Heb je soms niet het idee dat de wereld maar beter kan vergaan ?

Soms heb ik het idee dat ik constant vecht.. vecht voor mijzelf en om mijn gevoelens positief te maken... Constant in strijd met mijn gevoelens maar echt een stap verder kom ik niet.

Elke mama kent het wel die dagen die vermoeid en emotioneel voorbij gaan na de bevalling. De laatste tijd slaap ik zo slecht. Het voelt alsof ik zeeën van tijd te kort kom. Het ergste van alles is nog dat ik merk dat ik vaak op de automatische piloot rond zweef. Rond acht uur stond ik boven naast het bedje van onze kleine meid, alweer twee maanden oud maar nog altijd die constante zuigbehoefte. Ik was op van het constant aanleggen en van het idee dat ik dacht dat ik een slechte moeder was omdat ik bang was dat ze te weinig melk binnen kreeg. Ik liep als een zombie rond met ontiegelijk lelijke oude oma rimpels rondom mijn ogen. Ik schrok van mijzelf op elke foto die ik zag en besloot daarom dat men geen foto's meer van mij mocht maken.

Na het werk ben ik weer naar het huis van mijn schoonouders gereden. Ik ging er niet vanuit dat O zou komen maar ik nam het risico niet om alleen thuis te zijn en door hem lastig gevallen te worden. Vroeg heel vroeg ben ik maar naar bed gegaan.. morgen zou het weer een drukke dag worden... ik bereidde mijzelf al voor op het ergste.. Spullen pakken en naar een blijf van mijn lijf af huis gaan. Misschien was dat het enige wat ervoor kon zorgen dat ik mijzelf uit deze benauwde situatie kon redden. Eerst maar een proberen hem op te laten nemen.. Met die gedachte val ik samen met de kinderen in slaap.

Al een tijdje heb ik geen blog meer gepost, puur omdat ik even niet meer wist waarom ik mijn ellende toch op papier noteerde. Nouja niet echt op papier maar op een webpagina.. om mijn verhaal te delen/ mijn leed vast te leggen?  Was dit wat ik nodig had en waarmee ik vooruit kwam, vroeg ik mijzelf af. Want nu ik alles zo terug lees, vraag ik mijzelf toch echt af wanneer ik uit deze nachtmerrie ga ontwaken en voor mijzelf ga kiezen. Waarschijnlijk nooit en kom ik op mijn 60ste tot de conclusie dat ik mijn leven weggegooid heb voor iets wat het niet waard was. Door angsten alles kwijt te raken, te falen en vanwege financiële overwegingen bleef bij het geen wat mij in zijn macht hield. Een parasiet wat teert en leeft en zijn eitjes legt om zo nog meer verderf te veroorzaken.

Mijn interpretatie van vijand is eigenlijk niet reëel besef ik mijzelf.. ik ben mijn eigen vijand. Wat is er nou zo moeilijk aan afblijven van al dat lekkers ? De verleiding weerstaan... nee dat lukt vaak niet.. nu ik zwanger ben vreet ik mijzelf niet vol.. maar echt opletten doe ik ook niet echt.

Elke keer na de lunch komt het fenomeen opvliegers toch eens een partij opzetten.

Allereerst begin ik mijn eigen gemekker onderhand ook beu te worden.. dus voor de gene die dit ook zo zat zijn.. lees mijn blogs niet! Nee ik ben zeker niet zielig en ik hoef ook geen medelijden.. want ik kies hier zelf voor.. ik wil geen hulp.. ik wil alleen mijn verhaal delen of gewoon even al die emoties van mijzelf afschrijven.

Ik wist dat er een terugval zou volgen en ik zag deze ook al aankomen. Met O en zijn ouders die elke dag over geldproblemen bij hem aankloppen en nu ook nog eens het huis met executie zal worden verkocht.. was het wachten op problemen. Hij kan niet met stress omgaan laat staan dat zijn ouders nu hun huis voor een loos bedrag moeten verkopen van de bank.