Hoe kunnen ze er zo naast hebben gezeten?!

Een knip? EEN KNIP?! Nee echt niet. Ik ga niet een mega kleine baby krijgen om vervolgens ook nog geknipt te worden. Als een oer gevoel raasde er nog een laatste brok energie door mij en ik heb de baby ongeveer in de armen van de gynaecoloog gelanceerd. Ik zette zo veel druk dat dat wel wat gevolgen had, en ik ook niet eens door had dat het klaar was. Ze werd omhoog gehouden. "Kijk omhoog!!" Ik was gewoon nog steeds aan het persen, maar ze was er al! Ik keek naar haar, totaal verwilderd natuurlijk en schrok even van hoe ze er uit zag. Niemand had mij namelijk voorbereid op dat ze er (zeker met 37 weken) toch wat gehavend uit kunnen zien. Mijn tweede gedachte en eerste wat ik zei was "Kun je haar wat lager houden? De navelstreng is nogal kort en trekt". De gynaecoloog zag het toen ook, en hield haar gelijk lager.

De navelstreng werd doorgeknipt door mijn man, en ze mocht naar mijn borst. Haar score was 9! We mogen gewoon een uurtje met zijn drietjes zijn! Het was ontzettend fijn, maar genieten kon ik niet. Kon iemand haar even nakijken? Is er nou iets met haar? Ik zie 10 vingers en 10 tenen. Ze ademt, ze huilt, ze probeert te drinken, ze oogt eigenlijk niet eens zo klein.. Daar is ze, onze prachtige Evi!

Kunnen we nu ouders appen als we niet eens weten hoe het met haar is? Achteraf gezien had ik meer op een onderzoek aan moeten dringen.

We durven niemand echt in te lichten over hoe het met haar is, want wat nou als er toch iets mis is? Mijn man licht alleen onze ouders via whatsapp in dat ze is geboren en dat ik het goed maak, maar dat we nog wachten op de kinderarts. Minuten kruipen voorbij (althans dat dacht ik) en voor ik het wist stond de kamer weer vol personeel. Ze wordt van mij af gehaald om te worden gecheckt. Mijn man kijkt mee en de gynaecoloog richt zich op mij.

Ik hoor een verraste reactie naast mij van de arts en mijn man, maar wel duidelijk een positieve. Ik roep nog "is het toch een jochie?", nee, dat was ze niet. Maar mijn meisje, wat maar 2 kilo maximaal zou wegen, woog 2605 gram! Het is dat ik redelijk stabiel op bed lag, want anders was ik er van schrik uitgevallen. Ook was ze geen 42 centimer, maar 47! Er gaat van alles door mij heen. Waarom hebben we al die weken ons zo ontzettend veel zorgen gemaakt? Hoe kunnen ze er zo naast hebben gezeten? Maar o wat ben ik blij!!!

Ik stel mijn vragen aan de gynaecoloog. Zij geeft ook aan zo'n grote afwijking niet te hebben gehad, maar daar zijn gemiddelden voor. Ze heeft voor het meetverschil geen uitleg. Wel voor het feit dat ze het steeds slechter had. Mijn placenta is bilobata. Ze laat hem ook zien. Waar een normale placenta een bol vlees is, is mijne meer wit vel, met aan twee zijden (los van elkaar) wat vlees. Ze legt uit dat dit een groot risico met zich mee bracht en zeker een boosdoener is geweest.

We zijn ontzettend opgelucht. Het gaat zelfs zo goed met ons dat we misschien wel naar huis mogen! We zijn ontzettend in de war. We hadden toch een kindje met problemen? We moesten toch een week blijven?

De euforie van de verpleegkundigen was wel iets te enthousiast.. want ik mag niet naar huis als ik nog niet zelf naar het toilet of de douche ben geweest. Ik stap uit bed en het gaat niet goed. De ruggeprik is onvoldoende uitgewerkt en ik stort in. Twee verpleegkundigen moeten me terug het bed in tillen, en de douche waar ik zo naar uit keek wordt een washandje. O wat baal ik! Ik voel me vies, emotioneel, hormonaal en in de war.

We videobellen onze ouders. O wat had ik graag mijn ouders gehad daar. Hun eerste kleinkind. Zo hadden zelf ook zo graag extra kinderen gewild, en wat hebben ze zich zorgen gemaakt! Maar we zitten in een lockdown, dus we moeten het doen met videobellen.

Als iedereen is gebeld is het 5 uur na de bevalling en rond 22:00. Evi heeft nog niet gedronken maar daar maken ze zich nog geen zorgen om. We spreken af dat de kinderarts morgen een uitgebreid onderzoek gaat doen, en als ze dan heeft gedronken mogen we naar huis! Ik kan niet direct slapen. Ik kijk maar in dat bedje en herleef de dag. Is dit echt mijn dochter? Het valt me op dat haar tong er constant uit hangt. Ik piep een verpleegkundige op. Die zegt dat ze waarschijnlijk gewoon misselijk is. Wat ik op dat moment niet weet is dat ze de kinderarts inlicht.

De ochtend komt en ze drinkt nog altijd niet. Ik heb ingevroren melk mee van mijn schoonzus, zij is 5 weken eerder bevallen en ik wil het liefste borstvoeding aan haar geven, maar mijn productie is nog niet op gang. Mijn man en een verpleegkundige gaan haar fingerfeeden. Ze heeft er weinig zin in. Rond 9:00 komen er twee kinderartsen binnen en ze nemen haar even mee naar de tafel naast mij. Ze controleren vanalles en het duurt best lang. De arts wendt zich tot ons. "Ik wil graag eerlijk zijn over waarom ik hier ben geroepen.."