Hoe ik het moederschap verloor

Enkele weken later, en mijn pillen worden nog steeds geplet. De schroom die eraan vastzit, is gelukkig wel al wat gaan liggen. Jammer genoeg sleurde deze mijn stemming en levenslust ook weer mee de diepte in.

Het was de psychiater ter ore gekomen dat ik gefrustreerd was over de vrijheden die een maand geleden waren afgepakt en ondanks dat er geen pogingen meer waren geweest, nog steeds niet waren teruggegeven. Dit was bespreekbaar, zei ze, maar ik moest er wel naar vragen. Na de vernedering van de geplette medicatie had ik geen zin me nogmaals onderdanig op te stellen en te smeken om alstublieft weer toegang tot mijn eigen badkamer en kasten te mogen hebben. Laat maar, ik trek mijn plan wel. Ik hoorde via via achteraf dat ik volgens hen “nog niet klaar was” om volgende stappen te zetten.

En zo duwen ze op de gas en rem tegelijk: door omstandigheden ben ik de laatste weken wat vaker naar huis mogen gaan. Zo moest de jongste op controle in het ziekenhuis voor zijn gehoor, standaard na een CMV-zwangerschap. Omdat mijn man niet kon, nam mijn moeder mij en mijn zoontje mee naar het ziekenhuis. Ook voor de verjaardagen van de 2 jongens (ze verjaren allebei op 6 dagen tijd) mocht ik telkens een extra dag naar huis.

Ik werd overweldigd. De drukte, de aandacht die ik moest geven, het benam me de adem en duwde me onmiddellijk weer vol in die zwarte tunnel zonder einde. Ik moest we weer van dag tot dag slepen, tot het grote feestje van de jongens. Dan zou ik kunnen rusten, dan moest er niks meer.

Ondertussen hadden we nog eens een gesprek met de psychiaters, de psycholoog en een verpleegkundige. Deze keer kwam niet enkel mijn man, maar ook mijn ouders en zus mee om onze boodschap kracht bij te zetten. Het team wou het rapport van de diagnostiek afwachten alvorens een therapeutisch programma op te starten. De diagnostiek zou 4 weken duren. Tijdens dit gesprek gaven ze aan dat het sowieso een week langer zou duren, en mogelijks nog langer, aangezien de therapeut dan voor 2 weken op verlof vertrok. Daarenboven zijn er natuurlijk ook wachtlijsten voor de verschillende therapeutische afdelingen. Degene waar ze het vaakst over praatten, zou pas in januari plaats hebben. Wat er dan in de tussentijd moet gebeuren, had niemand een antwoord op. Mijn entourage verhoogde de druk om in de tussentijd toch al therapie op te starten, al was het maar algemeen. Nu zat ik elke dag gewoon te wachten tot het avond was en kon gaan slapen. Het team stelde voor me al te verhuizen naar de minder beveiligde kant van de afdeling, waar er geen camera’s op de kamer hangen, en me gedurende korte, afgesproken periodes, alleen naar buiten te laten gaan. Een intake bij een algemeen therapeutische afdeling werd ingepland.

Ik zat niet onmiddellijk op deze vooruitgang te wachten, aangezien ik voelde dat ik me wanhopig vastklampte aan het verjaardagsfeest van de jongens, en dat alles wat erna kwam 1 groot zwart gat was. Ik weet niet of ik op de rem zal kunnen blijven trappen en er geen nieuwe poging zal volgen. Ik wil niet dat ze dit zouden wijten aan de vrijheden die werden gegeven. Deze donkere gedachten zijn nooit weggegaan sinds ik in opname zit, maar ik doe mijn best er niet naar te handelen. Toch voelt het aan alsof ik keer op keer werd gestraft voor het uiten van deze gedachten, in plaats van mij handvaten aan te bieden om ermee om te leren gaan.

Het verjaardagsfeestje van de jongens was luid en druk, maar viel al bij al goed mee. Ik bleef de hele tijd druk bezig om niet te moeten zitten en praten. Te confronterend. Mijn ouders namen de jongens mee na het feestje zodat mijn man en ik een rustige avond, nacht en ochtend konden hebben. Toen ik zondagavond terug naar de afdeling vertrok, had ik het gevoel een week weg te zijn geweest.

Waar ik voor vreesde sijpelt stilaan binnen: de donkere gedachten komen vaker, intenser en concreter. Ik zie er de zin niet meer van in. De toekomst lijkt verloren en ik ben zo ontzettend moe. Ze zijn beter af zonder mij, ik ben een waardeloze moeder, een vreemde in mijn eigen gezin. Liefst zou ik gewoon verdwijnen, of nooit geboren willen zijn. 

Alles wat moet veranderen, vult me met paniek. Maar terug kan ik niet, dat is de afgelopen dagen pijnlijk duidelijk geworden.