Draai baby draai

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen bleek onze kleine boef in stuitligging te liggen. Bij week 35 zouden we een nieuwe echo krijgen in de hoop dat hij gedraaid zou zijn. Als dit niet het geval was, dan zouden we de alternatieve therapieën proberen en anders na 36 weken de uitwendige versie.. zo hadden we het bedacht. 

Bij de nieuwe echo bleek onze vent nog net zo heerlijk in stuitligging te liggen als hiervoor. Ik had ook niets voelen veranderen, dus opzich was dat geen grote verrassing. 

Wat wel een verrassing was, was dat de verloskundige aangaf liever niet nog langer te wachten maar dezelfde week nog de uitwendige versie te willen proberen, als wij dat ook zouden willen. Dit in verband met mijn relatief kleine buik. Er was daardoor niet meer zo veel ruimte.

Ik ging hier meteen mee akkoord want ik ging liever voor de versie dan voor alle alternatieve therapieën en het leek mij wel een voordeel dat we meteen mochten, hij kon maar vast gedraaid zijn in plaats van nog een week afwachten. Dus werd er meteen naar het ziekenhuis gebeld en stond een paar minuten later een afspraak voor over 2 dagen ingepland. 

2 dagen later stonden we samen op de verloskundige afdeling. Voorbereid door half Google af te struinen en wat filmpjes te bekijken. ‘Vind je het spannend?’ vroeg de verloskundige, waarop ik heel snel nee antwoorde. Nou ja een beetje dan. Toegeven dat iets spannend is, is nou ook niet echt mijn sterkste punt maar een paar minuten later bij de controles bleek wel anders. Een bloeddruk die normaal en ook al de hele zwangerschap ergens rond de 105/55 zit, zat ineens op 125/60. Netjes volgens de verloskundige, torenhoog volgens mij. Toch wel een beetje stress dus. 

Een duidelijke uitleg volgde door 2 lieve verloskundige, die de versie zouden gaan doen. Eerst een half uur aan de ctg met een infuus met medicijnen om de baarmoeder te verslappen en dan zouden ze om 12 uur gaan beginnen. Van de medicijnen zou ik wel een soort opvliegers kunnen krijgen en als er iets was mochten we meteen bellen. Om 5 voor 12 keek ik op de klok, van mij mochten ze wel gaan beginnen. Joost had al een paar keer gevraagd of ik iets voelde, maar dat was niet het geval. Tot een minuut of 3 later. Ineens kreeg ik het benauwd en werd ik duizelig. Een gevoel van bijna flauw vallen, wat niet onbekend is van mijn bloeddonaties. Dus vond ik het tijd dat Joost mijn bed plat zou zetten, dan zou het allemaal wel weer wegtrekken. 

Wat mij alleen volledig ontging, was dat ook de hartslag van de kleine plotseling flink daalde. Dus Joost dacht er anders over en belde gelijk de verloskundige. Super snel stonden ze in mijn kamer om de medicijnen stop te zetten, het bed plat te leggen, mij op mijn zij te draaien en te kijken of de hartslag van de baby weer terug kwam. Dit duurde wel even, waardoor de gynaecoloog al gebeld werd. Gelukkig had onze kleine daar ook niet zo veel zin in dus kwam zijn hartje op dat moment mooi terug. Had hij ons toch even flink laten schrikken. 

De versie was hiermee meteen van de baan. ‘We zetten jou ook niet in een achtbaan net nadat je bijna flauw gevallen bent’ gaf de verloskundige aan. Alles moet optimaal zijn en anders draaien we niet. Iets wat vrij logisch klonk maar wel even flink balen was. Van te voren had ik er al rekening mee gehouden dat de kans behoorlijk was dat het niet zou gaan lukken, maar dat ze niet eens een echte poging zouden kunnen doen viel mij toch wel even tegen. 

Ter controle moesten we nog een paar uur aan de ctg blijven en ‘s avonds nog een keer terug voor een extra check. Maar gelukkig was alles weer goed met onze vent. En nu? Een nieuwe draaipoging durfden ze niet meer aan. Ik weet ook niet of ik dat nog zou willen na deze ervaring, dus werd een gesprek met de gynaecoloog ingepland..

Heb jij een versie gehad? Hoe is dat gegaan?