C’est la vie, lees ik op haar hemelsblauwe t-shirt. Ik moet een beetje moeite doen om de woorden te lezen, de kreukels van haar shirt maken niet alle letters zichtbaar. Een mooie metafoor: de kreukels van het leven..

In onze praktijk gaat het elke dag over verlies. Verlies in de breedste zin van het woord. We nemen je mee naar wat fragmenten uit de praktijk.

'Mijn leven is een groot toneelstuk', stelt Laura vast. 'Ik zorg voor Mats, ik ga naar vriendinnen, ik post wat op sociale media. Daarnaast werk ik drie dagen en ik ben ook weer begonnen met sporten. Maar elke dag kijk ik uit naar het moment dat hij in bed ligt. Ik voel me zo opgesloten. Ik wil dit helemaal niet'.

In het wiegje ligt een pasgeboren baby’tje. Amper twee uur oud. Het oortje nog een beetje verfrommeld en de haartjes nat. Het mutsje ligt los op zijn hoofd. Hij slaapt. Moe van de bevalling en alle indrukken. Hij werd afgestaan. 

Vandaag geen verhaal van achter onze deuren, maar een inkijkje in onze gevoelens. We gingen een blog schrijven. Een blog met als doel het complete plaatje laten zien. Het hele verhaal, met alle gedachten, alle gevoelens en alle twijfels. Van moeders, zoals jij en ik, elk met hun eigen problemen. En dat deden we niet zomaar. Want we hebben een missie: eerlijke verhalen vertellen.

"Hij lag op mijn buik en ik voelde niets". "Niets?", vraag ik. Het blijft lang stil. "Ik voelde wel wat, maar dat was geen liefde", zegt ze dan. "Het was een jongen en ik wilde een meisje". Het blijft lang stil in de kamer. Kiki heeft haar handtas op haar schoot staan, alsof ze elk moment weer kan vertrekken. Ze toont geen enkele emotie. Ik vind haar moeilijk te peilen. Is het gereserveerdheid? Is ze ingetogen? Of is ze gewoon afwachtend?

Tegenover mij zit een jonge vrouw. Haar schriftje ligt opengeslagen op haar schoot en ze heeft een pen in haar hand. Vastbesloten om alles uit deze therapie te halen. Ik besluit niet meteen mee te gaan in deze doelgerichtheid. Ze is onberispelijk gekleed, een soort zakelijke vrouwelijkheid of vrouwelijke zakelijkheid. Om het even. Mijn oog wordt echter getrokken naar haar pols waar een nummer op staat: 38. Meer niet, alleen deze twee getallen. "Achtendertig?", vraag ik kijkend naar haar pols. Ze kijkt wat verschrikt op. Ze had alles verwacht maar niet deze openingszin.

‘Ik voel me een soort broedmachine. Ik stop er eten in, zorg goed voor mezelf en mijn buik groeit. Maar dat is alles’. Els praat snel en in haar stem klinkt boosheid door. Boos op zichzelf en boos op de wereld. Ik blijf stil en wacht. Zachtjes vervolgt ze: ‘Ik verheug me niet op haar komst. Ik vraag me af of ik hier wel goed aan heb gedaan’. Stille tranen lopen over haar wangen. Ze veegt ze met een wild gebaar weg, want ze wil niet huilen.

‘Ik ben verliefd’. Tessa valt met de deur in huis en vervolgt dan met: ‘En niet op mijn partner’. Ze zit bij mij op de bank in de spreekkamer. Haar tas ligt achteloos naast haar en er steekt een agenda uit. Het gewriemel aan het touwtje van haar agenda, verraadt haar ongemak.