Er stonden zoveel mensen aan haar couveuse

Ik kreeg geen lucht, toen ik de artsen om haar couveuse zag staan. Dit is foute boel dat kan niet anders. 4 dagen naar de geboorte had S een bacterie opgelopen. Ze was ernstig ziek geworden en omdat ze zo klein en kwetsbaar was kon het haar fataal worden. We moesten van het ergste uitgaan, vanaf dat moment had ik een soort afstand genomen van haar. Ik denk ter zelf bescherming, als ik me niet teveel aan haar hecht. Dan zal de klap minder erg zijn als het mis ging, kei hard maar ik wist niet meer om te gaan met de situatie. Waar ik de afgelopen weken continue mijn grenzen moest verleggen om sterk te zijn, kon ik dat niet meer.

We waren zo ontzettend bang, maar wonder boven wonder. Krabbelde ze langzaam aan weer omhoog. Ze was zo hard aan het vechten, het is hartverscheurend als ik eraan terug denk. De onmacht dat ze dit alleen moest doen met alleen ons aan haar zijde, we wilde het zo graag van haar overnemen. Maar het enige wat we konden doen was haar onze liefde geven en de tijd om te groeien. Ze knapte op en mocht overgeplaatst worden naar een post ic dichterbij huis. Dit vonden we erg fijn eindelijk een stapje dichterbij huis maar tegelijkertijd heel eng. Zo’n rit met de ambulance is niet niks voor zo klein popje.

We verhuisde van Zwolle naar Amersfoort, hier kregen we een eigen kamer. Wat we eerst heel spannend vonden, ons kleintje alleen in een kamer? Hebben ze dan wel goed zicht op haar? De verpleegkundige waren hier ook weer zo lief en stelde ons gerust. Uiteindelijk was het heel fijn om alleen met zijn 3tjes op een kamer te zijn. S deed het goed en mocht na 1 week opnieuw overgeplaatst worden naar de Neo afdeling in Nieuwegein. Eindelijk nog een stapje dichterbij huis, dit is ons eind station zoals ze het noemde. 

We werden met open armen ontvangen en ondanks dat we hier geen eigen kamer hadden kregen we wel dat gevoel. Het was een mooie grote afdeling met ruimte om zo fijn mogelijk de dag door te brengen bij onze kleine meid. Elke dag deden de artsen een rondje, waar ze ons op de hoogte hielden van de ontwikkelingen. De overplaatsing was goed verlopen, de artsen vroegen zich alleen af of we al eerder gehoord hadden over haar open ductus botalli. Haar wat?? Er is een open verbinding (bloedvat) tussen de longslagader en de grote lichaamsslagader (aorta).

We zagen in het rapport van het ziekenhuis in Zwolle dat ze 6 weken lang antibiotica moest ivm de bacterie die ze opgelopen had? We zien dit beide namelijk niet terug in het rapport van de post ic in Amersfoort. Rood gloeiend en in shock stonden we daar. We konden nog net uit brengen, wat betekend dit voor nu?

Ik kreeg complete suis door en het leek niet binnen te komen wat de arts zei. Ze moet behandeld worden voor haar open ductus en dat kan niet hier. Ze moet daarvoor naar een academisch kinder ziekenhuis voor een ic afdeling.

Een ic afdeling? Moeten we weer verhuizen? Dat kan ons kleine popje toch niet aan?? We waren in 3 weken tijd al 3 keer verplaatst. En nu?? Hoe nu verder?? S moest z.s.m overgeplaatst worden naar het wkz in Utrecht, de behandeling zou maximaal 3 dagen duren hadden ze ons verzekerd. En daar gingen we weer..

Elke keer als we een sprankje hoop hadden werd die abrupt weer weg genomen. Het zweven tussen verdriet, angst en hoop, we waren zo gebroken. Het continu aanpassen elk ziekenhuis weer andere regels en door de corona waren me alleen op elkaar aangewezen. We konden op niemand terug vallen, niemand mocht bij ons zijn in het ziekenhuis. Het was zo lood zwaar!

Weten hoe het afloopt? Blijf volgen en lees verder in mijn volgende blog 🤍