De langste dag van m'n leven

De volgende dag werd onze dochter opgehaald door mijn ouders. Ze zouden naar Monkey town gaan en werd lekker verwend door opa en oma. Wij bereidden ons voor op heel iets anders. Dit keer was het onze beurt om afscheid van Nolan te nemen. Met een steen in onze maag, gingen we naar het ziekenhuis. We zijn voorbereid op wat vandaag zou komen, maar om het echt mee te maken is iets anders. In onze beleving, voordat de artsen ons hadden voorbereid, zou Nolan gewoon een spuitje krijgen met "iets" waarna hij rustig in zou slapen. Maar als je daarover nadenkt, mag dat helemaal niet zomaar. Hij zou worden losgekoppeld van alle apparatuur en daarna zouden we moeten wachten tot hij zelf zou gaan. Ze zouden het hem zo comfortabel mogelijk gaan maken, maar het was onmogelijk in te schatten hoe lang het zou duren. Toen ons dit werd verteld was het moeilijk om te horen. Het besef dat het niet een kwestie was van "hem uit z'n lijden verlossen", maar moeten wachten en toe kijken hoe hij langzaam deze wereld zou verlaten. Maar eerst, nog even genieten. Nog een laatste keer lekker lang knuffelen. Ik had hem in m'n armen en wat voelde dat fijn. Het is een van m'n mooiste herinneringen aan zijn leven. Nolan in m'n armen terwijl ik geniet van zijn aanwezigheid, zijn aanraking, zijn kleine handjes en voetjes. En dan komt het moment dat hij bij z'n vader op schoot gaat liggen waarna hij wordt losgekoppeld van alle apparatuur. Hij wilde hem tot z'n laatste adem vast houden en zorgen dat hij zich veilig voelde. Wat vreselijk moeilijk om te zien hoe je kind langzaam dood gaat in de armen van z'n vader. Het duurde ontzettend lang, na 4 uur wachten dacht ik dat ik gek werd. Er ging van alles door me heen en ik huilde bij de artsen dat ik het niet meer aan kon om hem zo te zien. En ineens merkten we dat het stil was, doodstil... De arts liep naar Nolan, pakte de stethoscoop en controleerde zijn hartslag. Hij had dit al een aantal keer gedaan en het resultaat was steeds dat zijn hartje nog steeds klopte. Dus dat verwachte ik nu weer te horen. Maar hij schudde zijn hoofd en zei "Nolan is overleden" waarna hij het tijdstip van overlijden noteerde. We huilden, van opluchting dat hij eindelijk niet meer hoefde te lijden, maar vooral van verdriet. Onze kleine man was er niet meer. Zijn korte leventje was al voorbij voordat het begon. Nolan werd in een babynestje gelegd en mijn man liep naar me toe en samen huilden we om het verlies van ons mooie kind.