Bemoeienis van ouders: "Je zoontje draagt een jurk"

Op een regenachtige dag kwam ik Elijah van de kinderopvang halen na mijn werk. Het was tegen vijven, ik was moe van een hele week hard werken en wilde hem zo snel mogelijk ophalen om samen nog gezellig wat tijd thuis te hebben. Ik haastte mij naar binnen en vlak voor de deur van het lokaal werd ik tegengehouden door een moeder met een bezorgde blik. Ik had haar wel eens vaker gezien tijdens het brengen of ophalen van Elijah, maar weet niet bij welk kindje ze hoorde.

Kort raakte ze mijn arm aan om mijn aandacht te krijgen. Ik zag de blik in haar ogen en stopte abrupt. Er schoot gelijk van alles door mijn hoofd. Waarom kijkt ze zo? Wat is er zo dringend? Is er iets ergs gebeurd?

Ze begon te praten: “Hoi, ik wilde al eerder wat tegen je zeggen, maar ik loop je steeds mis..”. Met nog steeds dezelfde blik keek ze mij indringend aan. Ik vreesde voor wat er komen ging. De vermoeidheid die ik voelde verdween en al mijn aandacht was op haar gericht. Ze vervolgde: “Ik zie jouw zoon vaak wanneer ik mijn dochter op haal en..”. Mijn gedachten gaan kort richting Elijah. Hij zal haar dochter toch niet hebben pijn gedaan of lelijk hebben gedaan of iets? Hij is thuis en bij anderen altijd een heel lief, gevoelig jongetje die volgens mij niemand zomaar kwaad zou doen..vergis ik me in het karakter van mijn eigen zoon? Is hij in een groep heel anders? Zo’n geniepige pestkop?

Ik zag dat ze wat moeite had met wat ze nu wilde vertellen. Aarzelend bracht ze het nieuws. “Het valt me op dat hij al een paar keer een Elsa jurk aan had. Misschien moet je je man vragen om met hem te praten”. Wow. Deze zag ik niet aankomen. Mijn hersenen gingen in kortsluitings-modus en mijzelf kennende is dat aan alles in mijn gezichtsuitdrukking af te lezen. Pardon? Semi-subtiel onttrok ik mijn arm aan haar hand.

Wat zeg je op zulke bemoeienis?

Helaas ben ik nooit zo goed in ad hoc reageren op dit soort krankzinnige bemoeienis. Het enige dat ik uit kon brengen was “Ooh…oke..Ja hij houdt van verkleden”. In mijn hoofd gebeurde inmiddels van alles en ik probeerde mijn gezicht toch maar weer in standje ‘vriendelijk’ te krijgen voor dat ik mijn weg vervolgde en Elijah ophaalde.

Die avond toen hij op bed lag stond ik er even bij stil. Wie denkt deze vrouw dat ze is? Waarom voelt zij de behoefte haar ‘zorgen’ om mijn zoon die af en toe een jurk draagt met mij te delen? Hij is drie. DRIE. Hij verkleedt zich hoe hij zich voelt en is gelukkig nog niet bezig met wat mensen van hem vinden. Ik snap hem wel, die jurk glinstert prachtig en er horen accessoires zoals een toverstaf bij. Wie wil dat niet? Hij hoeft voor mij niet altijd een politieagent, piraat, of boef te zijn bij het verkleden en kan bovendien prima zelf kiezen wat hij aantrekt.

Inmiddels is hij 4,5 en verkleedt zich nog steeds wel eens als prinses op school. Gelukkig veroordeelt niemand hem voor zover ik weet en als ze dat wel zouden doen richting mij ben ik deze keer beter voorbereid met een passend antwoord.

Een goed vader-zoon gesprek..

En dan nog iets: “misschien moet je man eens met hem praten.” . Wat voor vrouw denkt zij dat ik ben, dat mijn man deze gesprekken per se moet voeren? Begrijp mij niet verkeerd. Mijn man kan prima met Elijah praten, maar ik ben zelf ook best capabel om een gesprek te voeren. Hoewel dat bij ons thuis niet zal gaan over het feit dat hij jurken draagt en dat een moeder bij de opvang dat niet jongensachtig genoeg vindt.

Nu ik dit schrijf denk ik weer aan die dag en voel ik dezelfde irritatie of bijna woede opkomen. De bemoeienis van mensen over onderwerpen die in het geheel niet belangrijk of relevant zijn voor ons óf hen zelf kan mij mateloos irriteren. Heb jij zelf ook wel eens een situatie mee gemaakt waar bij je van bizarheid even niet meer kon nadenken?