hartverscheurende val

Elke mama kent het wel die dagen die vermoeid en emotioneel voorbij gaan na de bevalling. De laatste tijd slaap ik zo slecht. Het voelt alsof ik zeeën van tijd te kort kom. Het ergste van alles is nog dat ik merk dat ik vaak op de automatische piloot rond zweef. Rond acht uur stond ik boven naast het bedje van onze kleine meid, alweer twee maanden oud maar nog altijd die constante zuigbehoefte. Ik was op van het constant aanleggen en van het idee dat ik dacht dat ik een slechte moeder was omdat ik bang was dat ze te weinig melk binnen kreeg. Ik liep als een zombie rond met ontiegelijk lelijke oude oma rimpels rondom mijn ogen. Ik schrok van mijzelf op elke foto die ik zag en besloot daarom dat men geen foto's meer van mij mocht maken.

Ik pakte mijn kleintje op met het idee haar op de bank voor de tv te voeden zodat ik eindelijk eens die aflevering op N..flix kon afkijken.Trede twee van de trap en ik bedacht mij ik geluk had dat ik niet onderuit was gegaan, elke tree die ik verder naar beneden liep was alsof mijn geest mijn lichaam had verlaten. Het was alsof iemand mij van de trap had geduwd, alsof ik was opgetild en zo neer was gegooid. Het is een gevoel wat ik niet kan omschrijven het enige wat ik mij kan bedenken is een black-out.

 Daar lag ik dan huilend op de grond, schreeuwend om hulp met mijn kleine meid vastgeketend in mijn armen. Baby was ondertussen ook aan het huilen geslagen omdat mama naar papa schreeuwde om hulp. Ik zag zijn verschrikte blik in zijn ogen.. Ik tilde baby uit mijn handen omhoog en liftte haar omhoog met de boodschap aan papa om haar aan te pakken. Ik verging van de pijn in mijn been en durfde er niet naar te kijken. Ik dacht dat mijn bot uit mijn huid stak en bleef daarom maar liggen. Tranen liepen over mijn wangen en ondertussen raakte ik in shock van de pijn, mijn hele lichaam was aan het rillen, ik begon te klapper tanden. Deze pijn bracht mij weer terug naar het moment van die twee uur aan een stuk durende weeën.

Meneertje O stond voor mij en vroeg mij of ik kon gaan zitten, ik probeerde het maar elke beweging was pijnlijk. Ik wilde gewoon blijven liggen en wachten tot de pijn weg zou trekken..  opstaan klonk zo ver weg." Ik ga de ambulance bellen.." ." Nee.. dat ga je niet doen !" roep ik O toe. Zie je het al voor je het bericht bij de huisarts straks,  Ambulance ingeschakeld i.v.m. val van de trap en een pijnlijk been. Dan staat er dadelijk in de conclusie: Contusie van de enkel ( verzwikt). Dat zal er dan voor zorgen dat ik de rest van mijn leven nooit meer serieus genomen zal worden als patiënt.

 Ondertussen werd de pijn er niet minder op, nog altijd was mijn lichaam aan het rillen en nog altijd was ik aan het huilen. Ik hoor mijn man met zijn ouders bellen.. Arme hij.. ook hij heeft een trauma aan de bevalling over gehouden en weet niet meer waar hij het moet zoeken. Even later staat hij naast mij met een deken die hij voorzichtig over mij heen legt. " Met Baby gaat het goed" zegt O. Ondertussen staat toeschouwer 1 en 2  ook huilend naast mij en komen toeschouwer 3/4 door de voordeur naar binnen.

Het duurde even maar ik kwam weer tot rust nadat O mijn been optilde en liet zien dat mijn been nog intact was en er geen bot uit mijn vel stak. Al steunend en kreunend ben ik naar de bank gehinkeld en daar ben ik niet meer van af gekomen. Zeker twee weken heeft die zwelling en pijn aangehouden, natuurlijk werd het steeds minder maar over is het nog altijd niet.

Zo terugkijkend op die hele situatie besef ik hoeveel geluk ik toch gehad heb. Stel je voor dat ik van schrik Baby had losgelaten, of dat ik op Baby terecht was gekomen. Dat mijn kleine meid nadat ik haar met alle pijn en moeite op de wereld had gezet weer terug moest naar God. Ik besef nu hoe kwetsbaar wij als mensen zijn en dat in elke hoek de dood wel naar ons loert....