Contrast van twee baby's: levenloos vs. afgestaan

In het wiegje ligt een pasgeboren baby’tje. Amper twee uur oud. Het oortje nog een beetje verfrommeld en de haartjes nat. Het mutsje ligt los op zijn hoofd. Hij slaapt. Moe van de bevalling en alle indrukken. Hij werd afgestaan. 

Het doorzichtige wiegje staat voor de balie. De secretaresse is druk aan het werk achter de computer en de printer zoemt. Ogenschijnlijk net als altijd. 

Afscheid nemen

In verloskamer 1 heb ik net een bevalling begeleid. We eten beschuit met muisjes, want dit kindje heeft hen papa en mama gemaakt. Het zijn intens verdrietige hapjes die we eten van de blauwe muisjes. Dit jongetje kwam levenloos ter wereld. Jaren van IVF ging vooraf. Zo gewenst, zo lang gehoopt en gedroomd. Maar dit kleine mannetje heeft het niet gered. Levenloos lag hij in de armen van zijn papa en mama en werd overladen met liefde, met kusjes en met tranen. Heel veel tranen. Zo welkom. 

Op de gangen is het druk. Er zijn vier verloskamers bezet en de kraamafdeling ligt vol. Er rijdt een bed over de gang met een moeder die voor een sectio gaat. Het CGT-apparaat staat in de hoek en op het bord staat de naam van de dienstdoende gynaecoloog en verloskundige. En die verloskundige ben ik. 

Het contrast

Het raakt me: dit enorme contrast. Nog steeds heb ik het beeld van dit jongetje zonder naam in zijn glazen wiegje op mijn netvlies. Vol vertrouwen was hij in slaap gevallen. Geen kusjes voor hem. Geen beschuit met muisjes. Ik ben in de war. Het leven is soms zo oneerlijk. Zo niet te begrijpen.

Voor mijn gevoel kan ik maar een ding doen en dat is er even zijn voor dit mannetje. Ik haal hem uit het wiegje en leg hem tegen me aan. Gewoon een beetje liefde geven deze eerste uren van zijn leven. Warmte en genegenheid geeft misschien een beetje troost. In ieder geval voor mij..

Hoe zal het deze jongen vergaan? En hoe zal het leven van dit jonge meisje verder gaan, na deze ingrijpende beslissing. Zouden ze elkaar ooit weerzien?

Het intens verdrietige echtpaar gaat naar huis met in de Maxi-Cosi hun levenloze zoontje.

Het jonge meisje zal proberen haar leven weer op te pakken. Haar zorgeloosheid is ze kwijt.

En het jongetje? Hij wacht op wat het leven voor hem in petto heeft. 

Disclaimer: alle verhalen zijn samengesteld uit onze ervaringen en betreffen geen specifieke client.

Leestip van Dagboek van de Psycholoog: Wéér zwanger, maar alleen een meisje is welkom