Duizenden woorden gaan door me heen, de pijn die je beleeft zo herkenbaar. Ik kan je vertellen het word ooit beter. Maar dat zijn woorden waar je nu niks van geloofd. Gelukkig schrijf je je gevoelens. Je komt diep bij jezelf. Je bent eerlijk dat is je eerste stap. Ik denk niet dat je wilt verdwijnen, oom al

Lieve mama, ik herken me zo in jouw verhaal. Het continue vechten en jezelf stukje bij beetje verliezen. Ik ben zelf niet tot opname gekomen, maar wel bijna. Ook ik was suïcidaal, had ernstige ptts en diepe depressie. Later kwam daar de diagnose bipolair bij. Ik ben er nog niet, maar met behulp van therapie en medicatie krijg ik wel steeds meer grip. Uit mijn omgeving ondervind ik heel veel begrip. Het gevoel van vechten tegen de rest van de wereld en alle dingen die erbij horen, verdwijnt steeds meer naar de achtergrond, waardoor er meer ruimte komt om mezelf te worden. Ik heb ook niet meer de neiging om het stuur om te gooien in de auto...het klinkt erg, maar je brein doet gekke dingen met je. Ik vind het super stoer dat je je verhaal deelt en ik hoop dat je gaandeweg je progressie zo ook terug mag lezen. Het word beter. Echt waar. Je bent nog niet klaar, maar wel begonnen. Dat maakt jou een oersterke vrouw. Jij laat niemand in de steek, je hebt gekozen om juist niemand in de steek te laten inclusief jezelf. Hou je taai.

Lieve mama, wat heb jij het moeilijk! Als ik het zo lees, wilde en wil je altijd alles voor iedereen geven en doen. Kan het zijn dat jouw grenzen niet geaccepteerd werden en je in de loop van de jaren over je grenzen bent gegaan en nu he-le-maal bent uitgeput? Je wilt het zo graag goed doen lees ik tussen de regels door. Ik hoop dat je je eigen identiteit weer vindt, en samen met je man een weg vindt waarin ruimte is voor jouw grenzen en jouw kunnen. Een hele zoektocht om te ontdekken,maar waarin je hopelijk dicht bij je hart kunt blijven. Sterkte en moed gewenst!