De nasleep van een postnatale depressie

Auw. Ik heb pijn. Niet fysiek, maar wel in mijn hart. Vele tranen heb ik al gehuild. En zullen mogelijk nog blijven komen.

Afgelopen maandag had ik een bijeenkomst van Centering Pregnancy. Ik had me voor de verandering eens een keer niet voorbereid en keek er vooral naar uit om bij te kletsen met mijn mede zwangeren in het groepje. Maar man, wat liep die bijeenkomst even anders dan gedacht...

Het onderwerp van de middag was iets waarvan ik wel wist dat het een keer aan bod zou komen, maar ik had er niet bij stilsgestaan dat het dus maandag besproken zou worden: de babyblues, postnatale depressie en postnatale psychose. En dat tweede onderwerp, dat kwam even veel heftiger binnen dan ik had verwacht. Eerst deed het me niet heel veel, maar later kwam de klap.

Er werd ons zwangeren gevraagd om een heel aantal kaartjes met symptomen onder te verdelen in de drie onderwerpen. Tot zover ging het wel. Totdat... tot daar ineens het kaartje kwam: gedachten om jezelf of je kind iets aan te doen.

Mijn keel werd droog. Mijn hartslag steeg door het plafond. En mijn tranen begonnen flink te prikken achter mijn ogen. Even kon ik ze nog bedwingen, maar toen ik even stil ging staan en me besefte waarom dit kaartje mij zo raakte begonnen de tranen te rollen. Toen ik vervolgens wilde vertellen wat mij nu emotioneel maakte belandde ik pas echt in een enorm tranendal en kon ik een paar minuten lang geen woord uitbrengen.

Er kwamen herinneringen naar boven. Vreselijke herinneringen. Herbelevingen. Herbelevingen aan gedachten die blijkbaar dieper waren weggestopt dan ik mezelf had beseft. Herinneringen aan gedachten dat ik Jens iets had willen aandoen. Dat ik hem in gedachten veelvuldig uit het raam heb gegooid. Een kussen op zijn hoofd heb geduwd. Hem liever kwijt was dan rijk. Wilde dat hij er niet meer was. En gedachten had dat ik daar voor zou zorgen.

Laat ik over één ding even heel duidelijk zijn: natuurlijk wilde ik dit niet écht. Ik wilde hem niet kwijt zijn. Ik wilde alleen dat het stopte. Dat ik even niet hoefde te zorgen. Want door mijn depressie, door mijn gitzwarte wolk, trok ik de zorg voor Jens niet meer. Ieder huiltje, ieder kuchje, ieder zuchtje was me te veel. En dus had ik deze gedachten. Ik was ziek.

Twee jaar lang ben ik nu vrij van deze gedachten. Halleluja. En inmiddels kan ik, gelukkig, enorm genieten van Jens. Maar toch waren daar maandag ineens weer die herinneringen, die herbelevingen. En dus brak mijn hart in duizend stukjes.

Juist omdat ik nu zo van Jens kan genieten. Juist omdat ik echt zo oprecht, zo intens veel van hem houd doet het me zo enorm veel pijn om er aan terug te denken. Voel ik me schuldig. En bovenal intens verdrietig. En breekt mijn hart wanneer ik er aan terug denk wat ik hem aan heb gedaan in mijn gedachten. En breekt mijn hart wanneer ik er ook maar één moment over nadenk hoe fout het had kunnen gaan. Hoe verschrikkelijk het had kunnen aflopen. En dat allemaal door die k*tziekte.

Nu ik zelf weer hoogzwanger ben (35 weken inmiddels) en de kraamperiode dichterbij komt merk ik dat de angst me af en toe ook weer bekruipt: wat als dit weer gaat gebeuren? Tegelijkertijd voel ik ook een enorm vertrouwen, want ik zal er alles aan doen om te voorkomen om herhaling te voorkomen. En dus ga ik, ruim 1.5 jaar na mijn laatste sessie, binnenkort weer naar de psycholoog. Weer voor een EMDR sessie. Om deze herbelevingen, deze vreselijke herinneringen, te verwerken. Ze enigszins te verwachten. Want weggaan zullen ze waarschijnlijk nooit. Maar hopelijk kan ik daardoor straks wel weer met meer vertrouwen de kraamperiode instappen. En heel misschien, hopelijk, (schrijft ze heel voorzichtig) zelfs kan genieten van deze tijd....