Moe, moeder, moest: "Ik heb het onderschat"

Tegenover mij zit een jonge vrouw. Haar schriftje ligt opengeslagen op haar schoot en ze heeft een pen in haar hand. Vastbesloten om alles uit deze therapie te halen. Ik besluit niet meteen mee te gaan in deze doelgerichtheid. Ze is onberispelijk gekleed, een soort zakelijke vrouwelijkheid of vrouwelijke zakelijkheid. Om het even. Mijn oog wordt echter getrokken naar haar pols waar een nummer op staat: 38. Meer niet, alleen deze twee getallen. "Achtendertig?", vraag ik kijkend naar haar pols. Ze kijkt wat verschrikt op. Ze had alles verwacht maar niet deze openingszin.

Verlegen draait ze haar hand en met andere ogen kijkt ze zelf ook weer naar haar tatoeage. "Het is het huisnummer van mijn opa en oma", zegt ze dan. "Daar voelde ik me altijd zo fijn". Ik kijk vragend en blijf stil. "Daar kon ik echt mezelf zijn. Daar was ik blij en echt". Met haar pen schrijft ze nu ongemerkt de 3 en de 8 in de kantlijn van haar schriftje. 

Moederschap

Drie weken geleden ontvingen we een aanmelding van Louise. Ze was op, moegestreden. Sinds een half jaar is ze moeder van Femke. Moe, moeder, moest. "Ik ben gek op mijn kleine meisje, maar ik vind het moederschap zo ongelooflijk zwaar. Ik heb het echt onderschat". Samen praten we over wat het moederschap zo zwaar maakt. Ze vertelt over de gebroken nachten, de borstvoeding en het kolven dat moeizaam gaat, de crèche waar ze telkens haar best moet doen om niet de laatste moeder te zijn die haar kindje op haalt. "Ik heb superlieve vriendinnen, maar ongemerkt leggen we elkaar langs de lat. Kan die van jou al rollen? Lachen? Zitten? En of ik nu wil of niet, het maakt me onzeker". 

Samen trekken we een conclusie: het zijn niet de nachten die Louise het meest vermoeien en ook niet de zorg voor haar dochter. Het is de onzekerheid. De gedachte: "Ik doe het niet goed, ik ben geen goede moeder". Dát is uitputtend. De steeds terugkerende gedachte: "Het moet beter".

Het beestje

Ze weet wat ze wil: de goede moeder. Belezen en intelligent, een helder plan. Borstvoeding is het beste, net als co-sleepers. De duizend kritieke dagen. Ga er maar aan staan. Je kunt het alleen nog maar fout doen. Louise is bang om fouten te maken en doet wat ze dan altijd doet: extra hard haar best doen. Het doel? Voorkomen fouten te maken, maar in werkelijkheid wordt ze steeds vermoeider en neemt de angst verder toe.

Perfectionisme, de hoge lat, veeleisendheid. Geef het beestje maar een naam. In meer of mindere mate kennen veel vrouwen dit. "Aan wiens vroegere verwachtingen probeer je te voldoen?". Ik kijk haar vriendelijk aan. Tranen stromen nu over haar wangen. Hoe hard ze ook probeert, er is geen houden meer aan. "Mijn ouders", zegt ze dan zacht. "Ik wil dat ze trots op me zijn".

De tranen druppen op haar schriftje en de zorgvuldig geschreven woorden lopen uit en vervagen. Louise heeft geleerd dat hard werken en haar stinkende best doen, de route is naar waardering. Want dat willen we toch allemaal: gezien en geliefd worden. Een algemene behoefte van de mens.

Perfectionisme leidt ertoe dat je niet goed voor jezelf zorgt. Voortdurend word je teruggefloten door je eigen negatieve zelfevaluaties, waardoor er vaak twee dingen gebeuren. Of je gaat nog harder werken of je vermijdt en stelt uit. Uiteindelijk is ook dat een manier om fouten te voorkomen. Louise is altijd hard aan het werk. Harder dan hard. Op haar werk, in relaties en nu dus ook in het moederschap. 

"Maar ze is toch het allerbelangrijkste in mijn leven? Ik heb alles voor haar over", zegt ze nu stellig. Een veelgemaakte fout: liefhebben is geen synoniem voor zelfopoffering. Een gezonde relatie gaat niet ten koste van jezelf. Zelfs niet de relatie met je kindje.

Heb je ook soms last van perfectionisme in het moederschap? In de wereld van MeJa staan de maand april en mei volledig in het teken van perfectionisme. Zien we je daar?

Disclaimer: alle verhalen zijn samengesteld uit onze ervaringen en betreffen geen specifieke client.

Leestip van Dagboek van de Psycholoog: Éindelijk zwanger, maar wel zonder blijdschap