Profile icon Profiel News icon Posts (41)
Blog image
  • Mama

Een kind laten opgroeien in terreur

Is het egoïstisch om een kindje te willen in deze tijd?

Morgen is ons zoontje alweer 10 maanden oud en ik ben erg blij dat hij in verhouding nog erg jong is en niets meekrijgt van het nieuws. Hij hoeft voorlopig nog niet te weten dat er mensen op de wereld zijn die met plezier een ander pijn doen. Hij hoeft gelukkig ook niet te weten dat er ook vandaag weer mensen zijn vermoord en dat de dreiging nu nog dichterbij komt. Ook hier leven wij mee met onze zuiderburen en de mensen die een geliefde hebben verloren.

Een vraag die ik steeds vaker terug zie komen is: Zou jij een kindje op de wereld willen zetten in deze huidige omgeving met dreigingen die op de loer liggen. Deze vraag komt niet plots uit de lucht vallen, want een paar jaar geleden kwam die ook al regelmatig voorbij. Ook vriendinnen van mij hebben deze vraag aan mij gesteld toen ik zwanger was van ons zoontje. Hoewel ik hem niet zou willen missen, vraag ik mezelf toch af of het verstandig is geweest. Ik denk niet dat het egoïstisch is, aangezien het immers de natuur is om ons voort te planten en wij anders niet meer zouden bestaan. De mensen die graag een ander pijn doen staan hier ook niet bij stil en zij zijn zelfs kinderen aan het opleiden om vreselijke daden te verrichten. Er komen minder leuke tijden aan, waar onze kinderen hopelijk zo min mogelijk van mee hoeven te krijgen. Een schuldgevoel dat wij ons zoontje op deze wereld brachten heb ik niet, wel af en toe plaatsvervangende schaamte.

De dreigingen komen steeds dichterbij en een wereldoorlog is ook niet compleet ondenkbaar. Ik hoop niet dat het zover zal komen, maar de tijd zal het leren. Tot die tijd genieten wij in ieder geval van elk moment. We zijn dankbaar voor elke dag dat het goed gaat en we met elkaar kunnen lachen, spelen en knuffelen. In alle dingen om ons heen zit wel iets moois en ik hoop dat zoveel mogelijk mensen deze mooie dingen ook zien. 

Artikel lezen
2 Reacties tonen
Blog image
  • Mama

Babyshower en ondankbaar?

Of misschien is er meer aan de hand, waar niet iedereen weet van heeft.

Ik las gister een stuk van een van mijn medebloggers. Zij had heel lief een babyshower georganiseerd voor haar beste vriendin. Helaas kon zij dit niet waarderen en is zij direct weggegaan. Ik zag de betreffende blog via de Facebook pagina van Mamaplaats en heb voor ik het begon te lezen eerst een aantal reacties gelezen. Bijna iedereen vond de genoemde vriendin op zijn zachtst gezegd ondankbaar. Dit kan zo zijn, maar ik ken ook de andere kant van een soortgelijk verhaal. Het zal niet bij iedereen goed vallen dat ik dit schrijf, maar zeker nadat ik het beschreven blogje heb gelezen, moet ik dit even kwijt.

Mijn verhaal..
Vorig jaar stond ik namelijk in zo een zelfde positie. Op 19 april dacht ik dat ik moest oppassen bij mijn schoonzusje. De zwangerschap was allemaal al wat zwaarder dan gehoopt, het liep niet lekker en ik had dus al wat moeite om af en toe nog op te passen. De kinderen zelf zijn super lief, dus met een beetje hulp van mijn vriend moest het wel lukken. De dag zelf ging al raar, een van mijn zussen moest plots wat ophalen met mijn moeder en kwam dus met de jongste vanuit Purmerend. Zij bleven wat langer weg, maar dat gebeurde wel vaker. Ook mijn schoonzus stuurde wat meer appjes over de tijd, maar ook dit was niet heel vreemd. Mijn vriend en zijn zus wonen in dezelfde straat dus eenmaal daar parkeerde ik de auto bij mijn vriend voor de deur. Daar werd het vreemder, want hey was dat niet de auto van een van mijn beste vriendinnetjes? Nouja, zullen vast de hormonen zijn en hup met mijn vriend naar zijn zus.

Na het aanbellen zei mijn vriend dat hij wat vergeten was en zo terug zou komen. Een van de kinderen deed dan ook de deur open en ik ging vast naar binnen. Normaal rennen ze dan zo de huiskamer in, maar nu bleef hij wachten in de gang. Ik had dus al een voorgevoel dat dit echt niet klopte en deed de deur op een kier open. Ja hoor daar stonden ze dan.. 2 van de 3 zussen, moeder, schoonmoeder, 2 schoonzussen en een aantal vriendinnen. Ik was boos en verdrietig tegelijk, kennen ze me dan echt zo slecht? Bah wat voelde ik me slecht en ik wilde weg! Het was dat ik een vriendin zag die van verder moet komen en ik het besef had dat ik dat niet kon maken tegenover de mensen die er waren. Ik wist niet hoe maar moest wel blijven. Op de video is dan ook wel te zien dat ik het niks vond, mijn zus zei al: als blikken konden doden…

Ok dit klinkt misschien raar, maar beeld je dan dit eens in:
- Ik ben de jongste meid van 4, waarbij mijn zussen 8,11 en 13 jaar ouder zijn. Ik was dus altijd het ‘kleine’ meisje.
- Op verjaardagen was/ben ik stil en rustig. Als ik met de kinderen in een hoekje kan spelen dan doe ik dat. Ook op mijn eigen verjaardag. Aandacht? Liever niet.
- Mijn eerste ervaring met een babyshower was bij de zus van mijn vriend. Dit was op zich heel gezellig, maar een week nadat ik ons eerste kindje weg heb moeten halen. Daarnaast was één van haar vriendinnen op dat moment net zo ver als ik geweest zou zijn. Al met al geen positieve ervaring.
- Met het synchroonzwemmen moet je wel aandacht vragen, het oplopen waarbij je iedereen kan zien vond ik dan ook vreselijk. Maar zodra ik met mijn hoofd onderwater was kon ik eindelijk mijn ding doen. 

En ook op andere plekken waar meerdere mensen zijn houd ik mij liever stil/rustig. Als ik me met kinderen of dieren bezig kan houden doe ik dat en zolang ik dus niet de aandacht heb van een groep voel ik me goed.

Waar kwam het idee dan vandaan?
Achteraf hoorde ik dat het idee voornamelijk bij één van mijn schoonzussen vandaan kwam. Toen wist ik genoeg. Ze probeert al jaren met een hoop dingen op mij te lijken en ze heeft ook geprobeerd mijn vriend en mij uit elkaar te krijgen. Vlak nadat wij haar en mijn zwager verteld hadden dat wij in verwachting waren, was het bij hun ook raak. Hoe kon het ook anders.. en of dat nog niet genoeg was, heeft zij blijkbaar vlak nadat zij dit wist bij mijn vader geïnformeerd of ik een babyshower leuk zou vinden. Mijn vader gaf aan dit niet te weten, maar dat de kans aanwezig was dat ik er niet heel enthousiast van werd. Ook mijn vriend heeft gezegd dat ik het niet zou waarderen, toen hij het plan hoorde, maar toch werd het doorgezet. In mijn ogen dus puur eigenbelang, omdat zij ook een babyshower wilde.

Dus hoe lief het ook bedoeld is, het wordt niet altijd als prettig ervaren. De avond van de babyshower heb ik letterlijk bij mijn vriend uit staan huilen van de stress die ik ervan had. Hoewel er een aantal leuke momenten waren, had het van mij niet gehoeven. Wij zijn super blij met ons zoontje en de zwangerschap was iets speciaals, maar ons kleine wondertje was en is genoeg. Al die aandacht is niet nodig en het zij zo als ik dan ondankbaar ben. 

Artikel lezen
33 Reacties tonen
Blog image
  • Mama

Mama’s eerste verjaardag met onze kleine man

In november heeft papa zijn verjaardag kunnen vieren met ons ventje en nu was ook mama aan de beurt.

De maanden maart en april zijn bij ons altijd erg druk met verjaardagen. Van begin maart tot half april zijn er 6 neefjes jarig, een zwager en 5 maart ben ik zelf jarig. Dit jaar was extra speciaal omdat het de eerste keer was met ons ventje. Het klinkt misschien stom, maar als mama maak je dat toch anders mee dan wanneer je een groot feest geeft voor vrienden. Aan mijn kant van de familie hebben wij vanwege de vele verjaardagen eigenlijk afgesproken de verjaardagen van de volwassenen niet meer te vieren. Het werd dit jaar dus gewoon lekker klein en er even voor elkaar zijn. 

Ons huisje laat nog even op zich wachten dus ik vierde het bij mijn ouders. Ik had alleen wat directe familieleden van ons uitgenodigd en een van mijn zussen wilde toch ook wel even langskomen met de jongens. Zij waren er als eerste en mijn dag begon dus erg goed met wat rake opmerkingen. Het eerste wat ik te horen kreeg was dit: Hoi tante Kim, Gefeliciteerd met jouw kwart eeuw…
En bedankt, ik voel me af en toe al oud. Nou zullen veel moeders hier misschien denken van joh zeur niet zo, je bent nog jong, maar zeker omdat ik tieners train binnen het synchroonzwemmen krijg je nog weleens opmerkingen te horen dat je je oud voelt. En deze zin kwam dus ook wel even binnen ;).

Ondanks het kleine aantal genodigden zorgden de kinderen voor genoeg afleiding en het was dus ook wel goed dat we een kort tijdsbestek hebben aangehouden. Toen iedereen weer weg was zijn we naar het huis van mijn vriend gegaan, even lekker met zijn drietjes. We hebben dus heerlijk gegeten, veel geknuffeld, een filmpje gekeken en ik kreeg mijn cadeautje nog. Twee dagen er tussenuit met zijn tweetjes. Super leuk natuurlijk en heb er onwijs veel zin in. Het is alleen ook de eerste keer dat we echt met zijn tweetjes ergens anders slapen, dat is wel even spannend. Gelukkig is ons ventje erg makkelijk dus zal het vast wel goedkomen. Heb in ieder geval erg genoten van mijn verjaardag en binnenkort mag ik dus nog even verder genieten, ik zeg; top geregeld! 

Artikel lezen
4 Reacties tonen
Blog image
  • Mama

Papa is onze held ole ole

Dit is wat wij ruim twee weken geleden op woensdag ochtend samen zongen. Benieuwd waarom?

De nacht van dinsdag op woensdag was ons ventje al onrustig en toen ik eenmaal sliep werd ik opeens wakker gebeld. Mijn vriend had nachtdienst en hij belt eigenlijk nooit, tenzij er echt iets aan de hand was. Ook nu was dat het geval.. 

Gelukkig was er niets met mijn vriend! Wel had hij iets gevonden op het terrein. Zo rond 1 uur vond hij op het Schiphol terrein een klein zwart katje. Het was zwaar vermagerd en was super blij dat mijn vriend hem gevonden had. Mijn vriend kon zo snel niet zien wat het was, maar het beestje ging heerlijk de auto door. Op schoot, in zijn nek, echt helemaal blij met alle aandacht die hij kreeg. Zoals ik al zei, was hij zwaar vermagerd dus mijn vriend had eerst even wat te eten gehaald bij het pompstation. Dit was natuurlijk zo op, maar het beestje kon niet op het werk blijven. En nu?

Mijn vriend belde met de dierenambulance maar zij gaven aan dat zij alleen met erg grote spoed zouden komen en dat mijn vriend het beter zelf op kon lossen. Op dat moment belde hij mij dus maar. Het katje moest even bij een van ons thuis wachten tot we ’s ochtends naar de dierenarts konden. Ik heb eerst gewacht tot Tjez wakker was voor we naar mijn vriend gingen rijden. Zo kon ons mannetje bij papa blijven en zou ik met het katje naar de dierenarts gaan. Ik zag bij aankomst direct dat het om een vrouwtje ging, en wat was ze lief! De hele tijd knuffelen, blij met de warmte, het eten en het drinken en je zag gewoon dat ze al even aan het zwerven was. Haar vacht was wat verwilderd, ze had rode oogjes en een wondje bij haar rechter achterpoot. 

Oke, op naar de dierenarts.. Mijn moeder ging even mee, zodat ik haar in de reisbench op schoot kon houden. Eenmaal aangekomen werden wij meteen geholpen. We konden de chip uitlezen, en deze was gelukkig geregistreerd. Het bleek te gaan om Bobbie! Maar wacht, waar kwam zij helemaal vandaan? Bobbie bleek te komen uit Burgum, Friesland. We probeerden contact op te nemen met de eigenaar en ondertussen werd Bobbie onderzocht. Haar oogjes bleken inderdaad wat ontstoken dus hier had zij een zalfje voor nodig. Deze heb ik toen dus maar voor haar gekocht en ik had mijn vriend vast de gegevens van de eigenaar doorgestuurd zodat hij ook vast kon zoeken via internet.

Ik moest even langs huis voor mijn eigen hondje. Mijn moeder bleef meteen thuis en ik ging nog weer even naar de dierenarts. Precies op het moment dat ik er was, werd er gebeld door de moeder van de geregistreerde eigenaar. De oorspronkelijke eigenaar was namelijk verhuisd naar Engeland, maar de nieuwe eigenaar woonde ook in Friesland. Ze hadden dus geen idee hoe het poesje helemaal op Schiphol terecht was gekomen. De moeder zou contact opnemen met de nieuwe eigenaar en vragen wat er gebeurd was, dan werd ik later teruggebeld. Eenmaal bij mijn vriend aangekomen, wist mijn vriend al dat de oorspronkelijke eigenaar in Engeland woonde. Ik was erg verbaasd, maar hij had blijkbaar contact gezocht via Facebook. Zij wist ook niet hoe het zat maar ze gingen er achteraan.

Een paar uur later werd ik gebeld. Bobbie was blijkbaar ontsnapt nadat mevrouw boodschappen had gedaan. En je raad het nooit maar ze was al bijna een maand van huis! De eigenaar was erg blij dat we haar hadden gevonden, maar had nog wel een probleem. Ze had geen auto om haar op te halen. Uiteindelijk heeft zij de dierenambulance van Friesland in kunnen schakelen om Bobbie op te halen. We hebben nog een hele dag van dit lieve beestje mogen genieten want om 21.00 uur werd zij opgehaald. Helaas hebben wij niet meer gehoord of de reis goed is verlopen en of alles nu goed gaat, maar dat zal vast wel. Ik ben in ieder geval ongelofelijk trots op mijn vriend dat hij, ondanks dat hij niet zoveel met katten heeft, dit beestje toch zo onder zijn hoede heeft genomen. Papa is en blijft onze held! 

"Onze" Bobbie:

Artikel lezen
9 Reacties tonen
Blog image
  • Baby

8 maanden, 8 tandjes en knarsen, help!

Oke dat geluid is al vreselijk, maar het kan toch nooit goed zijn voor zijn tandjes?

Volgens mij heb ik het al eerder in een blog vermeld, maar ons ventje ging in één keer behoorlijk hard met zijn tandjes. Hij was net 8 maanden oud en tanden 7 en 8 waren al bijna helemaal door. Toen begon de ellende.. De eerste keer dat hij zijn tanden op elkaar zette, viel het geluid nog wel mee. Ik keek er wel even van op, maar het was zo kort dat ik dacht dat het per ongeluk ging. De dagen erna werd het echter steeds erger. Ook mijn vriend en onze ouders was het op gaan vallen. ‘Is hij nou alweer aan het knarsen?’ Was een vraag die steeds meer voorbij kwam.

Na een week was ik het zat en ben ik wat informatie op gaan zoeken. Het schijnt dat knarsen best vaak voorkomt en een fase is. Waarom kleine kindjes dit doen is nog niet helemaal duidelijk. Het kan zo zijn dat ze de tandjes wat rechter willen zetten, dat ze last van stress hebben (bijvoorbeeld als het niet helemaal gaat zoals ze willen) of dat het ook deels in de genen zit. Natuurlijk zijn er meerdere oorzaken te benoemen, maar deze komen het meeste voor. Ook staat er dat je het knarsen het beste kan negeren, maar inmiddels is ons ventje net 9 maanden en doet hij het nog steeds. Misschien wel in iets mindere mate, maar dat verschilt ook wel per dag.

Afleiden doen wij ook regelmatig met speeltjes, een bijtring en zijn speen. Dit helpt ook wel even, totdat zijn tanden toch weer interessanter zijn. Het scheelt een hoop dat dit nog melktandjes zijn en niet zijn permanente tanden, maar hij moet er toch nog wel even mee doen. Ik ben dan ook zeker benieuwd naar de ervaringen van een ander. Wie weet kunnen wij hier ook wat mee met ons ventje, dus kom maar op met die tips :).

Artikel lezen
8 Reacties tonen
Blog image
  • Baby
  • Babyspullen

Polarn O. Pyret, de gezelligheid kwam bij ons thuis

Kennen jullie het nog? Dat leuke Zweedse merk waar wij in september een kijkje mochten nemen.

Nou, gisteren kwamen ze bij ons thuis voor een gezellige Home Party! In september werden wij getrakteerd op een hele schattige modeshow en een vrolijk gevulde winkel om de wintercollectie te tonen. Nu konden wij heerlijk thuis genieten van de nieuwe (zomer) collectie. Ik had een aantal familieleden en vrienden uitgenodigd om langs te komen. Eigenlijk is het principe hetzelfde als bij Tupperware. Je nodigt wat mensen uit, regelt de hapjes, de drankjes en een consulent komt langs om de collectie te tonen. Vragen worden waar nodig beantwoordt en het is heerlijk gezellig.

Artikel lezen
4 Reacties tonen
Blog image
  • Baby
  • Babyspullen

Mama jurydag Baby Innovation Award

20 vrouwen, 22 producten en wat versnaperingen, een succes? Dat zeker!

Vorige week woensdag was het zover en werd de Mama jurydag gehouden voor de Baby Innovation Award 2016. Een tijdje geleden kon je jezelf hiervoor opgeven en ik was één van de gelukkigen om deze prachtige producten te testen. Sommige producten waren al bekend bij de mama’s wat zorgde voor een leuke afwisseling tussen nieuw en nieuwer. We werden opgedeeld in groepjes van 3 en konden meteen goed aan de slag. 

Artikel lezen
3 Reacties tonen
Blog image
  • Baby
  • Babyspullen

Een paar minuten gratis shoppen wie wilt dat nou niet?

Gister overkwam het Qmusic DJ Mattie, binnen 20 minuten moest hij naar de dichtstbijzijnde Prénatal

Tijdens de uitzending had Wietze een mooie verassing voor de 31ste verjaardag van Mattie. Hij mocht namelijk op kosten van Wietse te shoppen voor zijn tweeling bij de Prénatal. Hier had hij 20 minuten de tijd voor. Het werd Mattie nog niet makkelijk gemaakt. Hij had namelijk niet door dat hij direct moest vertrekken naar de dichtstbijzijnde Prénatal omdat zijn tijd al was ingegaan. De uitzending was al hilarisch om te luisteren maar om het filmpje moest ik al helemaal lachen.

Artikel lezen
10 Reacties tonen
Blog image
  • Mama

Zal ik het ooit naast mij neer kunnen leggen?

Een klein mensje in je buik, een wonder of ook jarenlang verdriet?

Ik heb een tijd getwijfeld of ik dit blogje zou schrijven. Het is allemaal erg persoonlijk en zou het ergens liever voor mijzelf houden, maar ik merk dat schrijven mij goed doet.

15 januari, een datum die vaak door mijn hoofd spookt. Het was de datum dat ons eerste kindje geboren zou worden, helaas heeft het niet zo mogen zijn.

Het was mei 2012, een jaar waarin veel gebeurde. Zo werd er eindelijk besloten dat ik geopereerd zou worden aan mijn stuitje, zat ik aan 14 pillen per dag voor pijnbestrijding, zou ik afstuderen, verloor ik mijn steun en toeverlaat (namelijk mijn bijna 12-jarige hond waar ik alles mee deelde) en ik raakte zwanger.

Op het moment van de test schoot er van alles door mij heen. Ik was zo intens blij, maar toch ook verdrietig. Het ging al niet goed, ik bleef afvallen en ik zou een operatie ondergaan. Allemaal dingen die niet samen konden met mijn mogelijke zwangerschap. Eerst maar de test.. Ja hoor, die was vrij snel positief. Oke, mijn vriend lag nog op bed in de kamer ernaast, eerst maar vertellen. Dit ging minder goed dan gepland. Hij wist zich geen houding te geven, en ging wat boos weg. Dit bleek achteraf een schrik reactie want eigenlijk vond hij het super leuk en we stonden er beide achter.

Ik was al een tijdje misselijk, zowel door de hevige medicatie als nu door de zwangerschap. Toch, het was een zaterdag dus dat werd nog even wachten. Ik heb me op maandag ziek gemeld op mijn stage, mijn vriend vond dat het niet goed genoeg met mij ging, dus ik moest toch naar de huisarts. Hier werd duidelijk dat we geen keuze hadden. De zwangerschap moest afgebroken worden. Er was een grote kans dat het niet goed ging of goed zou gaan met ons kleintje vanwege de heftige medicatie. Daarnaast zat er voor mij ook een groot risico aan vanwege de hevige pijn en de hoeveelheid kilo's die ik was afgevallen. Het was simpel; zouden wij het doorzetten, dan was de kans groot dat een van ons of zelf wij beiden het niet zouden overleven.

Daar sta je dan, ziek van verdriet, maar je hebt geen keus. 25 mei was het zover, we gingen naar de kliniek en mijn vriend bleef zo lang mogelijk bij me. Ik kon alleen maar huilen. Het was vreselijk, maar het moest. We hebben het lange tijd stilgehouden voor vrienden en familie, maar na een tijdje konden we niet anders dan praten. Het ergste was nog dat ik een week later een babyshower had voor mijn schoonzus. Waar ook nog een paar zwangere vriendinnen waren. Dit was best even slikken.

Inmiddels zijn we 3 jaar verder op die uitgerekende datum. We hebben in 2015 een prachtige zoon gekregen op 23 mei (ja, dit zorgt ook nog voor verwarring) en hier zijn wij heel dankbaar voor. Toch blijft de pijn en blijf je jezelf dingen afvragen. ‘Was het een jongen of een meisje?’ ‘Hoe zou hij/zij nu zijn?’ etc. Daarom ook de vraag aan het begin van dit blog: Kan ik het ooit naast mij neerleggen? Antwoorden heb ik nog niet.

Artikel lezen
9 Reacties tonen