Op weg naar een 2e kindje

Als ik verhalen hier lees denk ik, waarom zit ik hier mijn verhaal te delen. Ik heb geen ziek kind, ik heb geen onvervulde kinderwens, het is niks enstigs. Maar toch ben ik er 24/7 mee bezig.

Waarom de wens zo groot is vind ik lastig uitleggen. Ik weet het zelf namelijk ook niet zo goed. Wat er denk ik wel mee te maken heeft is dat er zoveel mensen me in mijn leven in de steek hebben gelaten. Ik gaf alles aan anderen, was er voor iedereen. En juist dat zorgde ervoor dat ik kwetsbaar werd. Ik had nooit verwacht dat mensen je zo makkelijk kunnen laten vallen, maar toch gebeurt het elke keer weer, en elke keer doet het weer pijn. Ik vind het moeilijk om opnieuw contacten aan te gaan. Bang om weer gekwetst te worden. En juist dit zorgt ervoor dat ik graag een groot gezin heb. Kinderen die ik wel mijn liefde kan geven en waarvan ik bijna zeker weet dat zij me niet gaan laten vallen. Ook wil ik hun op laten groeien met het idee dat papa en mama ze altijd zouden steunen. Dat ze altijd wel broertjes of zusjes hebben bij wie ze terecht kunnen. Dat ze zich niet eenzaam hoeven te voelen. En dat ze genoeg liefde krijgen. 

Ik ben mijn eigen houvast op dit moment aan het verliezen. Het is mijn zoontje en vriend die ervoor zorgen dat ik me wel geliefd voel. 

Zoals in de titel al beschreven zijn we nu 6 maand bezig. Zou het nog 6 maand gaan duren. Net zoals bij ons 1e zoontje of zouden we nu eerder geluk gaan hebben?