Mijn held op sokken

Toen Elijah nog een dreumes was dacht ik dat er iets mis met hem was. Hij bleek een vrij angstig kindje en zijn motoriek ontwikkelde pas laat. Hij kroop met 9 maanden, liep pas los toen hij 21 maanden was. Volgens Google en alle boeken was hij te laat, dus er moest wel iets mis zijn was mijn gedachte soms. En als jonge moeder was ik mijn rationele gedachten soms even kwijt.

Mijn lieve baby vond spelletjes als in de lucht gooien helemaal niet leuk. Zodra je hem met meer dan gemiddelde snelheid door de ruimte bewoog werden zijn ogen zo groot als postpartum borsten en klampte hij zich aan je vast als een leeuw die zijn prooi vangt. Niet echt wat ik mij had voorgesteld van stoeien met je kindje. Steeds wanneer iemand hem enthousiast optilde krampte mijn buik samen, omdat ik wist dat hij dat eng zou vinden en ik niet op tijd kon waarschuwen.

Wat hij wel heel leuk vond is springen op de bank. Dat liet ik hem dan ook lekker doen, zodat hij toch enige uitdaging kreeg en hopelijk wat meer moed op zou bouwen. Zodoende sprong hij vrij uit op de bank, gooide met kussens en rende op de bank heen en weer, maar lopen op de grond vertikte hij lange tijd.

Toen hij een jaar of 2.5 was heeft hij een fase gehad waarin ik hem écht omschreef als een angstig kindje. Hij was plotseling ontzettend bang voor hoogtes. Tot in het extreme aan toe. Waar hij wel achterstevoren van de trap af durfde, plantte hij zijn nagels in je nekvel als je hem optilde en ‘forward facing’ naar beneden tilde. Zelfs op de commode verstijfde hij ineens, bang om er af te vallen. Ik ben met hem naar de kinderfysio gegaan. Aan de ene kant hoopte ik dat er niets mis was, aan de andere kant hoopte ik op een diagnose of een verklaring van zijn extreme angst. Er kwam geen diagnose. De fysio gaf aan dat hij gewoon de diepte en het gevaar goed kan inschatten en daarom bang is. ‘Geef het tijd’ was de oplossing.

Schuldgevoel

Ondertussen ging ik naar huis met een schuldgevoel. Ik vroeg mij af of ik hem te weinig uitdaging had geboden toen hij kleiner was. Misschien lag het aan het feit dat ik vier dagen in de week werkte en minder tijd met hem kon doorbrengen. Misschien laten ze hem bij de kinderopvang aan zijn lot over. Allerlei doemscenario’s gingen door mijn hoofd en ik gaf met name mijzelf de schuld.

Tot op een gegeven moment mijn zus zei dat hij misschien wel gewoon een achterstandje heeft opgelopen omdat hij in zijn eerste anderhalf jaar vaak in anti-krabpakjes heeft gezeten vanwege zijn eczeem. De eczeem kreeg hij, zo bleek achteraf, van mijn borstvoeding. Ik at namelijk dingen waar hij allergisch voor bleek te zijn. Die situatie alleen al is een blog waard, dus daar over later meer.

Hij droeg speciale onderkleding waarbij zijn handen en voeten in de mouw en broekspijp konden blijven zodat hij zichzelf niet continu open krabde. Niet erg bevorderlijk voor de motoriek misschien. Vandaag de dag vraag ik mij af dat pakje echt van invloed was en hoeveel precies. Misschien is hij inderdaad gewoon een voorzichtig persoon. Zijn fijne motoriek is namelijk wél heel goed.

Je moet moed hebben

Nu hij al bijna vijf wordt zou ik hem niet meer zo snel omschrijven als een ‘angstig kindje’, gelukkig. Hij is nog steeds voorzichtig, maar dat is ook wel fijn. Ik weet met 99% zeker dat hij nooit zomaar een zwembad in zou duiken, van grote hoogte zou springen of andere gekke dingen zou uithalen. Dat geeft ook wel wat rust.

Ik kan nu meer met hem communiceren en zo probeer ik hem altijd te motiveren nieuwe dingen te proberen, hem moed in te praten en te bevestigen dat ik er voor hem ben. Na afloop, wanneer blijkt dat hetgeen hij probeerde helemaal niet zo eng was, steek ik altijd wat extra moeite in het complimenteren van het feit dat hij ging proberen, en laat ik hem zijn gevoel uitspreken. Soms is hij trots op zichzelf, zoals toen hij leerde fietsen (work in progress, zie mijn andere blog 'Vallen en weer opstaan'), soms is zijn conclusie dat hij het nog steeds spannend vind, maar het wel ging proberen. Daar zijn wij allebei dan terecht trots op. Vaak, wanneer ik vraag hoe hij het vond, is zijn antwoord gelukkig: “Het was leuk! Ik wil nog een keer!”

Ondanks dat het nog steeds geen durfal is, is hij voor mij hoe dan ook een held omdat ik de weg ken die hij heeft afgelegd. Ik zal hem en zijn overwinningen, hoe klein ook, altijd blijven vieren.