Mijn gevecht met mijn postpartum lichaam

Ik kijk naar mijn instagram pagina. Mijn eigen feed is heel inactief. Als ik wat plaats is het van mijn dochter, of met mijn dochter. Maar iedereen die mij goed kent weet dat daar gemiddeld 25 foto's aan vooraf gingen, tot ik een acceptabel plaatje heb gekozen. Mijn inactiviteit komt nu ook voort uit dat ik eigenlijk geen een foto van mijzelf meer mooi vind, met mijn postpartum lichaam.

Ik ben altijd al heel kritisch op mijn eigen foto's geweest. En als ik foto's zeg bedoel ik natuurlijk eigenlijk mijn lichaam op de foto's. Als ik nu terug kijk naar 2 jaar geleden vraag ik me oprecht af waar ik mij toen druk over maakte. En 2 jaar geleden vroeg ik mij dat weer af over de 2 jaar daarvoor. Ik ben nooit super slank geweest, ik heb nooit in maatje 36 gepast (misschien als kind, maar dan heten dat kindermaten) en dat in principe nooit erg gevonden. Ik ben lang en trots op mijn rondingen. Maar door de jaren heen zijn er wat rondingen bijgekomen en ook wat rollen. En dat ligt helemaal aan mijzelf! Ik ben dol op eten en drinken en grote porties. Ik ben niet zo dol op een actief leven. Ik ben gek op alle vormen van dans - maar je ziet mij niet voor mijn lol krachttraining doen of een rondje hardlopen. Het liefst zit ik onder een dekentje op de bank met een groot glas (zoete) wijn een game te spelen of een serie te kijken.

Door mijn zwangerschap heen wist ik me goed te beheersen. Mijn groei (+15 kilo) was dan ook binnen de perken. Na de bevalling gaf ik borstvoeding en daardoor gunde ik mijzelf soms een beloning. Ik had ook ineens altijd zin in zoet, terwijl ik vroeger daar niet zo van was. Toen ik stopte met borstvoeding en weer (thuis) ging werken ben ik de controle een beetje verloren. Vlak voor kerst ging ik op de weegschaal staan en de waarheid kwam mij rauw op mijn dak. Ik woog gewoon net zo veel als aan het einde van de zwangerschap, maar nu zonder baby! En deze baby is nu al goed en wel 8 maanden uit dit lichaam. Helemaal als een verassing kwam het niet. Menig kledingstuk pas ik al niet meer of zit toch niet zo lekker meer. Dat is het nadeel en het voordeel van thuiswerken: je loopt er vaak toch wat meer casual bij, dus dat mijn casual suits niet meer paste was mij nog niet opgevallen.

Ik heb vaker actief gedieet met een doel, dus ben gelijk mijn oude schema opgestart, en weer meer gaan bewegen. Maar ik merk dat ik een hoop minder zin, tijd en energie heb voor deze dingen. Nu, 1.5 maand later, merk ik ook dat ik ook niet zo snel als vroeger afval. Mealpreppen en het juiste eten vind ik lastig te combineren met een volle werkweek en een kindje. Ook heb ik savonds minder zin om te gaan sporten, en merk ik dat ik mij in een groepsles meer uitsloof dan thuis achter een camera (deels te wijten aan een gebrek aan ruimte, plus minder uitsloversgedrag). Ook zeggen ze dat goed slapen belangrijk is. Maar vertel dat maar aan mijn dochter. Mijn lieveling, mijn trots, die helaas nog wel een paar keer per nacht vaak wakker wordt. En terwijl ik dit schrijf weet ik dat het óók allemaal excuusjes zijn. Als ik elke vrije minuut er in zou steken kan het vast wel! Maar de realiteit is ook dat ik nog een beetje mezelf wil blijven. Ik geniet zo van bankhangen, lekker eten en een wijntje! Ik wil er ook niet altijd mee bezig zijn!

Kortom, ik vrees dat ik maar moet accepteren dat ik altijd wat te zwaar zal zijn (maar het niet verder uit de hand moet laten lopen) en nieuwe kleding moet gaan kopen?