Vallen en weer opstaan? Ik blijf liever liggen.

Ik hou van metaforen. En vandaag was ‘vallen en opstaan” ook weer zo toepasselijk. Ik leerde Elijah fietsen. We begonnen de dag heel enthousiast met een peptalk: “We gaan niet opgeven! We gaan net zo lang door tot je het kan! Je kant het! Zeg me na: Ik kan het!”..”Ik hoor je niet, harder! IK KAN HET!”, niveautje Emile Ratelband zeg maar.

Toen Elijah helemaal in zichzelf geloofde deed ik voor de zekerheid toch maar een helm op zijn hoofd en zijn ‘magische’ kniebeschermers om. Sjaal om zijn middel, want ik had op Google gelezen dat je zo minder snel door je rug gaat en kind beter leert fietsen. En daar gingen we. Eerst even het straatje door met zijwieltjes. Daarna mocht hij helpen met het losschroeven van de zijwieltjes en ging hij voor het eerst zonder.

Eerlijk gezegd heeft Elijah het evenwicht van een dronken Engelsman. Is altijd al zo geweest, dus dat weten we. Hij liep pas met 21 maanden, omdat hij gewoon niet durfde. Ik weet zeker dat hij het al eerder zou kunnen, maar hij doet pas iets wanneer hij zeker weet dat hij het kan. Zijn evenwicht is waarschijnlijk ook de reden dat hij nooit interesse heeft gehad in loopfietsjes. Wat dat betreft is hij net als ik: Lukt iets niet in één keer? Laat dan maar, dan is het vast niets voor mij.

"Ik kan het niet"

Sindskort is bij ons in huis de zin “ik kan het niet” verboden. Puur omdat je hersenen uitschakelen wanneer je jezelf dit vertelt en dat is nou net niet wat je nodig hebt bij het leren van iets nieuws. Zodra ik Elijah ‘Ik kan het niet’ hoor zeggen en zijn schoudertjes teleurgesteld naar beneden zakken, hij naar de grond kijkt en een klein snikje laat ontsnappen grijp ik in. “Wat zei je? Ik kan het niet? Neee, we zeggen nu…?” “Ik kan het!” Gelijk na het uitspreken komt zijn glimlach terug, gaat zijn hoofdje weer omhoog en recht hij zijn schouders. Het is prachtig om te zien dat die drie woorden zijn hele manier van denken over zichzelf kunnen veranderen. Sinds we dit doen probeert hij dan ook veel meer.

Mijn struggle met comfort

Die instelling van ‘als het niet in één keer lukt is het vast niets voor mij’ had ik ook. Het duurde bij mij zelfs een jaar of 27 voordat ik dat durfde toe te geven. Voor die tijd was het eigenlijk ook niet nodig. Ik koos altijd dingen die mij goed afgingen: piano spelen, een bepaalde studierichting, enzovoorts.

Toen ik voor mijn studie alle examens in één keer haalde, vond ik het vooral relaxed. De klap was des te harder toen ik 21 was en bij het theorie-examen voor mijn rijbewijs de eerste keer zakte. Op zoek naar medelijden en de bevestiging dat het niet aan mij lag belde ik mijn moeder. “Dit is misschien wel goed voor je Claudia” hoorde ik haar zeggen “Zo leer je ook eens hoe het voelt als iets niet lukt”. Je begrijpt dat ik zoiets niet wilde horen, maar ze had gelijk. Ik koos altijd de makkelijkere en leukere route, de weg van de minste weerstand zeg maar.

Ik heb nooit een ‘struggle’ gevoeld om iets te leren, om uit een bepaalde situatie te komen. Ja, ik heb echt wel vervelende dingen meegemaakt en er soms even doorheen gezeten, maar ik heb het nooit als een allesomvattende struggle ervaren en vond het dan ook geen absolute strijd om ergens aan te ontkomen of een doel te bereiken. Dat doorzettingsvermogen dat anderen hebben, heb ik dus niet vind ik zelf. En ik wil dat Elijah niet op die manier comfort gaat vinden in gemak. Ik wil dat hij doorzettingvermogen, discipline en weerbaarheid opbouwt om zich door de moeilijkste situaties in het leven te vechten. Op dit moment is dat voor hem (gelukkig) leren fietsen.

Leren om te falen

Voor Elijah wil ik dat hij leert dat het goed is om te falen. En om te vallen. En om hulp te vragen wanneer hij het niet in zijn eentje redt. Ik wil niet dat hij zich comfortabel gaat voelen bij het idee dat alles hem makkelijk afgaat. Voor iemand als ik is het best moeilijk om geduld op te brengen wanneer hij iets nieuws leert. En dit is confronterend. Enerzijds weet ik dat hij het, net als iedereen, leert door te blijven proberen en niet op te geven. Anderzijds ben ik ontzettend ongeduldig en denk ik: “zo moeilijk is het toch niet?”. Ik ben me hier van bewust en probeer bij Elijah dan ook altijd positief en aanmoedigend te blijven. Ik betrap mijzelf er soms op in te grijpen wanneer het te lang duurt. Wat dat betreft zou ik misschien wat vaker weg moeten kijken en hem laten aanrommelen in plaats van constant te willen waarschuwen of ‘gevaar’ voor hem weg te nemen.

Conclusie: Net als Elijah en zijn fiets-skills ben ik als ouder én als individu ook een ‘work in progress’. En gelukkig maar; pas als je denkt dat je niets meer kan leren zit je echt verkeerd.