Hoe ik het moederschap verloor

Na mijn verhuis naar de minder beveiligde kant van de afdeling, mocht ik al snel op intake bij de psychiater van een open afdeling voor kortdurende therapeutische ondersteuning. Ik durfde niet erg aangeven hoe heftig en vaak ik nog donkere gedachten had, bang om mijn eigen ruiten in te gooien. De psychiater pikte dit tussen de lijnen toch op, en vertelde dat deze gedachten er mogen zijn. Het was gewoon belangrijk een vertrouwensband op te kunnen bouwen zodat ik het zou aangeven als ik overspoeld werd. Ik was de week erna al welkom.

De boosheid en frustratie over het lange traject dat ik tot nu toe heb afgelegd, waarin het allemaal enkel erger is geworden, blijft in mij gisten. Het verdriet dat ik 3 maanden van het eerste levensjaar van mijn jongste heb gemist, en dat er door deze mallemolen waarschijnlijk ook geen derde kindje komt, is rauw en verscheurend. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van die babytijd, nooit een zorgeloze zwangerschap gehad. Ik kan ook niet begrijpen waarom ik niet rechtstreeks naar deze therapieafdeling werd gestuurd, waar suïcidaliteit ook een gemeenschappelijke noemer lijkt te zijn onder de patiënten. In plaats daarvan heb ik het 3,5 maand met minimale psychologische ondersteuning en bezigheidstherapie moeten stellen, op een afdeling waar er ruiten werden stukgeslagen met een stoel. Ze begrepen er niet waarom ik me er onveilig voelde en met snelle passen en een blik op de vloer enkel voor noodzakelijkheden uit mijn kamer kwam. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat ik daar niet hoorde, maar ik leek geen inspraak of keuze te hebben. Gewoon pillen slikken en braaf zijn.

Dit is gelukkig op de nieuwe afdeling al beter. Sociaal contact met andere patiënten geeft me nog steeds stress, maar iedereen hier gedraagt zich normaal en beheerst. Het voelt dus een stuk veiliger. Toch sta ik elke dag moe op, blijft mijn hoofd amper nog stilstaan en weet ik eigenlijk niet waar ik op aan het wachten ben. Het gevoel dat het nooit beter zal worden, lijkt nu permanent in mij te wonen.

De verpleegkundigen lijken aandachtiger, vaker tijd te maken en de verwachtingen naar de patiënten toe, liggen ook hoger. We hebben een huishoudregeling om de keuken netjes te houden, elke avond wordt er een activiteit georganiseerd door 2 patiënten, en we worden geacht deel te nemen aan alle therapieën. Ik probeer ook met een schone lei te beginnen, en vertel heel open over alles wat er is gebeurd, wat ik denk en wat ik voel. Naarmate de tijd hier verstrijkt merk ik toch weer meer en meer op mezelf te plooien, dat het me meer moeite kost naar de sessies te gaan en dat ik gewoon in een bolletje op bed wil gaan liggen. Misschien kan ik zo wel verdwijnen.

Bij zo goed als elke therapiesessie zit ik te huilen, of word ik door de therapeut afgekapt om een huilbui te voorkomen. Ik begin te twijfelen of therapie wel zo’n goed idee was. Ik sla telkens weer in paniek omdat ik niet weet hoe het verder moet. De toekomst die voor mij klaarligt, doet mijn maag keren. 

Maar als therapie geen optie is, wat dan? Het wachten gedurende 3,5 maand op de andere afdeling heeft het ook enkel erger gemaakt. Ik voel me benauwd en bang, lijk geen kant meer op te kunnen. Ik kan gewoon niet meer, het is op. 

Ik geniet elke keer nog op een weemoedige, intens aandachtige manier van mijn 2 jongens, alsof het de laatste keer kan zijn. Het is dag na dag een bitter gevecht met mezelf. Ondertussen schaam ik me voor mijn verdikt lijf, voor de persoon die ik ben, verwens ik mijn onhandigheden en kan ik niks nog goed doen. Het vloeit allemaal samen in die donkere storm in mijn hoofd, en zorgt dat hij altijd in beweging blijft.

Ik zal nooit niet in de psychiatrie hebben gezeten, niet gewenst hebben nooit kinderen te hebben gekregen. Ik ben een psychiatrisch geval met 2 kinderen en een lubberlijf. En daar moet ik altijd mee verder. Tenzij ik het niet doe.