Voor mij geen tweede kind

Voordat ik Elijah kreeg wist ik al zeker een gezin met twee kinderen te willen. Kinderen die zonder broertje of zusje groot worden vond ik zielig en zouden vast eerder verwende nesten worden, was mijn theorie. Nu weet ik het zeker: voor ons géén tweede kind. In deze blog let ik je uit waarom.

Midden in een koude decembernacht in 2015 kwam Elijah ter wereld. Wat was ik gelukkig. En moe. En wat kostte dit eigenlijk veel energie en geld en tijd. Alle clichés zijn waar hoor, begrijp me niet verkeerd ‘je krijgt er zo veel voor terug’. Maar je levert er ook veel voor in. Voor een introvert als ik, iemand die energie haalt uit rust en tijd voor mijzelf, kan het ouderschap soms heel heftig en intens zijn. Althans, zo ervaar ik het. En dus komt er bij ons geen tweede.

De zwangerschap doe ik graag nog een keer. Daar heb ik enorm van genoten, het schoppen, zien bewegen en voelen van je kind in je buik is wonderlijk. Zelf de bevalling ging prima en zou ik nog een keer doen. Tuurlijk deed het pijn, maar dat was vrij snel weer voorbij. Elijah is een enorm lieve jongen, luistert over het algemeen prima buiten de gebruikelijke fases om. Maar om de hele borstvoeding, kolven, luiers, gebroken nachten (ik heb écht 8 uur slaap nodig, anders ben ik heel vervelend) en alles van voren af aan weer te gaan doen is mij te veel.

In shock

Toen Elijah anderhalf was kwamen we er op vrij harde wijze achter dat hij ernstige voedselallergieën heeft. Dit houdt kort gezegd in dat hij zijn eerste twee jaar in anti-krabpakjes heeft gelopen vanwege de ernstige eczeem en hij van een pinda of cashewnoot in shock kan raken. In het ergste geval kan hij dan overlijden. Hij moet daarom altijd een epipen bij zich hebben die de shock in geval van nood hopelijk kan uitstellen tot de ambulance er is. Gelukkig hebben we hem nog nooit hoeven gebruiken.

Deze situatie is prima mee te leven, maar zorgt toch voor wat stress op verjaardagen, tijdens het uit eten gaan en vooral op vakantie in een vreemd land. Zo heeft hij, toen we op vakantie waren op Jamaica, uitzonderlijk veel kipnuggets gegeten. Dit was, omdat we daar van in ieder geval wisten dat hij er niet allergisch voor is. Er zijn namelijk altijd andere voedingsstoffen waar hij allergisch voor kan zijn, waar wij niet van af weten. Echt experimenteel wordt je daar dus niet van in een land waar men schijt heeft aan ambulances in het verkeer en de ambulances zelf ook niet echt top zijn uitgerust.

Ik dwaal af. Als wij een tweede kindje zouden krijgen, is de kans dat hij of zij ook een ernstige voedselallergie heeft groter dan wanneer dit nog niet voorkomt in een familie. Voor twee kinderen deze stress dragen is niet erg uitnodigend en weegt voor mij persoonlijk vrij zwaar.

En dan nog iets wat je misschien niet wil horen

Even een unpopular opinion, maar wel een reden die een klein beetje meespeelt: Ik vind het heel belangrijk om goed in mijn vel te zitten, zowel fysiek als mentaal. Ik weet niet wat een tweede kind met mijn lichaam en geest zou doen, als ik het nu op momenten al zwaar vind.

Logistiek en financieel gezien heb ik ook wel wat bezwaren. Kinderen kosten gewoon klauwen met geld. Nigel en ik werken allebei, dus ook een tweede kind zou vier dagen per week naar de opvang gaan. Enig idee wat dat kost? Als je het niet weet, zou ik het ook niet opzoeken. Reken maar op twee ribben uit mijn lijf en mijn stuitje ofzo.

Al met al kwam ik er na de geboorte van Elijah binnen een jaar wel achter dat ik geen tweede wilde. Nigel dacht er gelukkig hetzelfde over en zo is het ook gebleven.

En toen kwam februari 2020

Ik was ineens een drie dagen over tijd en voelde mij anders. Normaal is mijn menstruatie altijd helemaal voorspelbaar, dus dit was raar. Ik dwong mijzelf een test te laten doen op het moment dat ik na een week nog steeds niet ongesteld zou zijn. In de dagen die volgde begon ik ineens na te denken. Wat als ik echt zwanger ben? Zou ik het kindje dan houden of weg laten halen? Weg laten halen was al vrij snel geen optie. Ik ben absoluut voor abortus in het geval dat je een kind echt niet in je leven ziet passen of het verwekt is door seksueel geweld enzo, maar voor mij zou het even slikken zijn en dan gewoon het kindje houden.

Ik begon ook al bijna te houden van wat er in mijn buik zou groeien. Voor mijzelf was ik alle punten hier boven aan het weerleggen en wist zeker dat ik het wilde houden. De dag dat ik zou gaan testen werd ik –natuurlijk- ongesteld. Ik weet niet of het een soort storing in mijn systeem was dat ik overtijd was, of dat het een mislukte zwangerschap was, maar het zette mij wel even aan het denken. Ook Nigel was even geschrokken en accepteerde dat er een tweede zou komen. Maar direct toen het niet zo bleek was hij ook weer snel ‘genezen’.

Ratio vs. emotie

Van mijzelf ben ik een vrij rationeel persoon. Ik weeg de voor- en nadelen af (voor astrologie geïnteresseerden: ik ben een weegschaal) in dit soort situaties en emotie komt pas later. Even heb ik getwijfeld of ik niet toch voor een tweede wilde gaan. Een maandje later, toen de schrik er allang weer af was en ik weer gewoon helder kon nadenken, kwam ik toch tot de conclusie dat een tweede kind niet ideaal is. We zijn gelukkig nu. Er is ruimte voor al onze karakters en wensen binnen de tijd, geld, ruimte en energie die we hebben en dat is prachtig. Lekker zo laten dus wat mij betreft.

Heb je naar aanleiding van dit blog vragen aan mij? Stel ze gerust! ik ben een open boek wat dat betreft en geef graag meer uitleg. Dit is even in 1000 woorden wat ik denk, maar er zit nog wel meer achter.

Dit blog krijgt een vervolg. Niet over mij persoonlijk, maar over de manier waarop mensen zich altijd zo bemoeien met vrouwen en hun kinderwens..stay tuned. Volg mij op Instagram @oke_mama om te zien wanneer ik een nieuwe blog plaats!