Inbakeren of niet? Wat een dilemma.

Hoe sommige herinneringen, simpel en klein, je altijd bij zullen blijven dat blijf ik bijzonder vinden. Een voorbeeld hiervan is dat ik op mijn bed zat, we hadden net onze eerste nacht thuis als gezinnetje van drie doorstaan. Mijn vader en zijn vriendin kwamen even langs om Sem te knuffelen. En Sem lag, net als de dag ervoor, de hele tijd voor pampus. Er ging nog geen oog open, hoeveel lawaai we ook maakten of hoe we ook met hem aan het bewegen waren. Ik keek lachend naar mijn vader en zei: ‘tsjah, soms denk ik, zal hij het wel doen?’ Waarop mijn vader ook moest lachen.

Na een gesprek met de gynaecoloog besloten wij dat wij persoonlijk de voorkeur gaven aan een keizersnede boven een stuitbevalling. Bizar hoe de rest van je zwangerschap dan ineens verloopt. Wij werden gebeld door het ziekenhuis om een datum in te plannen. Dit voelde net alsof we een soort track en trace code kregen om ons PostNL pakketje op te komen halen. Ineens weet je de geboortedatum en hoe lang je dan nog zwanger bent (mits de baby zich niet eerder wil laten zien uiteraard).

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen bleek onze kleine boef in stuitligging te liggen. Bij week 35 zouden we een nieuwe echo krijgen in de hoop dat hij gedraaid zou zijn. Als dit niet het geval was, dan zouden we de alternatieve therapieën proberen en anders na 36 weken de uitwendige versie.. zo hadden we het bedacht. 

Als klein meisje droomde ik over een gezin met twee kindjes. Ik wilde het liefst jong moeder worden. Het aantal is altijd zo gebleven, wel heb ik er bewust voor gekozen eerst voor mijn carrière te gaan en was ik 31 jaar toen Julian geboren werd. Net voordat ik zwanger werd van de tweede zei ik tegen Jw dat ik me zo weinig kon voorstellen van het feit dat dit dan de laatste keer zou zijn dat ik zwanger ben en een wondertje op de wereld zou zetten. Niet dat zwanger zijn nou echt mijn ding is want nog steeds hang ik in de ochtend soms boven de wc maar toch, het is zo bijzonder en van dat getrappel in mijn buik kan ik echt genieten.. Ik sprak dan ook uit dat hierna een derde kindje voor mij niet uitgesloten zou zijn. Een paar weken daarna heb ik deze woorden heel vaak terug genomen want wat heb ik me ellendig gevoeld en vaak gedacht dat mijn lichaam hier gewoon niet voor gemaakt was. De misselijkheid, het overgeven, niet kunnen eten, bah. Nu nog erger dan de eerste keer dus hoe zou een eventuele derde keer dan wel niet zijn? Stop! Ik wil er niet eens over nadenken..

Met 34 weken was het eindelijk zover, we mochten weer naar de verloskundige voor een echo. En wat had ik daar veel zin in. Voor het eerst een echo die ik niet heel spannend vond. Bij de eerste echo en de 20 weken echo was dit wel een ander verhaal. Maar nu gingen we er vanuit dat alles goed was en keken we er vooral naar uit weer even lekker naar ons ventje te kunnen kijken. 

Ga je voor de eerste keer voor controle naar de verloskundige, dan krijg je over het algemeen meteen een aantal huiswerkopdrachten mee. Na de kraamzorg opdracht, kregen we als tweede  ‘opdracht’: zorg dat je gaat informeren naar opvang mogelijkheden, als je dit nodig hebt. Van Anouk wist ik al wel dat het in Diemen erg lastig was kinderopvang te vinden en ook toen ze verhuisden was het even zoeken en aftasten naar een nieuwe plek voor Julian. Toch had ik niet verwacht dat het echt  "zo'n ding" zou zijn. Erg fijn vond ik het dus dat we een verloskundige hebben die praktisch zegt wat we moeten doen. Want dat dit zo snel nodig was, dat bleek wel. 

Zussen en tegelijk zwanger. Vorige week dinsdag deelde Cristel hoe zij dit ervaart, vandaag is het Anouk haar beurt. Lees je mee?

Als kind waren wij helemaal niet zo close samen. We vochten elkaar regelmatig de tent uit. Onze oma zei vaak ‘later zullen jullie elkaar met een lantaarntje in de regen opzoeken’. Ik dacht altijd, dat zal wel, maar stiekem kreeg ze toch gelijk.