek genoeg wen je er ook snel aan. Ik heb genoten van de 2 uur dat ze bij mij mocht liggen en het was dan ook ontzettend moeilijk om haar weer af te geven. In de middag, toen wij weer terug in de kamer waren zocht de arts ons op om alles te bespreken met ons. Ze waren tot nu toe tevreden over Meylin. Ze was na het ophogen en het toevoegen van nog een slaapmiddel rustig in slaap. Wel werd ons uitgelegd dat als ze de medicatie nog verder moesten gaan ophogen Meylin aan de beademing zou moeten omdat haar hartje door de medicatie dan te langzaam zou gaan kloppen. Toen Meylin naar het erasmus werd overgeplaatst is de kinder nefroloog ook ingeschakeld. Want wat was er nou gebeurd? Is het toch misgegaan door die ene nier? Of is dit gewoon pure pech dat dit ons is overkomen? De kinder nefroloog sloot eigenlijk onmiddellijk uit dat dit niet het gevolg van haar nierafwijking kon zijn. Wel werd uiteraard haar nierfunctie goed in de gaten gehouden en ook werd er een echo van haar nier gemaakt. De arts legde uit dat de bevalling zo ontzettend snel is gegaan en onze dochter eigenlijk als het ware gelanceerd is dat haar longblaasjes geen tijd hebben gehad om open te gaan en dat dat waarschijnlijk de oorzaak is van het zuurstoftekort. Het kon ook te maken hebben met het meconuium houdend vruchtwater maar het blijft gissen. Het zijn beiden 2 oorzaken waardoor baby’s zuurstoftekort kunnen oplopen en allebei kan het niet achterhaald worden. Pure pech dat was het zeker. Het had niks met de nierafwijking te maken dat was in ieder geval zeker. Nadat alles besproken was met de arts kwam er een psycholoog langs die ons zou bijstaan en er zou zijn wanneer wij dat nodig hadden. Op dat moment had ik er nog geen behoefte aan. Misschien op een later moment. Aan het einde van de middag kon ik eindelijk mijn zoontje in mijn armen sluiten en daarbij ook mijn moeder. Met elkaar gingen we naar het kraamhotel toe en installeerde ons daar. Gelukkig kon die nacht mijn zoontje bij ons blijven slapen want dit hadden we echt even nodig. Ik ging in de avond samen met mijn moeder naar Meylin toe. Mijn moeder is al bijna 40 jaar verpleegkundige maar ook dit was voor haar heel zwaar en emotioneel om mee te maken. Toen we terug waren op de kamer probeerden we wat rust te pakken met hopelijk wat slaap die nacht. De enige troost die ik had was dat mijn zoontje bij ons was. Maar ik was kapot. Zodra het nacht werd sloeg alles weer toe. Alle pijntjes kwamen weer naar boven en het verdriet van de afgelopen 1,5 dag. Overdag ging ik in de overlevingsmodus en snachts stortte ik in. Ik probeerde wat rust te pakken en met mijn telefoon in mijn hand met de camera aan zodat ik mijn meisje ook nog een soort van bij me had viel ik af en toe in slaap…

De laatste zomerse dagen zijn hier en dat betekent één ding: tijd voor de grote kledingwissel. De kast van mijn kleine diva zat ramvol met kleding, en eerlijk gezegd was het een complete chaos. Aan het einde van de zomer heb ik altijd minder zin om alles netjes te houden, vooral omdat ik weet dat er een grote opruimbeurt aankomt.