1 jaar geleden
Moedermaffia: je gevoelens delen heeft moed nodig
Het eerlijke verhaal door de ogen van een psycholoog
Vandaag geen verhaal van achter onze deuren, maar een inkijkje in onze gevoelens. We gingen een blog schrijven. Een blog met als doel het complete plaatje laten zien. Het hele verhaal, met alle gedachten, alle gevoelens en alle twijfels. Van moeders, zoals jij en ik, elk met hun eigen problemen. En dat deden we niet zomaar. Want we hebben een missie: eerlijke verhalen vertellen.
In onze praktijk zien we het topje van de ijsberg, maar wat zit daar nog allemaal onder? Waarom durven zoveel vrouwen niet het eerlijke verhaal te delen? Er moet iets veranderen in onze samenleving, in de volksmond genoemde moedermaffia. Hoe kan dat beter dan door verhalen te vertellen?
Dachten wij..
We schreven over een moeder die verliefd werd in haar zwangerschap, een moeder die niet blij kon zijn met het jongetje in haar buik en een moeder die niet de blijdschap voelde toen ze éindelijk zwanger was. Moeders die zo dapper waren hulp te zoeken en hun verhaal te delen, hun diepste gevoelens hardop te zeggen.
Daar is moed voor nodig. Hardop zeggen wat je denkt.
Want daar is moed voor nodig. Hardop zeggen wat je denkt. Gedachtes waar je je misschien voor schaamt, gedachten die je niet wil hebben, gedachten die zomaar oppoppen, zonder dat je daar controle over hebt. Dit hardop zeggen maakt dat ze er zijn. Je kunt ze niet meer verstoppen. Ze zijn op dat moment je werkelijkheid. En dat is eng. Doodeng.
Je riskeert een oordeel, afwijzing, een conflict. Of misschien nog erger: je krijgt geen reactie of niet de reactie die je had gehoopt. Je springt en je valt te pletter. Niemand die je opvangt. Voor velen een reden om de gedachten diep van binnen te verstoppen. En dat is soms heel eenzaam.
Waarom is dat eigenlijk zo eng?
"Ze moet haar eigen kapot schamen"
"Dat ze recht heeft op een psycholoog"
"Kortzichtig om je hormonen achter na te gaan"
Dit zijn reacties van de buitenwereld.
En dus stoppen we onze gedachten diep weg. Delen is te riskant en dat is eenzaam.
Met het vertellen en het uitspreken neem je een risico: word ik begrepen? Snappen ze wat je bedoelt als je zelf soms niet eens snapt wat je bedoelt. Kunnen mensen luisteren zonder oordeel? Kunnen mensen het niet snappen en toch luisteren? Dat is een hele kunst.
De kunst van het luisteren.
De kunst van niet oordelen.
De kunst van er gewoon zijn.
Waarom zul je eigenlijk delen? Delen is niet zonder risico. Het is zwemmen in een rivier met krokodillen. Het is voorbij je eigen schaamte, voorbij je eigen oordeel. Want het allergrootste oordeel hebben we vaak zelf.
En toch zeggen wij: neem dat risico.
Het helpt!
Omdat je er pas buiten jezelf echt naar kunt kijken. In de reactie van andere mensen kun je samen zoeken. Zoeken naar een nieuw perspectief. Een ander verhaal. Er is ruimte nodig om letterlijk om je eigen gedachten heen te kunnen kijken.
Wij willen verbondenheid. Dat we ons met z’n allen realiseren dat we allemaal worstelen. Allemaal met onze eigen thema’s. Niets is te gek, niets is te veroordelen. Moeder worden is gewoon heel ingewikkeld: een grote verandering. En in deze verandering kom je allerlei emoties tegen, net als daar buiten. Laten we er met elkaar zijn, want daar zit de grootste winst.
Dus lieve lezers van dit blog. Wij ontvangen dolgraag jullie reacties, emoties, jullie pijn en jullie twijfels, maar blijf weg bij het oordeel, bij het verwijt. Daar wordt niemand beter van.
Wil jij je verhaal ook delen? Meld je gratis aan voor onze community en ontmoet ons daar.
Jeltje86
Volledig mee eens. Zolang jijzelf niet in de ander haar/zijn schoenen staat, kan en mag je niet oordelen over wat de ander denkt of doet. Een open oor en open oog, een hand op de schouder, naast de ander staan i.p.v. er tegenover, dáár heeft iedereen wat aan...