Stel deze brutale vraag nooit aan een vrouw

Kleine waarschuwing vooraf: Ik ga even los in deze blog. Dus als je niet van sterke meningen houdt kun je hem beter niet lezen. Ik leg uit wat mij zo stoort aan de (brutale) vraag die we als vrouwen regelmatig krijgen van vreemden.

Voel je vrij deze blog te delen, zodat die achterbuurman, je tante of je schoonmoeder misschien eindelijk eens de boodschap gaat begrijpen 😉

Die goedbedoelde brutale vraag

Ken je de druk die er ligt op vrouwen of moeders..? Nee, ik heb het niet over het maken van flesjes, zorgen voor de kinderen en zorgen óver de kinderen. Ik heb het over druk van buiten af. Of eigenlijk: bemoeienis van volslagen vreemden over wat er in jouw buik gebeurt.

Ik werd zwanger op mijn 24e en was drie jaar samen met Nigel. Omdat ik net een jaar was afgestudeerd kreeg ik nog niet vaak de vraag wanneer we aan kinderen zouden beginnen. En maar goed ook, want ik vind het een ongelofelijk brutale vraag om aan een vrouw te stellen. Er zijn een heleboel vrouwen die wél regelmatig de vraag krijgen wanneer ze eens aan kinderen beginnen, en voor wie het antwoord heel persoonlijk is.

Natuurlijk is het altijd afhankelijk van wie de vraag stelt en op welke manier. Maar mensen die je amper hoeven de moeite tot een gesprek in die richting niet te nemen.

Waarom ik er zo hard in sta? Ik geef een paar voorbeelden:

Ik wil geen kinderen

Helemaal geen kinderen willen. Het taboe dat hier op rust vind ik vreselijk. ‘Baas in eigen buik’, slogan van de Dolle mina’s in 1970, hield in dat vrouwen zelf zouden mogen beslissen of ze abortus willen plegen of niet. Daar is hard voor gestreden en met succes. De andere kant hier van, dat vrouwen zelf mogen beslissen of er überhaupt ooit een baby in haar buik komt, heeft nog wat werk nodig. Een vrouw is echt niet alleen op de wereld gezet om kinderen te baren. Vrouwen zijn fantastische leiders, reizigers, strijders. Dus als een vrouw bewust kiest om geen moeder te worden, dan is dat prachtig. Ze kan dan al haar energie steken in het groeien als mens op haar eigen, zelfstandige manier.

Het lukt niet

Vrouwen die niets liever zouden willen dan moeder worden, maar bij wie het om welke reden dan ook niet lukt. Stel je voor dat je een vurige wens hebt, maar om bepaalde redenen kun je die wens niet in vervulling laten gaan. Hoe naar is het dan om steeds wanneer iemand ongeduldig aan je vraagt wanneer je nou eens die wens gaat vervullen, je een smoes moet bedenken of moet vertellen dat het niet lukt.

Jouw lichamelijke gesteldheid is niemands business, en met het stellen van zo’n vraag weet je nooit welke wond in haar hart je openrukt. Laat het met rust. Die baby komt vanzelf, of niet. En als ze er iets over wil delen met jou dan doet ze dat wel. Ze zit waarschijnlijk niet te wachten op (goedbedoelde) adviezen over welke thee ze moet drinken of eindeloze verhalen over de vriendin van de buurvrouw van je achterneef die ook niet zwanger kon worden en toen dit of dat gedaan heeft en nu 3 kinderen heeft. Echt, dat helpt niet.

Meer, meer, meer

En deze, waar ik zelf nu mee te maken heb: “Wanneer komt de tweede?” Ook dit is voor de meeste mensen die de vraag stellen niet hun zaak. Nogmaals, mensen weten niet met welke redenen iemand geen tweede (derde, vierde) kind heeft. Het kan voorkeur, maar ook ongewild zijn. En ik neem aan dat je de vraag niet stelt om de vrouw in kwestie te kwetsen. Dus misschien kun je het beter uit de weg gaan. Want wat voegt het toe? Wanneer ik de vraag krijg leg ik met veel plezier uit dat ik geen tweede wil. Maar er zijn genoeg vrouwen die wel een tweede willen en dan misschien het gevoel krijgen zich te moeten verantwoorden. En juist dat verantwoorden hoeft helemaal niet!

Nu is het wel genoeg, hé?

Tot slot hoor ik ook regelmatig dat vrouwen met 3 of meer kinderen commentaar krijgen van volslagen vreemden over hoe druk ze het hebben en dat het er ‘veel’ zijn. Echt waar. Ik kan er niet over uit. Leef en laat leven lijkt me de beste insteek in alle gevallen hier boven.

Ik snap echt wel dat de meeste mensen die de vragen stellen dit met de beste bedoelingen doen. Of misschien gewoon om een praatje te maken in de supermarkt of op een verjaardag. Maar als moeder/vrouw krijgen we deze vragen zó vaak…en het mag nu wel eens doordringen dat het antwoord vaak ingewikkelder ligt dan wat de vraagsteller aangaat.

Welke vraag waar je liever geen antwoord op geeft krijg jij wel eens?