een verslaving is voor altijd

Ik wist dat er een terugval zou volgen en ik zag deze ook al aankomen. Met O en zijn ouders die elke dag over geldproblemen bij hem aankloppen en nu ook nog eens het huis met executie zal worden verkocht.. was het wachten op problemen. Hij kan niet met stress omgaan laat staan dat zijn ouders nu hun huis voor een loos bedrag moeten verkopen van de bank.

Wat zou ik toch eens graag leuke vrolijke blogs willen posten, waarbij het leven bruist... maar helaas mijn leven gaat niet over zonneschijn. Als ik zo de voorbij gaande blogs lees, benijd ik jullie soms.. oke.. elk huisje heeft zijn kruisje.. maar als je elkaar hebt dan kom je er samen doorheen. Ook als je alleen bent zonder dat ene blok cement aan je been ook dan red je het. Maar nee ik heb een blok cement aan mijn been en ik kom er alleen vanaf als ik onder de grond lig.

Ik wist al hoe laat het was toen hij met een smoes de deur uitging, ik ga even naar de kapper.. ik zag aan zijn ogen en aan zijn gedrag dat dit de verkeerde kant op ging.. Ik kon er niets van zeggen daar had ik geen kans toe. Ik heb hem maar laten gaan.. de bankpassen had hij bij zich maar eerlijk het boeide mij niet of hij die 1000 euro zou pinnen en op zou maken. Het kon mij even allemaal geen worst meer schelen. Mijn wereld was weer ingestort.. en daar was het gevoel dat ik al vijf jaar met mij meedroeg na twee maanden weer volle bak als een klap in het gezicht weer terug.

Ik smeekte god dat ik mijzelf vergiste maar mijn instinct zat goed...ik heb uren op de bank gezeten.. eerst nog met wat goede hope de ene na de andere serie gekeken. De kleintjes had ik naar bed gebracht ik wilde niet dat zij mijn innerlijke onrust zouden voelen. Toen heb ik mijzelf nog gestraft door op de bank de gaan slapen... Ik weet niet wat ik had maar mijn hart ging tekeer, het was alsof hij uit mijn borstkas zou springen en zou ontploffen. Ik kreeg pijn in mijn schouder en net toen ik in slaap sukkelde werd ik wakker van de misselijkheid. 

Ik heb toen op de bank gezeten in de hoop dat het over zou gaan.. maar nee dat deed het niet.. de trap op en in bed gaan liggen maar ook dit wilde niet baten. Even had ik een afscheidsgebedje nog gedaan want ik dacht dat mijn hart er echt mee op zou houden, althans stiekem hoopte ik dat.. Want weer dit alles meemaken, nee daar was ik niet sterk genoeg meer voor. Mijn lieve kindjes en dan dat kindje nog in mijn buik. Boos op mijzelf waarom ik dit mijn kinderen en mijzelf aandeed en voor wat.. Voor de man waar ik niet eens meer van hou. Leef omdat ik met hem moet leven omdat hij geen genoegen neemt met nee. De laatste keer dat ik bij hem weg wilde heeft hij mij op een brute manier aan hem vast geketend.  Je denkt dat dit soort dingen zich in films afspelen maar nee mijn film is echt werkelijkheid.

Na uren ben ik in slaap gesukkeld toen ik wakker werd van het geluid van onze auto. Ik herken die motor van kilometers, ik weet hoe die loopt en ik weet wanneer die wat mankeert. Even sta ik in een dubio met mijzelf.. wat doe ik nu? gewoon doorslapen of hem confronteren ? Ik moet hem confronteren.. ik kan het niet laten...

Als ik hem vraag waar die is geweest, ja bij die vriend van me die kapper we hebben wat gedronken... Hij liegt ik ruik de sigaretten lucht van ver en geen druppel alcohol. Ik zie zijn ogen groot/rond en donker.. " Je hebt weer gebruikt he? Je kon het weer niet laten". Hij weigert de waarheid te vertellen, volgens hem is het ook nog maar een uur. Maar in werkelijkheid is het nu al 3.30. Als ik vraag om de telefoon, doet hij daar heel geheimzinnig over. Nee hij wil hem niet geven. " Ik heb geen geld gepind". Nee natuurlijk niet, hij heeft zeker weer links en rechts geld geleend...

Het is hopeloos een gesprek voeren heeft geen zin... hij loopt naar boven en gaat op zijn dooie gemak alsof er niets aan de hand is muziek op zijn telefoon luisteren. Als ik even later binnenkom.. de telefoon uit zijn handen ruk.. en nu toch wel wil zien wat hij verbergt.. is hij er al de kippen bij.. Hij krijgt hem niet los gerukt en dan gebruikt hij brute mannelijke kracht... Ik voel alleen een harde klap op mijn achterhoofd en mijn lichaam is niet eens in staat om terug te vechten. Ik val neer als een stuk hout...en lig daar op de grond. Stoer hoor een zwangere vrouw neerslaan.." Rotzooi" dat is hoe hij mij noemt. Met moeite krabbel ik overeind.. barst weer in tranen uit en loop de zolder trap op. Ik heb zeker een uur op de bovenste trede gezeten en in gedachte mijzelf afgevraagd wat ik nu moet doen... Ik durf ook niet te gaan slapen, want de telefoon is mijn wekker en hij heeft de telefoon.. stel je voor dat ik dadelijk ook nog eens te laat op mijn werk kom.

Opeens gaat de deur open, hij legt de telefoon op de eerste trede, gooit er nog wat scheldwoorden achterna en gaat lekker slapen. Na een kwartier heb ik de moed bij elkaar geraapt en de telefoon opgepakt.. Slapen.. waarom? Het is al 5 uur, ik moet er om 7.00 uur uit. Zelfs in mijn slaap heb ik gedroomd over de hele situatie en dat ik in gesprek was met een psycholoog.

Gister las ik het verhaal over een meisje wat weg was gelopen van huis.. Ach lief meisje.. luister naar je ouders.. Ik was ook 17 toen ik hem voor mijn familie verkoos. Mijn thuissituatie was minder fijn dan dat van het meisje, want ook thuis werd ik vaak geslagen en was er vaak onrust en ruzie tussen mijn ouders. Maar tot op de dag van vandaag heb ik spijt van die beslissing...

En nu zit ik op het werk met rode ogen... elke traan binnen te houden zodat niemand merkt dat er wat speelt. Ik negeer mijn collega's want niemand moet vragen hoe het met mij gaat.. dan gaat de kraan echt lopen.. Ach leven zonder zorgen waar heb ik jou toch voor ingeruild ?