Een kind laten opgroeien in terreur

Morgen is ons zoontje alweer 10 maanden oud en ik ben erg blij dat hij in verhouding nog erg jong is en niets meekrijgt van het nieuws. Hij hoeft voorlopig nog niet te weten dat er mensen op de wereld zijn die met plezier een ander pijn doen. Hij hoeft gelukkig ook niet te weten dat er ook vandaag weer mensen zijn vermoord en dat de dreiging nu nog dichterbij komt. Ook hier leven wij mee met onze zuiderburen en de mensen die een geliefde hebben verloren.

Een vraag die ik steeds vaker terug zie komen is: Zou jij een kindje op de wereld willen zetten in deze huidige omgeving met dreigingen die op de loer liggen. Deze vraag komt niet plots uit de lucht vallen, want een paar jaar geleden kwam die ook al regelmatig voorbij. Ook vriendinnen van mij hebben deze vraag aan mij gesteld toen ik zwanger was van ons zoontje. Hoewel ik hem niet zou willen missen, vraag ik mezelf toch af of het verstandig is geweest. Ik denk niet dat het egoïstisch is, aangezien het immers de natuur is om ons voort te planten en wij anders niet meer zouden bestaan. De mensen die graag een ander pijn doen staan hier ook niet bij stil en zij zijn zelfs kinderen aan het opleiden om vreselijke daden te verrichten. Er komen minder leuke tijden aan, waar onze kinderen hopelijk zo min mogelijk van mee hoeven te krijgen. Een schuldgevoel dat wij ons zoontje op deze wereld brachten heb ik niet, wel af en toe plaatsvervangende schaamte.

De dreigingen komen steeds dichterbij en een wereldoorlog is ook niet compleet ondenkbaar. Ik hoop niet dat het zover zal komen, maar de tijd zal het leren. Tot die tijd genieten wij in ieder geval van elk moment. We zijn dankbaar voor elke dag dat het goed gaat en we met elkaar kunnen lachen, spelen en knuffelen. In alle dingen om ons heen zit wel iets moois en ik hoop dat zoveel mogelijk mensen deze mooie dingen ook zien.