Recht op verdriet

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Bij mijn vorige blog schreef ik over de 20 wekenecho, in de periode na het schrijven van deze blog raakte ik toch steeds verdrietiger over het perspectief na de echo's. Tot op het punt dat ik hulp heb ingeschakeld van een traumaconsulent.

Want hoewel er helemaal niets ergs aan de hand was, en de verloskundigen zich geen zorgen maakten, merkte ik dat ik erg heftig reageerde op de iets negatievere echo's. Maar waarom? Het was bij Evi toch ook goedgekomen? Door mijn gesprekken met mijn traumaconsulent kwam ik erachter dat ik vond dat er geen plek was voor mijn verdriet. Want we konden zwanger worden, we konden gezonde kinderen maken. Wat hebben wij nou te willen? Een leuke zwangerschap? Wat is er nou leuk aan zwanger zijn en waarom moet het dan per se leuk zijn? En dat is ook waarom ik niet meer wilde bloggen. Want ik vond niet dat ik het recht had om verdrietig te zijn om een probleem wat misschien niet eens bestaat.

In mijn gesprekken heb ik geleerd dat ik hier wel recht op heb. Ik mag rouwen om de leuke zwangerschap die ik heb gemist om alle zorgen bij Evi. Om de kraamtijd die we niet hebben gehad wegens de gezondheidszorgen bij Evi en door de eerste lockdown van Corona. Ik mag daarom ook verdrietig zijn, als het lijkt alsof we in deze laatste zwangerschap een gelijkwaardig medisch traject moeten doorlopen.

Alle echo's hierna lieten ongeveer hetzelfde beeld zien als de 20 wekenecho. De baby zakte naar p14, en schommelt hier nu al weken rond. Soms is ze even p11, soms is ze even p16. Maar ik ben gaan genieten. Door het accepteren en onder ogen komen van mijn verdriet en angsten, heb ik ruimte mogen creëeren voor vreugde en meer aandacht voor mijzelf en de zwangerschap.

Ik stond bewuster stil bij de zwangerschap en liet ook het verdriet toe als dit er was. Om mijzelf te verwennen heb ik 2 zwangerschapsshoots geboekt, eentje binnen en eentje buiten. En langzaam ging ik zowaar genieten van de zwangerschap. Iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik heb bijna klachtenvrij kunnen werken tot mijn geplande verlof, en ben zelfs nog steeds bij de verloskundige en niet in het ziekenhuis, waardoor ik tot op heden geen indicatie heb voor een ingeleide bevalling.

ik ben nu bijna 37 weken zwanger, en zo blij dat ze nog lekker in mijn buik zit. Ja, soms is het zwaar, ja soms ben ik het zat. Ik baal als ik Evi niet kan geven wat ze wil omdat het fysiek te zwaar begint te worden, maar het is goed. Ik heb enorm veel steun aan mijn man en omgeving. En zelfs de traumaconsulente checkt nog wel eens bij me in! Ik ben echt heel erg blij dat ik de stap heb genomen om te gaan praten, ook al was er niet veel aan de hand en zat ik er niet volledig doorheen.

De laatste loodjes zijn begonnen! We zijn ontzettend benieuwd hoe een bevalling gaat lopen zonder inleiding, en kijken er erg naar uit om onze meid te gaan ontmoeten.

Trauma consulente: Tessa Koning van invertrouwen

Fotograaf: Jacky Nobels van jackynobelsfotografie