Hoe ik het moederschap verloor

Sinds mijn vorige post is er weinig tot niets veranderd. Ik blijf tijdens elk gesprek met de psychiater, dagelijks dus, aanhalen dat ik hier weg wil; dat ik me hier als een hulpeloos dier in een hoekje gedreven voel omdat ik niet mak instap in hun plan, dat ik de camera die dag en nacht me in de gaten hou niet meer verdraag.

Dat ik me geen mens meer voel, nu ik het recht op mijn eigen badkamer verloren ben, net als de toegang tot mijn kasten. Dat de enige manier dat ze me ooit zullen laten gaan, in een lijkzak is.

Ik dacht hier geholpen te zullen worden. Dat die hulp voor mij niet prettig voelt en mij steeds verder naar de rand lijkt te duwen, is dan blijkbaar gewoon jammer. Daar kunnen ze me niet verder mee helpen.

Toegegeven, ik snijd ook steeds in mijn eigen vel. Zo biechtte ik ten langen leste toch nog een ondernomen poging op, waarna mijn kamer werd doorzocht en mijn kasten opnieuw op slot werden gedaan. Mijn medicatie zou in het vervolg worden geplet. Ik klamp me vast aan het laatste beetje waardigheid dat ik nog heb, en weiger ze als een hond te moeten innemen.

Ook verlies ik meer en meer het vertrouwen in mijn man. Ik vraag hem ook dagelijks me hier weg te halen, de ene keer al grappend, de andere met tranen in mijn ogen. Hij schuifelt ongemakkelijk heen en weer en antwoordt elke keer “ik zou je zo graag terug mee naar huis willen nemen, als het kon.” Hij drukt me op het hart het tegen alle psychiaters en verpleegkundigen te zeggen waar hij er de kans toe ziet, maar het voelt alsof hij, net als bij de beren, erbij stond en ernaar keek. 

Ik heb uiteindelijk zelf contact opgenomen met de ombudsdienst, om te kijken wat de mogelijkheden zouden zijn moesten we het hard tegen hard willen beginnen spelen. Mijn man stond in CC. In het antwoord vroegen ze voor een telefoonnummer om een afspraak te maken. Ik heb er even de energie niet meer voor, en hij lijkt die piste ook een stille dood te laten sterven.

Mijn zus kwam gisteren, nadat ik de boot lang had afgehouden, nog eens op bezoek. Vandaag stuurde ze me via whatsapp een heel stappenplan. Ze had al contact opgenomen met het Vlaams Patiëntenplatform, en vroeg of ik het ok vond dat ze contact opnam met andere instellingen om de mogelijkheden te bespreken. Ik was ook altijd welkom bij haar thuis, onder voorwaarde dat ik dan een dagtherapeutisch programma kon opstarten. Ook al weet ik dat de kans groot is dat het allemaal op niets zal uitdraaien, doet het gevoel dat er actie ondernomen wordt mij wel deugd.

Begin deze week zijn ze van start gegaan met diagnostiek, die 4 weken zal duren. De vele vragenlijsten en gesprekken leggen me bloot, verhogen mijn gevoel niet veilig te zijn. Ik ben zo bang dat ze dit als munitie tegen me zullen gebruiken. “Zie je wel, het staat zwart op wit. Je spoort gewoon niet en daarom hoor je hier wél thuis, ook al denk je van niet.” Toch doe ik mijn best open en eerlijk op de vragen te antwoorden, en kies ik met zorg mijn woorden om mijn gevoelens en gedachten zo goed mogelijk over te brengen.

Die vier weken lijken een eeuwigheid, zeker als de zwaarte van de dag telkens opnieuw hard en rauw met het ochtendlicht je hoofd en lijf overspoelt. Ik heb het gevoel al in bonustijd te leven. Deze week alleen al had ik er al 2 sterfdagen uitgepikt. De angst dat de kinderen, die samen met mijn ouders, mijn broer en zijn gezin op vakantie zijn, het verlies zouden linken aan reizen, heeft me erdoor gesleept. Hun verjaardagen op 18 en 24 augustus doemen ook al op in de verte, maar ik ben zodanig aan het struikelen dat ik niet weet of ik dat nog haal. En is dat dan de eindmeet? Mag ik dan eindelijk rusten?

Een therapeutisch programma, waar ik al om zit te vragen sinds ik 2 maanden geleden hier aankwam, zal pas opgestart kunnen worden eens ik netjes gelabeld in een hokje zit. Ze zeggen anders geen gerichte therapie te kunnen voorstellen. Begrijpelijk, maar een iets intensiever, algemeen aanbod zou in de tussentijd de overheersende wanhoop in mijn lijf misschien wat kunnen temperen. Voorlopig kleurt de afgrond voor mijn voeten enkel maar zwart, ik zie het steile pad nog niet opdoemen. Ik moet nu gewoon dag na dag blijven geloven dat het er is, en vooral niet in het diepe springen.