"Het spijt me lieverd, ik ben leeg." Fluister ik door de tranen heen. In mijn armen heb ik mijn baby van amper 5 weken oud. Ze hapt wild in mijn borst en laat steeds weer los. Ze slaat haar armen ongecontroleerd om zich heen.

38+0 weken:

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Bij mijn vorige blog schreef ik over de 20 wekenecho, in de periode na het schrijven van deze blog raakte ik toch steeds verdrietiger over het perspectief na de echo's. Tot op het punt dat ik hulp heb ingeschakeld van een traumaconsulent.

Een kleine twee jaar later, weer zwanger, helemaal gelukkig, en weer een meisje!

Borstvoeding is topsport, en net als topsport is het niet voor iedereen weggelegd

De afgelopen dagen heb ik toevallig weer meerdere blogs gelezen over moeders die niet, of niet direct voelde dat ze geboren moeders zijn. Of zelfs niet eens echt gek zijn op hun kinderen. Op social media volgt hier op vaak een storm aan negatieve reacties. Maar waarom? Vind jij iedereen leuk die je op straat tegenkomt? Of je (schoon)familie? Collega's? Waarom wordt het wel verwacht dat we dit naar onze kinderen voelen?

Ik kijk naar mijn instagram pagina. Mijn eigen feed is heel inactief. Als ik wat plaats is het van mijn dochter, of met mijn dochter. Maar iedereen die mij goed kent weet dat daar gemiddeld 25 foto's aan vooraf gingen, tot ik een acceptabel plaatje heb gekozen. Mijn inactiviteit komt nu ook voort uit dat ik eigenlijk geen een foto van mijzelf meer mooi vind, met mijn postpartum lichaam.

In mijn vorige blogs heb ik de zwangerschap en de bevalling beschreven, en ook de nacht in het ziekenhuis. In de ochtend kwam de kinderarts en die zei: "Ik wil graag eerlijk zijn over waarom ik hier ben geroepen. Ik ben geroepen op verdenking van Trisomie 21 - het syndroom van down, maar ze heeft het niet."

Een knip? EEN KNIP?! Nee echt niet. Ik ga niet een mega kleine baby krijgen om vervolgens ook nog geknipt te worden. Als een oer gevoel raasde er nog een laatste brok energie door mij en ik heb de baby ongeveer in de armen van de gynaecoloog gelanceerd. Ik zette zo veel druk dat dat wel wat gevolgen had, en ik ook niet eens door had dat het klaar was. Ze werd omhoog gehouden. "Kijk omhoog!!" Ik was gewoon nog steeds aan het persen, maar ze was er al! Ik keek naar haar, totaal verwilderd natuurlijk en schrok even van hoe ze er uit zag. Niemand had mij namelijk voorbereid op dat ze er (zeker met 37 weken) toch wat gehavend uit kunnen zien. Mijn tweede gedachte en eerste wat ik zei was "Kun je haar wat lager houden? De navelstreng is nogal kort en trekt". De gynaecoloog zag het toen ook, en hield haar gelijk lager.