Liefde komt (hopelijk) later

De afgelopen dagen heb ik toevallig weer meerdere blogs gelezen over moeders die niet, of niet direct voelde dat ze geboren moeders zijn. Of zelfs niet eens echt gek zijn op hun kinderen. Op social media volgt hier op vaak een storm aan negatieve reacties. Maar waarom? Vind jij iedereen leuk die je op straat tegenkomt? Of je (schoon)familie? Collega's? Waarom wordt het wel verwacht dat we dit naar onze kinderen voelen?

Door een vriendin was ik al gewaarschuwd: 'Niet iedereen voelt direct liefde na de bevalling, maar daar hoef je je niet druk om te maken, waarschijnlijk groeit dit wel.'

In mijn eerdere blogs heb je al kunnen lezen dat de kinderwens van mijn man nog sterker was dan de mijne. En eigenlijk hou ik ook niet zo van verandering, dus was ik content met ons leventje samen. Nergens rekening mee te hoeven houden. Vrij en onbezonnen. En toch heb ik altijd geweten dat ik wel kinderen wil, maar deze verandering spannend vond.

Mijn vorige blogs gingen over mijn zwangerschap van Evi, die helaas niet probleemloos verliep. Toen ze net geboren was, was ik ook totaal niet overrompeld door liefde. De enige gedachten die ik op dat moment had waren of ze in orde was en later de vraag waarom we zoveel maanden hebben gedacht van niet. Ze is aan het einde van de middag geboren, en ik heb mij de hele nacht afgevraagd wanneer ze nou opgehaald zou worden door haar "echte" ouders (figuurlijk gesproken natuurlijk, ik wist wel dat ze van ons was, maar zat dat nou echt in mijn buik??) Wel voelde ik een soort leeuwinnen gevoel, dat ik verantwoordelijk voor haar was.

Borstvoeden verliep moeizaam, alle andere vormen van voeding verliepen niet veel beter, en dus viel ze ruim 20% af van haar al niet zo hoge geboortegewicht van 2605 gram. Ze zag geel en we zijn weer terug geweest in het ziekenhuis. Al met al liep de (verlengde) kraamweek van 10 dagen moeizaam. Voedingen duurden ruim een uur (exclusief kolven, als ik alleen was) en ze moest elke 2 uur gevoed, dag en nacht, om maar niet verder af te vallen. Dit zorgde er bij mij voor dat ik alles rondom haar plichtmatig deed, en mijzelf hier helemaal in verloor. Door COVID-19 (begin eerste lockdown) mochten we geen visite ontvangen. Terwijl ik huilend op dag 5 een flesje gaf, zei ik tegen mijn man "Ik vind moeder zijn helemaal niet leuk!". Ik zal niet ontkennen dat hier mogelijk een klein verwijt naar zijn kinderwens in doorschemerde. Waarop hij zei: 'Dat is het ook nog niet, ik vind het ook nog niet leuk zoals het nu gaat, maar het gaat echt ooit beter worden'. En het feit dat hij het op dat moment ook niet leuk vond, en ik dit dus ook "mocht" vinden deed mij goed. Doordat al mijn contact met Evi zo intens was, maar enkel gericht op overleven, pakte ik elke kans aan om haar niet extra vast te hoeven hebben. Dit is wel iets waar ik nu verschrikkelijk spijt van heb. Ik had uren kunnen knuffelen (iets wat mijn 1 jarige dreumes nu weinig zin meer in heeft) maar koos er vaak voor om iets voor mijzelf te doen. Even mijzelf zijn, even geen gehang of getrek aan mij.

Uren werden dagen, dagen werden weken, en weken werden maanden. Evi ontwikkelde, en ging van prematuur naar een baby, en werd steeds een stukje meer responsief. En ik merkte gaandeweg dat mijn gevoel voor haar explosief toenam, naarmate de zorgen afnamen. Ik denk dat ik mijzelf ergens misschien ook heb willen beschermen, en dat dit nog voortkwam uit de angsten tijdens de zwangerschap. En waar ik mij in het begin echt afvroeg of ik wel een goede moeder voor haar kon zijn, heb ik daar nu geen twijfels meer over. Tuurlijk heb ik nog steeds tijd voor mijzelf nodig, en zie ik me niet mijn hele leven zo inrichten dat er daar nooit meer tijd voor is. Maar de liefde is er, en hoe ik steeds ook denk dat dit niet meer kan groeien, dat doet het toch!

Maar nog altijd als ik nu naar haar kijk, kan ik mij er niets bij voorstellen dat zij in mijn buik zat. En als ik de pasgeborene van vriendinnen mag ontmoeten vind ik ze super schattig, maar ben ik blij met mijn lieve onderzoekende dreumes (ook al is niets in het huis meer veilig) Dus ik weet ook haast zeker dat zelfs zonder medische zorgen, ik dit toch wel zo had ervaren. Een pasgeborene hebben is gewoon heel zwaar. En ik heb gewoon tijd nodig om ze te leren kennen om een band ermee op te bouwen en het echte "houden van" gevoel te krijgen. En dat is helemaal niet erg, de baby krijgt daar niets van. Dus mocht je dit hebben gelezen en mee gaan maken: heb vertrouwen! Probeer van elk klein dingetje te genieten, en accepteer dat het tijd nodig heeft. Ga je er vooral niet schuldig over voelen!