Toen Elijah nog een dreumes was dacht ik dat er iets mis met hem was. Hij bleek een vrij angstig kindje en zijn motoriek ontwikkelde pas laat. Hij kroop met 9 maanden, liep pas los toen hij 21 maanden was. Volgens Google en alle boeken was hij te laat, dus er moest wel iets mis zijn was mijn gedachte soms. En als jonge moeder was ik mijn rationele gedachten soms even kwijt.

Toen ik zwanger raakte van Elijah was ik werkzaam binnen de commerciële sector. Dat betekende lange dagen maken, overwerken en elke week een borrel. De werk- en sociale-druk die ik voelde zorgden er voor dat ik goed naar mijzelf ben gaan kijken: is dit wat ik wil of ga ik nu andere keuzes maken?

Kleine waarschuwing vooraf: Ik ga even los in deze blog. Dus als je niet van sterke meningen houdt kun je hem beter niet lezen. Ik leg uit wat mij zo stoort aan de (brutale) vraag die we als vrouwen regelmatig krijgen van vreemden.

Voordat ik Elijah kreeg wist ik al zeker een gezin met twee kinderen te willen. Kinderen die zonder broertje of zusje groot worden vond ik zielig en zouden vast eerder verwende nesten worden, was mijn theorie. Nu weet ik het zeker: voor ons géén tweede kind. In deze blog let ik je uit waarom.

Grapje natuurlijk, die titel. Deze blog gaat over klusjes in het huishouden. Op welke leeftijd kan je kind helpen met klusjes doen in huis? Een vraag die – als het goed is- veel ouders zich op enig moment stellen, want een beetje arbeid is goed voor het zelfvertrouwen en het verantwoordelijkheidsgevoel van je kleine spruit.

Op een gegeven moment nam ik, al roerend in de pan, even een paar seconden om in mij op te nemen wat er aan de hand was. Zijn gedrag was abnormaal, het was meer dan vermoeidheid. Wanneer je kind nog een klein baby’tje is heb je vaak binnen no-time door wat de verschillende huiltjes betekenen, of google je en kom je een interessant artikel tegen. Wanneer ze groter worden en niet meer om alles huilen verdwijnt die kennis grotendeels, bij mij in ieder geval. Maar die dag hoorde ik, toen ik er even bij stilstond, dat zijn huilen heftiger, emotioneler was dan alleen van vermoeidheid.

Ik hou van metaforen. En vandaag was ‘vallen en opstaan” ook weer zo toepasselijk. Ik leerde Elijah fietsen. We begonnen de dag heel enthousiast met een peptalk: “We gaan niet opgeven! We gaan net zo lang door tot je het kan! Je kant het! Zeg me na: Ik kan het!”..”Ik hoor je niet, harder! IK KAN HET!”, niveautje Emile Ratelband zeg maar.

Op een regenachtige dag kwam ik Elijah van de kinderopvang halen na mijn werk. Het was tegen vijven, ik was moe van een hele week hard werken en wilde hem zo snel mogelijk ophalen om samen nog gezellig wat tijd thuis te hebben. Ik haastte mij naar binnen en vlak voor de deur van het lokaal werd ik tegengehouden door een moeder met een bezorgde blik. Ik had haar wel eens vaker gezien tijdens het brengen of ophalen van Elijah, maar weet niet bij welk kindje ze hoorde.

Toen Elijah nog een peuter was stopte hij plotseling met avondeten. Hij weigerde alles wat voor die tijd prima naar binnen ging. Oke, weird. Ik was een relatief nieuwe moeder, en er kwam paniek: Mijn kind wil niet eten. Wat nu?