Een verslaving is voor altijd deel 2

Allereerst begin ik mijn eigen gemekker onderhand ook beu te worden.. dus voor de gene die dit ook zo zat zijn.. lees mijn blogs niet! Nee ik ben zeker niet zielig en ik hoef ook geen medelijden.. want ik kies hier zelf voor.. ik wil geen hulp.. ik wil alleen mijn verhaal delen of gewoon even al die emoties van mijzelf afschrijven.

Daar gaan we weer...

Met enige vleugje aarzeling rij ik vanuit het werk terug richting huis. Ik zat er nog over na te denken om gewoon een paar dagen niet naar huis te gaan en hem eens te laten voelen hoe het voelt om je af te vragen waar iemand uithangt en of deze persoon nog ooit levend terug gaat komen. Maar dan zie ik die kleine twinkelende lieve oogjes van mijn kleine engeltjes voor mij.. hoe kan ik die alleen laten en wat schiet ik ermee op door er niet voor hen te zijn. Door hen te straffen voor de daden van hun vader ?

Ik rij toch maar richting huis.. eerst mijn dochter ophalen bij opa en oma. Ik toeter en direct springt ze blij overeind.. gelukkig ze is blij om mij te zien. Nee ik weiger om aan te bellen, uit mijn auto te stappen met het risico dat ik dadelijk weer allerlei vragen en opdrachten krijg van mijn schoonmoeder. Ik heb op dit moment genoeg problemen aan mijn eigen hoofd. Ik rij naar huis en ja hoor meneer ligt nog te slapen. Mijn zoontje begint hard te lachen en is net een puppy met een kwispelend staartje wat blij is zijn baasje te zien. Hij zit op bed naar een reeks bumba afleveringen te kijken terwijl hij zijn fles melk leeg drinkt. Natuurlijk ligt papa er naast half in dromenland en half aan het oppassen op baby.

Samen met die kleintjes lopen we naar beneden.. we maken wat te eten en gaan voor de tv zitten. Ik weet niet eens hoe ik mijzelf voel... oververmoeid en futloos maar ik ga mijzelf er niet bij neerleggen. Na een paar uur komt O naar beneden en doet alsof er helemaal niets aan de hand is. Belooft weer eens dat het de laatste keer is en dat het komt door de stress en problemen rondom zijn ouders. Ik had makkelijk praten want het zijn mijn ouders niet oppert O nog. " Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik ben de gene die met een uur of twee slaap is gaan werken en constant heeft gewacht op jou thuiskomst".

Ik had geen zin in deze hele discussie het was toch compleet nutteloos. Het is vroeg maar ach schijt.. het enige wonder tegen al deze nutteloze gevoelens is een goeie portie slaap. Ik heb de jongste gepakt en we zijn samen het logeerbed ingekropen op zolder. Logeerbed kun je het niet meer noemen want ik ben al een vaste zolderloge geworden. Niet veel later word ik wakker van de voordeur die opengaat.. het zijn mijn twee zussen.. die komen even aangewaaid zonder bericht. Ik heb echt geen energie om op te staan ik wil gewoon mijn ogen dichtdoen en alles om mij heen vergeten. Mijn zus komt naar boven gelopen " slaap jij al"?

Ik voelde mijzelf ook echt niet lekker: moe,misselijk en weer die vervelende hartkloppingen. " Ik voel mijzelf niet lekker, ben echt te moe om op te staan sorry". Mijn huis is hun huis.. dus ze redden zich wel.  Ik baalde van de situatie waNt dit zorgde ervoor dat ik nu wel normaal moest doen tegen O. Ik wilde niet laten merken dat we weer een flinke terugval hadden.

Zo gezegd zo gedaan.. die dag deed ik alsof alles prima was.. samen boodschappen gedaan en de dag was gewoon normaal verlopen. Weer die loze beloftes aangehoord dat het niet meer ging gebeuren en dat het stom was wat hij had gedaan. Ik wist dat het niet de laatste keer zou zijn, maar goed het zal wel.

Toen was het zaterdag en het was weer "BINGO". Meneer moest iets regelen, moest sigaretten hebben en wilde tanken. Ik ben toen meegegaan. In de auto heb ik hem nog eens toegesproken. Gevraagd of hij nu een keus wil gaan maken, een besluit wil nemen en niet mij wil straffen voor wat er zich allemaal in zijn hoofd afspeelt. Ik heb hem aangegeven dat het vertrouwen weg was en dat als hij constant tegen mij liegt ik niet meer weet wat ik moet geloven als hij wel de waarheid spreekt. Dat het misschien toch verstandig is om te gaan scheiden, want het werkte zo toch niet meer. Maar nee "scheiden" dat gebeurd alleen maar wanneer god beslist dat een van ons twee dood moet.

Wat is dat toch met vrouwen en instinct? Weer lieten mijn voelsprieten mij niet in de steek en heb ik weer een dag thuis doorgebracht samen met de kinderen.. Niet meer wachtend op O want ik wist al dat hij niet thuis zou komen. Maar dan gaat er van alles door mijn hoofd. Misschien gaat hij wel vreemd, houdt hij van een ander en is dit de reden dat hij mij als rotzooi behandeld ? Eerlijk, natuurlijk heb ik weer wat tranen in mijn bed gelaten terwijl ik met mijn zusje op de bank zat en deed alsof er niets maar dan ook niets aan de hand was. Maar ik voelde mij verraden, machteloos, leeg en vooral eenzaam. Daar lig je dan met je zwangere buik helemaal alleen in dat grote bed. Weer met hartkloppingen want ook mijn lichaam geeft aan dat het mijn ziel nu wel teveel word.

Als O ergens in de avond op zondag thuis komt.. begroet hij ons allemaal vrolijk en wel alsof hij even om wat boodschappen is geweest en nu weer thuis is. Je maakt je druk om niets ik was bij mijn ouders... Tja ga er nog even over liegen dat gaat helpen dacht ik bij mijzelf. Nee ik weiger en ik ben te boos om hem hier zo vrolijk te zien doen.. Ik ga naar boven, nu mag hij de dienst kinderen oppassen op zich nemen. Ik loop naar boven en heb eigenlijk uren op bed gelegen.. gewoon zonder doel zonder levenslust mezelf afvragend " wat ga je doen, hoelang hou je het nog vol en is dit hoe de rest van jou miezerige leven eruit gaat zien"? Werken, schoonmaken, rekeningen betalen, boeten voor andermans daden, altijd het idee hebben dat je niets bent, behandeld worden alsof je niets bent? Is dat die vrouw die je dacht te worden, is dat de toekomst die je jezelf voorspiegeld ?

Ik kijk in de spiegel en zie dat spiegelbeeld wat ik niet wil zien, ik zie iemand die ik niet meer herken. Een spook, een marionetten poppetje wat door iedereen word bespeeld. Want laten we eerlijk zijn waar ik ook kom, iedereen die iets te zeggen heeft doet dat ook. Al zijn het mijn schoonouders/ mijn eigen ouders/ familie/ werkgever iedereen heeft wel iets te zeggen terwijl niemand weet hoe ik mij werkelijk voel en wat er zich allemaal binnen die vier muren afspeelt. Iedereen bekijkt hoe het voor hen beter is zonder rekening te houden met mijn belangen. Het is altijd iedereen op nummer een en ik kom ergens op nummer honderd om de hoek kijken met mijn belangen die dan allang niet eens meer bestaan.

Bang om een boekje open te doen over mijn leven want ik weet wat men denkt, ach germ die arme kinderen. Het zijn geen armen kinderen !  Ze komen niets maar dan ook niets te kort en alles wat er gebeurd gaat over mijn rug niet over dat van mijn kinderen. Die bewaak ik met mijn eigen leven... Niemand maar dan ook niemand zal ze krenken of pijn doen zolang ik besta. .

Kon ik maar een volgend hoofdstuk schrijven en dat hoofdstuk zou dan ook daadwerkelijk werkelijkheid worden. Maar helaas de realiteit is dat ik niet moet schrijven maar moet gaan beslissen wat mijn werkelijkheid wordt....