Mijn (positieve) bevallingsverhaal van Fay

38+0 weken:

Nog geen enkele voortekenen gehad dat de bevalling gaat starten. Helemaal prima wat ons betreft! Ze zit goed en wij kunnen nog wel wat geduld opbrengen. Wel begrijp ik van een vriendin dat de drukte in de ziekenhuizen hoog is, en dat je voor een eventuele inleiding wel tijdig op gesprek moet.

Bij Evi was de placenta in slechte staat, dus ik heb een absolute wens om voor 41 weken te zijn bevallen.

39+0 weken:

Nog steeds geen tekenen dat de baby er aan komt. In mijn gesprek met de verloskundige bespreek ik een plan van aanpak over 2x strippen en inleiden. Ze geeft aan liever niet zo vroeg al te strippen vanwege de lage succeskans, maar ze snapt ook waar de wens vandaan komt en we besluiten op zaterdag met 39+4 te gaan strippen, en dan een vervolgpoging op maandag met 39+6, en dan daarna kunnen we kijken naar inleiden.

39+1 weken:

De datum waar ik al maanden van riep dat ik hoopte dat ze zou komen! Mijn overgrootopa wordt 103, en ik hoop dat ze de dag mogen delen (en hij hoopt dit ook). Helaas, er komt geen baby.

39+3 weken:

Nog altijd niets aan de hand, en ik voel me prima. Mijn man heeft een feest op werk voor het 25 jarig bestaan, en we vinden dat hij gewoon kan gaan. Mocht het starten is hij met een uurtje rijden thuis. Hij gaat alleen niet drinken en maakt het niet te laat.

39+4 weken:

Vandaag viert mijn overgrootopa zijn feest! In verband met het strippen gaan wij niet helaas.

Mijn man is rond 00:00 thuisgekomen en gaan slapen. Om 6:00 uur word ik wakker van een wee, zoals je die wel vaker hebt tegen het einde. Of is het meer..? Ik draai mij om (voor zover mogelijk met dit dikke lijf) maar om 6:10 heb ik er weer een, en 6:20 ook. Ik zet de timer aan en meet elke 10 minuten een wee van 40 seconden tot 7:00, ook verlies ik de slijmprop.

Op dat moment ben ik er wel van overtuigd dat het is begonnen. Ik pak de laatste items van de vluchttas in, en doe een make-upje op. Het zou die dag heel warm worden, dus daar kleed ik mij op. Om 7:30 zitten de weeën rond de 6 a 7 minuten maar duren nog altijd geen minuut, meer 35-45 seconden.

Ik regel dat mijn ouders Evi komen halen (zouden ze toch al doen, want ik zou om 9 uur worden gestript, maar nu dus iets eerder) en maak mijn man wakker.

Om 8:00 uur bel ik de verloskundige. De weeën zitten om de 5 minuten en duurden 40 seconden. Ze zijn nog niet heel erg pijnlijk. We spreken af dat ze haar afspraak met mij om 9:00 laat staan, omdat de weeën nog te kort duren, maar ik moet bellen als dit verandert. 10 minuten later bel ik haar terug. Hoewel de weeën nog niet langer duren, zitten ze wel om de 3 minuten. We spreken af dat wij klaar gaan staan om te vertrekken, en dat zij een kamer in het ziekenhuis naar keuze gaat reserveren (omdat ik in hetzelfde ziekenhuis wil bevallen als bij Evi). Met 5 minuten is ze er. Ik blijk 3cm ontsluiting te hebben. We vertrekken in alle rust naar het ziekenhuis. In de auto worden de weeën heftiger. Ik heb ze niet meer getimed, maar toen we om 9:00 aankwamen ik het ziekenhuis moest ik de weeën opvangen op de motorkap. Eenmaal aangekomen in de kamer kwamen de weeën om de minuut en duurde ze wel een minuut lang, en deden ook echt zeer. Ontsluiting checken deden we niet, want dit kan op dat moment ook demotiverend werken. Ik moest op dat moment hard werken en heb geprobeerd te douchen en verschillende houdingen aan te nemen. Na een uur was ik er al goed klaar mee en overwoog ik om pijnstilling te vragen. We hebben toen de ontsluiting gecontroleerd en deze was toen 8cm! Geen pijnstilling dus, maar ik was toen ook voldoende gemotiveerd voor het laatste stuk! Blijkbaar waren de weeën effectief en duurde het waarschijnlijk niet heel lang meer voordat wij de baby gingen ontmoeten!

Vanaf dat moment werd de kraamzorg gebeld, voor ons een teken dat onze verloskundige dacht dat de baby snel ging komen. En binnen het uur kwam de persdrang. Ik mocht van de verloskundige gelukkig gelijk meedoen, en heb dit (in die hitte) op handen en knieën gedaan. Mijn make-up liet een prachtige vlek op het kussen, zo hard zweette ik, en drukte ik mijn gezicht in het kussen.

Anders dan de eerste keer heb ik de "ring of fire" mee mogen maken, en dat was echt even rot. Wat duurde het lang voordat de wee erna kwam! Maar samen met mijn partner sloegen we ons door elke wee heen, en met die wee na de ring of fire werd daar onze Fay geboren! Aangepakt door de verloskundige en mijzelf. Ik zat op mijn knieën en kreeg haar onderdoor. Ik waarschuwde al dat bij Evi mijn navelstreng erg kort was, en dat was nu weer zo waardoor ik haar niet echt omhoog kon trekken. In een hele oncomfortabele move draaide we mij om naar mijn rug, zodat ik haar echt bij me kon nemen.

Bij Evi hadden we zoveel zorgen dat ik me het moment van haar huiltje niet kan herinneren. Bij Fay was het het mooiste geluid van de wereld!

In de minuten erna had ik Fay lekker bij me. Maar de placenta kwam niet. Het eerste kwartier maakten we ons er niet druk om. Maar na het kwartier heb ik de spuit genomen. Helaas kwamen er geen nieuwe weeën. Na 20 minuten heb ik Fay aan mijn man gegeven, en moest ik mij echt even gaan focussen op de placenta. Iets waar ik op dat moment echt geen zin in had. Maar met nog 2 minuten voordat ik naar de OK zou moeten had ik weinig keuze. En deze keer lukte het. En warempel, de placenta was weer bilobata! Net als bij Evi, terwijl dit niet zichtbaar was op de echo. Al zag deze placenta er nog een stuk beter uit.

Dus daar was ze dan, onze lieve Fay, een stuk groter als haar zus toen, maar toch zo klein voor ons. En nu al zo eigenwijs! Ik zei "op de verjaardag van opa, niet op het feest!". Dit feest was overigens op dat moment gaande, dus daar kon gelijk de aankondiging worden gedeeld inclusief naam en foto!

En nu kon het echte genieten beginnen. Naar huis kon ik nog niet. Ik was bijna een liter bloed verloren, en daardoor heel duizelig. Ruim 3 uur heb ik nodig gehad om langdurig rechtop te kunnen zitten zonder flauw te vallen. En ondertussen wilde ik echt wel naar huis. Het was een uur of 3 in de middag en ik wilde haar aan Evi laten zien! Met een beetje bluf is het gelukt om naar huis te mogen, maar de eerste 24 uur kon ik nog niet langer dan een minuut staan.

Maar los van dat voelde ik me top. Ik was zo opgelucht. Het zat er op! Zonder schade, en met een prima bevalling! 5.5 uur vanaf de eerste wee, en niet te snel en ook niet te traag. Tuurlijk doet bevallen pijn, maar ik heb geen moment het idee gehad dat ik het niet kon. Wat zijn onze lijven toch sterk! En wat is de "state of mind" hier belangrijk.

Ik had me voorgenomen om de hele bevalling vertrouwen in mijn lijf te hebben, en te denken "deze wee komt nooit meer terug", oftewel; elke wee brengt ons dichter bij het ontmoeten van onze baby!

Het helpt ook heel erg dat het onze tweede is. Ik weet hoeveel ik van deze meid ga houden. En daar probeerde ik me de hele bevalling aan vast te houden en dat lukte!

En dat verschil merken we in alles.. Bij een eerste denk je over alles na omdat je nog geen automatisme hebt. Bij een volgende al veel meer! Kleine dingen maken je ook veel minder onzeker. Dit merkte ik zowel tijdens de bevalling als in de kraamweek. Maar daarover misschien later meer!

Foto door Jacky Nobels