Zal ik het ooit naast mij neer kunnen leggen?

Ik heb een tijd getwijfeld of ik dit blogje zou schrijven. Het is allemaal erg persoonlijk en zou het ergens liever voor mijzelf houden, maar ik merk dat schrijven mij goed doet.

15 januari, een datum die vaak door mijn hoofd spookt. Het was de datum dat ons eerste kindje geboren zou worden, helaas heeft het niet zo mogen zijn.

Het was mei 2012, een jaar waarin veel gebeurde. Zo werd er eindelijk besloten dat ik geopereerd zou worden aan mijn stuitje, zat ik aan 14 pillen per dag voor pijnbestrijding, zou ik afstuderen, verloor ik mijn steun en toeverlaat (namelijk mijn bijna 12-jarige hond waar ik alles mee deelde) en ik raakte zwanger.

Op het moment van de test schoot er van alles door mij heen. Ik was zo intens blij, maar toch ook verdrietig. Het ging al niet goed, ik bleef afvallen en ik zou een operatie ondergaan. Allemaal dingen die niet samen konden met mijn mogelijke zwangerschap. Eerst maar de test.. Ja hoor, die was vrij snel positief. Oke, mijn vriend lag nog op bed in de kamer ernaast, eerst maar vertellen. Dit ging minder goed dan gepland. Hij wist zich geen houding te geven, en ging wat boos weg. Dit bleek achteraf een schrik reactie want eigenlijk vond hij het super leuk en we stonden er beide achter.

Ik was al een tijdje misselijk, zowel door de hevige medicatie als nu door de zwangerschap. Toch, het was een zaterdag dus dat werd nog even wachten. Ik heb me op maandag ziek gemeld op mijn stage, mijn vriend vond dat het niet goed genoeg met mij ging, dus ik moest toch naar de huisarts. Hier werd duidelijk dat we geen keuze hadden. De zwangerschap moest afgebroken worden. Er was een grote kans dat het niet goed ging of goed zou gaan met ons kleintje vanwege de heftige medicatie. Daarnaast zat er voor mij ook een groot risico aan vanwege de hevige pijn en de hoeveelheid kilo's die ik was afgevallen. Het was simpel; zouden wij het doorzetten, dan was de kans groot dat een van ons of zelf wij beiden het niet zouden overleven.

Daar sta je dan, ziek van verdriet, maar je hebt geen keus. 25 mei was het zover, we gingen naar de kliniek en mijn vriend bleef zo lang mogelijk bij me. Ik kon alleen maar huilen. Het was vreselijk, maar het moest. We hebben het lange tijd stilgehouden voor vrienden en familie, maar na een tijdje konden we niet anders dan praten. Het ergste was nog dat ik een week later een babyshower had voor mijn schoonzus. Waar ook nog een paar zwangere vriendinnen waren. Dit was best even slikken.

Inmiddels zijn we 3 jaar verder op die uitgerekende datum. We hebben in 2015 een prachtige zoon gekregen op 23 mei (ja, dit zorgt ook nog voor verwarring) en hier zijn wij heel dankbaar voor. Toch blijft de pijn en blijf je jezelf dingen afvragen. ‘Was het een jongen of een meisje?’ ‘Hoe zou hij/zij nu zijn?’ etc. Daarom ook de vraag aan het begin van dit blog: Kan ik het ooit naast mij neerleggen? Antwoorden heb ik nog niet.