Pact met de duivel

Heb je soms niet het idee dat de wereld maar beter kan vergaan ?

Geniet je nog wel van het leven en al het moois wat het je kan bieden?

Die vraag hoef ik mijzelf niet te stellen want het antwoord is grimmig en bedroefd.

Alle tegen slagen al jaar in jaar uit en soms dan die twee dagen waarop er weer een glans in je ogen ontstaat.

Al snel mijn grote liefde ben jij daar om deze te doven.

We hebben alles, maar dat alles is ook weer helemaal niets.

Soms zie ik mensen kijken en wijzen naar mijn auto, het liefst zou ik willen uitstappen en de sleutel overhandigen.

take what is mine but give me what is yours. Het zou zijn alsof je een pact sluit met de duivel.

Zodra je mijn wereld instapt is deze duister en kil, een waar mortuarium voor het ziel.

De ene tegenslag na de ander, ik herken mijzelf niet meer.

Werk is het enige wat mij nog staande houdt... het enige wat ervoor zorgt dat ik mijn bed uit kom.

Maar ook daar hoor ik niets anders meer dan "gaat het wel goed met je ".

Het uiterlijk is een spiegel van de ziel. En momenteel zit ik volledig onder de rode krassen.

Een allergie volgens de huisarts of uitslag door het fenomeen STRESS.

TJA stress heb je vooral nu in deze corona tijd. Dan maar weer met je staart tussen de benen naar huis.

En hopen dat je binnen een paar dagen geen rode garnaal meer bent.

Die grote liefde ja dat is een stress factor die ik niet kan elimineren.

Waarom vraag je je dan ? nou ik zal het je vertellen.

Ken je die mensen die je ziet en denkt dat is geen lieverdje ... nou precies om die reden dus.

Als ik naar je kijk mijn liefde, dan vraag ik mij af wanneer je zo bent geworden.

En waarom je mij zo erg haat dat je mij verstikt met je woorden en je daden, maar aan de andere kant zoveel

van mij houdt dat je me niet los wilt laten. Alleen de dood kan ons scheiden zeg je.

Je spreekt vaak over weg gaan, mij verlaten, of mij als een zak vuilnis buiten zetten.

Als ik over scheiden begin dan benoem je de dood en dat ik het niet zal overleven. Een kogel zeg je dan.

Je maakt me bang en die angst beheerst mijn leven net zoals jij dat doet.

Van mijn kleding tot mijn contacten alles beheers je.

Het miserabelste wat ik ook maar doe kan in jou ogen al verkeerd zijn.

En dan hebben we die wurgende achterdocht waar ik stront ziek van word.

Nu ik dit typ vraag ik mij af hoe mijn weekend eruit gaat zien.

Kruip ik net als gister direct na werk in bed of ga ik zitten luisteren naar jou kleineringen.

Een diepe zucht dat is wat je hoort, want ik zie het niet meer zitten.

Vast tussen deze muren en zelfs die muren hebben spijt dat ze mijn muren zijn.

Wanneer laat je mij los...

Gaat de dag waarop ik weer kan lachen nog komen of beland ik binnen kort ergens in een donker bos.