Hoe ik weer mama werd

Twee maanden zijn ondertussen voorbijgegaan sinds ik thuiskwam uit opname, en ik voel me nog steeds verloren. De eerste weken na thuiskomst stuurde ik vele mailtjes naar psychologen, EMDR-therapeuten, creatieve therapeuten en een psychiatrisch dagcentrum om hulp te zoeken, maar stootte zoals verwacht op (volle) wachtlijsten.

Al moet het gezegd worden dat de wachttijden in de praktijk al bij al lijken mee te vallen. Ik heb ondertussen 3 sessies gehad bij een nieuwe psycholoog, een 5-tal sessies bij de creatieve therapeut, kan in januari aansluiten bij groepstherapie en kon na 1,5 maand al terecht bij een EMDR-therapeut, ook al zou de wachttijd ongeveer 6 maanden bedragen. 

Toch blijft de teleurstelling en onmacht als een bitter wezen log en zwaar op mijn borst zitten. Ik blijf vastzitten, ik hou nauwelijks mijn hoofd boven water met de kinderen en lijk terug te glijden in oude patronen. Mijn man wil me steunen, of ik nu beslis om terug te gaan werken of om groepstherapie te starten, maar vraagt amper hoe het met me gaat en lijkt stilaan de verantwoordelijkheden thuis ook terug te willen verdelen. Hij moet natuurlijk ook ontzettend moe zijn, en is nooit sterk geweest in communicatie en uiten van gevoelens. Maar elke keer dat een gesprek halverwege strandt omdat ik het niet gaande houd, en dit voor hem prima lijkt te zijn, lijken zijn schouders smaller en kouder en krijg ik het gevoel dat hij gewoon wil dat ik er fysiek ben, ongelukkig of niet.

De psycholoog waar ik enkele jaren geleden in therapie ging, vertrekt vanaf januari voor enkele maanden op reis en kon mij dus hoogstens 2 à 3 keer zien. Een nieuwe psychologe had vanaf januari plek in haar agenda, maar liet me na intake eind november wel wekelijks langskomen op momenten dat andere patiënten hadden geannuleerd. Beiden trokken ze stevig aan de alarmbel tijdens het eerste gesprek, en er werd weer over opname of mobiel crisisteam gesproken. Opnieuw voelde ik me heel onveilig, en kon ik het ook niet goed begrijpen. Ik voel me niet zo veel slechter dan in opname, en daar hebben ze me 2 maanden geleden laten gaan met een lijstje telefoonnummers en een succeswens. Toegegeven, merk ik dat ik door de drukte en de chaos van het leven thuis soms snak naar de rust tijdens opname. Dit zou dan wel betekenen dat ik opnieuw mijn vrijheid zou verliezen, mijn schaamte over mijn situatie terug zou groeien en ik me, naar mijn gevoel, terug laat opsluiten.

Waar ik een enorm goede klik had en me gehoord en begrepen voelde bij de eerste psycholoog, is dit totaal niet het geval bij de andere. Ik heb vaak het gevoel tegen een muur te praten en voel me tot last.

De EMDR-therapeut was dan weer wel heel aangenaam, maar kreeg ik een koude douche dat ze het allemaal nog wat vroeg vond om aan traumaverwerking te doen. Ze ging gelukkig wel akkoord om de sessies verder te zetten, om samen wat verder te exploreren en eventueel na een tijdje te starten met kleinere trauma’s. Niet enkel bij de EMDR-therapeut, maar ook bij de creatieve therapeut en de psycholoog werd er aangehaald dat het te vroeg leek om mijn problemen intensief aan te pakken. Hoe ik het nog moet overleven tot dit wel aan de orde is, en hoe ik daar dan moet geraken zonder doeltreffende hulp, blijft onbesproken en taboe.

Tijdens mijn laatste afspraak bij de psycholoog stelde ze voor een oefening te doen, waarin ik mezelf voorstelde in een veilige ruimte, waarin ik een compassievolle persoon of entiteit ontmoette. Deze was heel wijs en wist precies wat te zeggen. Na afloop van de oefening vroeg ze hoe ik het had ervaren, en ik durfde bijna niet te vertellen dat ik een donkere, warme, zachte schim voorstelde, die me een knuffel gaf, me in mijn oor fluisterde dat het ok was om te gaan, en me deed meenam in het niets terwijl ik mijn hoofd in zijn schouder begroef. Elke keer dat ik over mijn donkere gedachten spreek, lijken de hulpverleners in een kramp te schieten, alsof ze er niet gewoon mogen zijn.

Er wordt dus tijdens therapie veel gepraat over het oppikken van de normaliteit, werken, een verder therapeutisch traject. Want dat is nu eenmaal hoe het verder moet, voor mijn kinderen, mijn man, de maatschappij. Ik probeer mijn neus in de juiste richting te zetten, een goede vrouw en moeder te zijn, maar mijn echte verlangens maken mijn lijf log en star. Het moeten veranderen is zo angstaanjagend, zo’n gigantische opgave en zo ontzettend pijnlijk. Want het onderstreept opnieuw dat het niet goed is zoals ik ben, dat ik hard moet werken om iemand anders te worden die wel in dit plaatje past en dit leven kan dragen. Alsof ik dat de afgelopen jaren niet heb geprobeerd. Ik wil geen nieuw traject starten, ben ook heel sceptisch dat het wat zal veranderen. Ik wil gewoon opkrullen in mijn bed, en dat mijn hoofd stopt met razen. 

Leestip: Prematuur: er stonden zoveel mensen aan haar couveuse..