Voedingsallergie

Hoe sommige herinneringen, simpel en klein, je altijd bij zullen blijven dat blijf ik bijzonder vinden. Een voorbeeld hiervan is dat ik op mijn bed zat, we hadden net onze eerste nacht thuis als gezinnetje van drie doorstaan. Mijn vader en zijn vriendin kwamen even langs om Sem te knuffelen. En Sem lag, net als de dag ervoor, de hele tijd voor pampus. Er ging nog geen oog open, hoeveel lawaai we ook maakten of hoe we ook met hem aan het bewegen waren. Ik keek lachend naar mijn vader en zei: ‘tsjah, soms denk ik, zal hij het wel doen?’ Waarop mijn vader ook moest lachen.

De weken daarna heb ik daar nog vaak aan terug gedacht. Wat een onwetendheid toen. Ik besefte totaal niet dat baby’s in het begin vrijwel altijd heel rustig zijn, omdat ze nog moeten bij komen van de geboorte. En dat dat vaak binnen één a twee weken wel wat gaat veranderen. Uiteraard bleef Sem niet zo rustig, anders was dat voor mij ook niet zo’n memorabel moment geworden gok ik zo.

Sem werd al snel steeds wat onrustiger. Niet zo gek, want huilen hoort erbij. Heel veel dingen horen erbij en het is dan ook lastig een grens te trekken wat ‘normaal’ is en wanneer je zegt: tot hier en niet verder. Dit is niet meer ‘normaal’. Veel huilen, veel kreunen, graag gedragen willen worden, een wat onrustig huidje, krampjes en stinkende poep. Dat laatste maakten we wel regelmatig grapjes over. Want babypoep stinkt toch niet? Nou… bij die van ons wel! Maar verder? Als je ergens iets over zei hoorde je al snel ‘oh dat doet die van ons ook’ of ‘dat hoort erbij he’.

Vaak zeiden we ook tegen elkaar iets in de richting dat het altijd erger kan. We willen tenslotte ook niet de hele tijd aan het klagen zijn over ons kindje.

Ik kan niet eens een duidelijke gebeurtenis noemen waardoor ik dacht dat er meer aan de hand zou zijn, maar gaandeweg ging ik wel steeds meer dat gevoel ontwikkelen. Nachtenlang heb ik tijdens het voeden zitten googelen en elke ochtend kwam ik weer met allemaal nieuwe feitjes aanzetten bij mijn vriend. ‘Ze hebben ook nog dit spul om te proberen tegen krampjes’. ‘Als je de fles niet schud, maar draait, ontstaan er minder luchtbelletjes en dus minder krampjes’. ‘Wist je dat kinderen na een keizersnede meer dan 20% meer kans hebben op een voedselallergie?’ ‘Wist je dat ze adviseren om probiotica te gebruiken na een keizersnede?’ De gekste dingen heb ik gegoogled en we kwamen op een punt dat we alles uit wilden proberen.

Soms las ik ook iets over koemelkallergie of begon iemand van vrienden of kraamvisite daar over. Maarja, tegenwoordig wordt er zo snel gezegd dat iemand een allergie heeft. Wij wilden daar niet in mee. Totdat ook een zorgverlener er over begon. Dit maakte mij aan het twijfelen. Moeten we hier dan toch iets mee? Misschien.. maar niet als eerste optie, toch eerst nog wat andere dingen proberen. Tot op een dag weer mijn horloge begon te trillen ‘stappendoel 10.000 stappen behaald’. En ik was de deur nog niet eens uit geweest. Weer had ik alleen door rondjes door de woonkamer te lopen, 10.000 stappen gezet. Ik was hier klaar mee en wilde echt iets anders, dus zeiden we tegen elkaar, wat hebben we te verliezen als ik 2 weken volledig koemelkvrij ga eten om te proberen of dit iets doet? Dus besloten we toch de stap te maken en hiermee te beginnen.

Maar ik ben nogal een strebertje soms en als ik iets doe, wil ik het goed doen. Dus er moest wel eerst een internetzoektocht aan te pas komen. Ik kwam uiteindelijk uit op de website van ‘Op de groei’. Hier heb ik een online cursus gevolgd, waar veel informatie kort en helder uitgelegd wordt. Op basis daarvan besloot ik meer dan alleen koemelk te schrappen. Wat dan en hoe ik dit aangepakt heb? Dat lees je hier op onze website.

Toen eenmaal de kogel door de kerk was, moest ik nog bedenken wanneer ik er mee wilde starten. Want tsjah.. dan een feestje, dan een etentje en daar weer een lunch. Zoiets komt echt nooit uit. Dus werd het natuurlijk per direct, want je wil je kindje het liefste wel zo snel en goed mogelijk helpen. De mensen om ons heen reageerden gelukkig heel lief. De barbecue werd wat aangepast, de lunch werd verplaatst naar een plek waar ook veel vegan opties waren (zo wist ik in elk geval zeker dat er geen koemelk in zou zitten) en iedereen probeerde te helpen waar het kon. En ons zoontje? Binnen 2 dagen hadden we een totaal ander kind in huis!

Tips over hoe je dit het beste aan kan pakken, waar je aan moet denken en hoe te starten, vind je in de blog op onze website: https://worldsisters.nl/koemelkallergie