Een spannend begin

In mijn vorige blogs heb ik de zwangerschap en de bevalling beschreven, en ook de nacht in het ziekenhuis. In de ochtend kwam de kinderarts en die zei: "Ik wil graag eerlijk zijn over waarom ik hier ben geroepen. Ik ben geroepen op verdenking van Trisomie 21 - het syndroom van down, maar ze heeft het niet."

De grond zakt onder me vandaan en ik hoor al niets meer. Hij houdt een lang verhaal en ik heb het later nog nagelezen in het medische dossier. Ze checken 10 punten bij deze verdenkingen, en die had ze alle 10 niet. Echter, er zijn nog meer kleine tekenen, zoals een grote tong (die er dan uit hangt) opgezwollen ogen en schaamlippen, en zo nog wat dingen, deze had zij wel. Maar voor nu heeft ze niet het syndroom van down.

Wij hebben met 12 weken een NIPT laten uitvoeren, en ik heb eigenlijk nooit stil gestaan dat dit geen 100% zekerheid geeft. Ik was hier niet klaar voor. En wat bedoelt hij met "nu?". Het zijn vragen die door mij heen gaan, maar ik zit in een dermate staat van schok dat ik niets kan uitbrengen.

Enfin; ze heeft nu niets, dus als ze wat wil drinken mogen we naar huis.

Mijn man doet samen met een verpleegster nog een poging tot fingerfeeden en ze drinkt 10cc. Ik bel de kraamzorg dat we zo naar huis mogen en alles wordt in gang gezet. Met de maxicosi op schoot rijdt mijn man ons naar de auto. Wat is ze klein! Met haar 47cm zwemt ze in al haar maat 50 kleding! En ook in zo'n grote maxicosi is ze wel een heel klein hummeltje. Mijn man rijdt naar huis en we zijn zo opgelucht maar ook wel wat in de war.. Toen we gisteren aankwamen wisten we dat we minimaal een week moesten blijven en hadden we op een kindje met complicaties gerekend. En nu zitten we in de auto naar huis met een gezonde baby! Ik begin te fantaseren over hoe de katten gaan reageren. Want eigenlijk had ik de laatste weken door alle complicaties niet echt meer durven denken aan hoe het na de bevalling zou zijn.

Thuis aangekomen toch gelijk de camera in de aanslag. De katten snuffelen zeer geïnteresseerd aan alles, ook de maxicosi. Als ze zich beseffen dat daar iets "levends" in zit zie je de pupillen en staarten even groot worden, en ze nemen wat afstand. Evi kijkt wat om zich heen, maar slaapt meer dan ze wakker is nog. Ik weet dat de kraamzorg met 30 minuten komt en plof met haar op de bank. Ik besef me dat ik eigenlijk nog heel weinig foto's van haar heb omdat ze in het ziekenhuis extra warm werd gehouden in een speciaal bedje en schiet er snel een paar.

De kraamzorg arriveert en helpt ons "opstarten". Mijn man doet het meeste en ik blijf zo veel mogelijk zitten. Ik heb wel wat last van naweeën maar voel me wel prima. In verband met COVID-19 mag er geen visite zijn als de kraamzorg er is. Maar omdat onze ouders supernieuwsgierig zijn zitten die stiekem buiten in de auto te wachten tot ze naar binnen mogen.

Als de kraamzorg weggaat komen ze haar bewonderen. We krijgen avondeten en gaan vroeg naar bed. Jeetje, ligt ze nu goed dan? Stikt ze zo niet? Toch allemaal even wennen.

We zetten onze wekkers, ze moet elke 3 uur wat proberen te drinken, en ik moet aan de kolfmachine om het proberen op te wekken. We proberen te slapen maar wat maakt een baby eigenlijk een herrie! Gorgelen, stikken, kreunen, eigenlijk denken we de hele nacht dat ze dood gaat. Drinken wil ze ook niet of nauwelijks en ze blijft slecht op temperatuur.

In de dagen erna valt ze heel erg af. Onze kraamzorg is nog niet zo ervaren en belt vaak met vragen naar onze verloskundigenpraktijk. Ik vind dit overigens fijn. Twee weten meer dan één en het is een fijn en lief mens! Maar niets helpt. Binnen 4 dagen weegt ze nog maar 2200 gram en is ze meer dan 10% afgevallen. Ook ziet ze nog erg geel en is ze niet heel responsief (maar wat wil je met een kindje van 37 weken). Ondanks COVID-19 komen er soms toch even verloskundigen kijken en helpen. We moeten haar elke 2 uur voeden, om te kijken of ze dan beter drinkt. Ook moet ze nóg warmer gekleed worden, met name 's nachts. Op haar hoogtepunt had ze 2 mutsjes, 3 sokjes, 1 romper, 1 trui, 1 broek en 1 boxpakje tegelijkertijd aan, en lag ze met 3 kruiken onder 8 (!) lagen deken, en dan was ze net aan 36.5.

Het elke 2 uur voeden vonden we heel erg zwaar en ik zat er echt doorheen. Een voeding duurde rustig een uur, dus we konden steeds maximaal 1 uur aaneengesloten slapen. We probeerden beiden 2 (niet aaneengesloten) voedingen per 24 uur over te slaan om nog enigzins helder te blijven.

Als ze 6 dagen oud is besluit de verloskundige dat ze in de komende 36 uur MOET aankomen, anders gaan we terug naar het ziekenhuis. Ze is inmiddels ook twee keer geprikt op haar bilirubine en ze mag niet geler of suffiger worden. De vermoedheid en onzekerheid breken ons op en we weten het niet meer. Is ze nu suffer? Grauwig? Geel? Het is zo moeilijk te zien. Ik denk toch dat ze suffiger wordt en krijg op zaterdagavond een doorverwijzing voor het ziekenhuis.

In het ziekenhuis zijn we helemaal alleen. Door de lockdown is het er leeg. We worden op neonatologie een kamer in gebracht en ze wordt helemaal onderzocht en nog een keer geprikt. We hebben een hele lieve arts en terwijl we mogen wachten op de uitslag probeer ik wat te slapen met Evi op me.

Na 1.5 uur is de uitslag er. De waardes dalen en ze vinden haar niet suf! We krijgen een nieuw voedingsschema, weer gebaseerd op 3 uur, en een hoop moed mee van de arts. Om 01:30 zijn we weer thuis en helemaal af. Ik kon de kraamzorg wel kussen toen ze in de ochtend binnen kwam. Ik heb mijn kindje direct overgedragen aan haar en me nog even omgedraaid na het verhaal te hebben gedaan.

Met mijn borstvoeding op gang begon ze eindelijk beter te drinken, aan te komen en te groeien. Maar mijn zekerheid heeft een flinke knauw gehad. Ik hou een flinke administratie bij en weeg haar elke dag.

Zijn er meer moeders van wie de baby zo is afgevallen in het begin?