Het verdoezel masker deel 2

Na het werk ben ik weer naar het huis van mijn schoonouders gereden. Ik ging er niet vanuit dat O zou komen maar ik nam het risico niet om alleen thuis te zijn en door hem lastig gevallen te worden. Vroeg heel vroeg ben ik maar naar bed gegaan.. morgen zou het weer een drukke dag worden... ik bereidde mijzelf al voor op het ergste.. Spullen pakken en naar een blijf van mijn lijf af huis gaan. Misschien was dat het enige wat ervoor kon zorgen dat ik mijzelf uit deze benauwde situatie kon redden. Eerst maar een proberen hem op te laten nemen.. Met die gedachte val ik samen met de kinderen in slaap.

In de ochtend word ik gewekt door die kleine zonnestraaltjes.. heerlijk die lieve glimlach.. dat gebrabbel en zijn hoofdje op dat van mij.. Hij weet wat hij moet doen om mij wakker te krijgen.. namelijk met zijn volle gewicht over mijn gezicht gaan liggen.. " Oke, kleine man mama is al wakker". Om 11.00 nog geen teken van O.. ik begin mijzelf toch wel ongerust te maken. Politie bellen dan maar, wie weet heeft die een ongeluk gehad of is die opgepakt.. Er gaat van alles door mijn hoofd.

Een vriendelijke politie agente staat mij te woord en net als ik al zijn gegevens doorgegeven heb, klopt O aan. Ik excuseer mij voor het ongemak en vertel dat hij voor de deur staat. Zijn vader staat hem al boos op te wachten.. hij openend de deur en na wat gedoe en gemopper oppert hij hem om naar zijn bed te gaan zodat hij hem niet hoeft te zien. Op dat moment kom ik tussenbeide.. Nee we gaan nu naar het GGZ.. het is genoeg. O kan mij in de ogen kijken van schaamte.. hij reageert niet en werkt gelukkig mee. Samen met mijn schoonvader en O rijden we naar zijn behandelaar. Daar binnen gekomen en na een lang gesprek wordt ons gevraagd om, om 14.30 terug te komen want dan is de psychiater aanwezig.

Om een lang verhaal kort te maken.. O wilde zichzelf ook laten opnemen.. hij gaf aan dat hij dit zelf ook niet wilde maar hij het niet meer in de hand heeft en bang is dat hij zichzelf wat aan zou gaan doen. Hij gaf aan zich te schamen voor wat hij deed en dat hij iedereen om zich heen zoveel pijn en ellende bezorgde. Na meerdere malen aangegeven te hebben dat het echt niet ging en hij echt niet naar huis kon vanwege het gevaar wat hij was voor zichzelf en voor andere vond de psychiater het gelukkig ook niet verstandig hem naar huis te sturen.  Hij mocht op vrijwillige basis naar een GGZ instelling voor crisis opname en gelukkig wilde hij dit zelf ook. Wel gaf de psychiater aan dat wanneer hij de instelling wilde verlaten zij de crisisdienst zouden inschakelen om die te laten beoordelen of er geen gedwongen opname nodig was.

Ik moet zeggen.. het voelt fijn om even aan mezelf te kunnen denken.. even van de rust en mijn kinderen te kunnen genieten. Ik hoop zo dat O nu in gaat zien dat dit zijn laatste kans is en dat ik anders echt genoodzaakt ben om bij  hem weg te gaan. Al is het alleen voor het geluk van mijn kleine wondertjes...en niet dat van mijzelf.