Als ik mijn twijfel uitspreek over of mijn gezin (1 docher, 1 zoon) nu compleet is of niet. Zeggen mensen vaak: Hoezo? Je hebt toch twee gezonde kinderen, wat wil je nog meer? Of waar begin je aan? Weet je wel wat dat inhoud, een derde?! En dan denk ik: Welk deel van het woord twijfel heb je niet begrepen? Dat zijn toch juist de zaken, waar je over nadenkt. Voor dat je weet of je (nog) een kindje wilt!!? Nee, mijn man wil geen derde en nee mijn gezondheid (zwaar overgewicht) is er ook niet naar. Ik werd gelukkig wel makkelijk zwanger, maar ik was bij beide heel misselijk tot de helft en ook bevalling ging beide keren niet in de koude kleren zitten. Dus ik ga er niet over doordrammen of afdwingen of het lot tarten. Maar dat wilt toch niet zeggen dat ik er niet over mag denken, dromen, twijfelen en praten. Als ik dat niet doe en er niet achter kom. Dan ga ik mezelf later afvragen of ik het wel zeker wist. Inmiddels weet ik dat een gezin van drie altijd mijn wens is geweest, maar heb ik er het volste vertrouwen in dat ik die wens een plekje kan geven. Ook als hij niet uitkomt. De tijd begint te dringen en we komen nu ook eindelijk in rustiger vaarwater. Dus ik kan nu zeggen. Het is goed zo! Ik heb twee prachtige gezonde kinderen. Een derde zou te veel vergen van het hele gezin. Maar ik had graag gewild dat ik dat zelf had kunnen besluiten, voordat anderen het al voor mij uitspraken. Mensen bedoel(d)en het meestal goed, heb ik mezelf steeds voorgehouden. Maar de uitspraak: Je hebt toch een meisje en jongen, meer soorten zijn er niet! Daar krijg je mijn bloed mee aan het koken. Alsof de wens voor een derde minder sterk of minder legitiem is als je al een zoon en dochter hebt...

Preciesss dit!