Dit is huilen om niks, dacht ik.

Op een gegeven moment nam ik, al roerend in de pan, even een paar seconden om in mij op te nemen wat er aan de hand was. Zijn gedrag was abnormaal, het was meer dan vermoeidheid. Wanneer je kind nog een klein baby’tje is heb je vaak binnen no-time door wat de verschillende huiltjes betekenen, of google je en kom je een interessant artikel tegen. Wanneer ze groter worden en niet meer om alles huilen verdwijnt die kennis grotendeels, bij mij in ieder geval. Maar die dag hoorde ik, toen ik er even bij stilstond, dat zijn huilen heftiger, emotioneler was dan alleen van vermoeidheid.

Opnieuw beginnen

Na die realisatie liep ik naar hem toe en kon ik met hernieuwde energie met hem praten. Ik nam hem in mijn armen, een omhelzing die hij gewillig accepteerde. Hij kroop gelijk op schoot, veilig bij mama. Maar het huilen stopte niet en ik was inmiddels vrij wanhopig om te weten wat er aan de hand was. Deels omdat ik het echt wilde weten, maar ook omdat het volume nu zo dicht bij mijn oor niet afnam en het wat pijn begon te doen.

Elijah is geen huilbaby geweest. Hij moest alleen huilen wanneer er iets aan de hand was. Gelukkig maar. Ik ben niet gelovig, maar vind de zin ‘je krijgt (in het leven) niet meer dan je aankan’ heel mooi en daar geloof ik wel in. Een huilbaby had ik denk ik dus niet aan gekund. Mijn tolerantieniveau voor veel verschillende geluiden door elkaar is niet zo hoog, zeker niet wanneer ik moe ben. En dat ben je met een baby.

Anyways, toen Elijah een jaar of 3 was ging hij regelmatig naar de kinderopvang. Hij vond het daar meestal heel leuk en kwam vaak moe thuis. De hele dag spelen en rennen met je vriendjes valt ook niet mee. Ik keek er dus niet van op dat hij soms wat prikkelbaar was bij thuiskomst. Op die dagen liet ik hem dan met rust en mocht hij een filmpje kijken, zodat ik kon koken.

Onbegrip en olie op het vuur

Op een dag haalde ik hem op van de kinderopvang en zodra we thuis over de drempel stapten was alles hem te veel. Om elk klein detail zette hij het op een schreeuwen en sloeg hij om zich heen. Geen normaal gedrag voor hem. Ik was weer eens moe van een dag werken en had geen zin in de drama die hij thuis bracht. Zo’n mindset vanuit mij helpt natuurlijk niet met het kalmeren. Samen gooiden we lekker olie op het vuur (niet het gasfornuis). Vanuit de keuken riep ik naar hem “Wat is er nou?? Het is echt niet zó erg hoor, dat je je schoenen niet uit krijgt.” Hij voelde zich onbegrepen en ging nog een tandje harder, waar ik weer op reageerde door nóg wat harder te zeggen dat hij nu echt wel mag stoppen met huilen.

Ik begon vragen te stellen. Open vragen, geen waarom vragen, precies zoals ik in alle opvoedartikelen heb geleerd, maar er kwam geen antwoord. Ik vroeg of er soms iets was gebeurd? Hoe het kwam dat hij zo verdrietig was, etc. Hij antwoordde niet en na een paar minuten waren mijn ‘originele’ vragen ook op. Ik knuffelde hem en bedacht ondertussen wat mijn volgende vraag kon zijn om dit raadsel op te lossen. Ik was een tijdje stil. Elijahs huilen ging van oorverdovend naar luid snikken en ineens, in de relatieve stilte, begon hij te praten. Uit het niets zei hij: “Jayden heeft mij geslagen”. Jayden was een kindje van de opvang.

Elijah slaakte een hele diepe zucht en daarmee was zijn verdriet voorbij; de aanleiding voor zijn emotie was er uit en voor mij viel al het voorgaande gedrag op zijn plek. Hij zat ergens mee, het moest er uit en misschien wist hij even niet hoe dat moest. Het was zo mooi om te ervaren dat juist door stilte en een warme knuffel hij zich veilig voelde en zijn verhaal kon vertellen.

Weer een les geleerd

Een wijze les voor mij die dag: Je hoeft niet altijd hard te werken en vragen te stellen om met je kind in gesprek te komen. Alles wat ze nodig hebben is jouw vertrouwde armen en het gevoel dat ze hun verhaal kwijt kunnen. In mijn haast toen ik hem ophaalde voelde hij de tijd en ruimte hiervoor denk ik niet. Pas toen ik echt in het moment met hem was en er geen afleiding van buiten kwam, kon hij het vertellen.

Sindsdien, wanneer Elijah anders dan anders reageert denk ik terug aan die dag toen hij 3 was, en stop ik even waar ik mee bezig ben. Het eten kan wachten, mijn telefoon ook, het huishouden of wat dan ook kan wachten. Elijah heeft mij nu helemaal voor zichzelf nodig en hij moet weten dat hij die aandacht zonder twijfel van mij krijgt

Bron: Oke Mama op instagram, waar nog veel meer gedeeld wordt! Leuk als je mij volgt! ❤

Https://www.instagram.com/oke_mama/