Help! Mijn kind wil niet eten

Toen Elijah nog een peuter was stopte hij plotseling met avondeten. Hij weigerde alles wat voor die tijd prima naar binnen ging. Oke, weird. Ik was een relatief nieuwe moeder, en er kwam paniek: Mijn kind wil niet eten. Wat nu? 

De oorzaak? Geen idee. Het hielp waarschijnlijk niet dat hij bij de kinderopvang altijd in recordtijd drie boterhammen naar binnen werkte. Misschien ervoer hij de smaken ineens anders, of hij werd zich een bewuster van de voedselallergieën die hij heeft. Daar zal ik later zeker nog een blog over schrijven. Het heeft in ieder geval anderhalf jaar geduurd voordat hij weer een normale hoeveelheid avondeten at.

Niet spelen met je eten?

Toen hij net met zijn hongerstaking begon raakte ik als jonge moeder lichtelijk in paniek. Ik deed heel cool, zo van “als hij niet eet, dan niet toch? Wanneer hij honger krijgt gaat ie vanzelf eten..” Maar diep van binnen voelde ik dat ik me zorgen maakte.. Zou hij wel genoeg groeien? Is hij misschien hoogsensitief en kan hij de structuren of heftige smaken ineens niet meer aan? Je kent het wel.

Na verloop van tijd, en nadat bleek dat Elijah prima groeide, kreeg ik weer wat vertrouwen terug; hij zou inderdaad op den duur wel weer gaan eten. Die mindset zorgde voor nieuwe hoop en ik ging het avondeten positiever tegemoet. Grappig genoeg had dat ook een positieve impact op Elijah. Ik verzon spelletjes die hij hilarisch vond en zo werkte ik ongemerkt hap na hap bij hem naar binnen.

Spelletjes

Ik had voor al het eten een naam bedacht: Bram Broccoli, Willie Wortel (lekker origineel, i know), Zina Zalm, ga zo maar door. Ik zei dan: “Hallo, ik ben Zina Zalm, mag ik in jouw buikje kijken?” en zo ging het met elke hap. Het werkte, dus who cares dat ik er debiel uit zag voor een ander. Toen dit spelletje oud werd bedacht ik iets nieuws. Zoals bijna elke peuter was Elijah erg nieuwsgierig. Dus wanneer hij een hap nam van bijvoorbeeld een rauwe wortel vroeg ik hem welk geluid het ging maken. Hij deed het dan voor door een hap te nemen en daarna deed ik het na. Zo maakten we ‘muziek’ met het eten en kreeg hij ongemerkt toch zijn voedsel binnen.

Natuurlijk nam ik Elijah ook altijd mee boodschappen doen, liet ik hem mee koken en spraken we over het eten. Wat ik echter al gauw niet meer deed is zeggen dat hij moest eten omdat het gezond was, of omdat het lekker is. In plaats daar van zei ik dat ík het lekker vind. Hij mag daar zelf zijn oordeel over vormen.  

Altijd proeven!

Op dit moment is hij vier en nog steeds geen ster met het avondeten. Het is nu vooral de snelheid die wel wat verbetering kan gebruiken. Ik spoor hem aan om door te eten, maar dat gaat met mijn gebrek aan geduld niet altijd even pedagogisch correct en werkt dus averechts.

De regel bij ons is dat hij in ieder geval moet proeven. Aan tafel komen met één blik op zijn bord en de mededeling dat hij iets niet lust is hij dan ook snel afgeleerd. Komen zitten en hapjes proeven. Dan blijkt mijn kookkunst vaak wel mee te vallen en eet hij langzaam maar zeker toch zijn bord (bijna) leeg. Proeft hij het en lust hij het echt niet? Ook prima, kan gebeuren. Daarom zorg ik dat hij, wanneer ik iets heb gekookt dat hij niet lust, ook al een alternatief op zijn bord heeft dat hij wél lust, bijvoorbeeld komkommer, wortel of olijven. De reden dat ik hem dit al gelijk geef, is dat het dan later niet als ‘ander’ avondeten kan gelden. Hij moet gewoon eten wat er op zijn bord ligt en hij moet niet denken dat hij kan zeuren en ik dan uiteindelijk toch maar iets geef. Dan probeert hij dat namelijk de volgende dag sowieso weer.

Consequent zijn

Ik ben altijd heel duidelijk met Elijah: Prima als je echt je avondeten niet wil eten, maar dit is wel je enige kans nog voor dat je gaat slapen. Vannacht maak je mij niet wakker met de mededeling dat je honger hebt, want dan krijg je niets. Hij heeft het twee keer geprobeerd, en kwam er achter dat ik inderdaad ’s nachts geen boterham voor hem ga smeren. Sindsdien eet hij altijd wel iets van wat ik hem geef.

Extra tips voor als jouw kind ook niet wil eten:

- Gebruik een groot bord, dan lijkt de hoeveelheid voedsel er op kleiner;

- Het boekje Tafelklets van Gezinnig maakt de gesprekken en sfeer aan tafel positief, wat ook het (door) eten bevordert! 

- Soms werkt chanteren met “Geen toetje als je niet een x aantal happen neemt” ook gewoon. Dit doe ik dan ook vaak. Toetje bij ons thuis kan overigens ook een aardbei zijn of een halve banaan, of de suggestie van Elijah laatst: een ijsklontje. Prima kind, als jij daar blij van wordt;

- Zorg dat je kind met zijn/haar voeten ergens op kan steunen. Dit zorgt er voor dat ze langer blijven zitten en er dus minder afleiding is;

- Probeer niet te zeggen ”eerst je wortel op eten, dan je patat" (eerst gezond, dan ongezond). Op die manier krijgt je kind het idee dat het ongezondere eten de beloning is, en zal hij minder plezier gaan ervaren bij het eten van het ‘verplichte’ voedsel.

Ik heb nog veel meer tips en ervaringen voor wanneer je kind niet wil eten. Je merkt wel dat het bij ons een hot topic is, zoals bij wel meer ouders. Vandaar dat ik binnenkort een deel twee hier over schrijf. Blijf op de hoogte en geef je op voor de nieuwsbrief of volg mij via Instagram @oke_mama.