Jij bent genezen.. nu ik nog.

Soms heb ik het idee dat ik constant vecht.. vecht voor mijzelf en om mijn gevoelens positief te maken... Constant in strijd met mijn gevoelens maar echt een stap verder kom ik niet.

Na mijn bevalling van ons derde kindje ging het allemaal niet echt stukken beter. Het is ook niet dat ik gekozen heb voor nog een zwangerschap om mijn relatie te redden. Ik weet maar al te goed dat een kindje alleen maar druk zet op een relatie maar deze zwangerschap is een stukje van mijn leven waar ik liever niet teveel over kwijt wil.

Toen ik van de test aflas dat ik zwanger was, was het alsof de aarde van onder mijn voeten wegschoof en ik in de ruimte rond zweefde. Niet van geluk .. Het heeft mij drie maanden gekost om het een plekje te kunnen geven en er vrede mee te sluiten. Weghalen was voor mij totaal geen optie ! Wat god geeft op wat voor manier dan ook.. ik zal mijzelf erbij neerleggen. Het ging mij niet om de zwangerschap die niet gepland was maar meer om het idee dat O nog altijd met zijn verslaving in de weer was. Hoezeer ik ook hoopte dat hij ooit clean zou worden ik wist dat dit nooit zou gaan gebeuren en dat maakte die positieve test zo pijnlijk.

Het voelt nog steeds alsof ik mijn eigen leven totaal verpest en het ergste is dat ik er zelf voor kies. Dat weet ik en dat besef ik ook. Maar eruit stappen om een of andere reden kan ik dat niet.. niet zolang O mij niet wil laten gaan. Hoe vaak ik het hem ook zeg.. zijn enige antwoord is " samen tot de dood". Stiekem diep van binnen smeek ik dan ook eerder om zijn dood dan die van mij.

De bevalling verliep erg vlot.. in de ochtend om 9:00 werd ik gestript.. de hele dag heeft een nicht naast mij gewaakt maar nee hoor Baby wilde niet komen en gaf totaal geen kick. Om het half uur een zeker geen pijnlijke wee.. that's it. Mijn zus verraste mij nog door in de avond opeens voor de stoep te staan, boos dat ik haar niet had laten weten dat het misschien toch ging gebeuren vandaag. Wat was ik blij haar te zien... Maar toen net zoals wat ik had verwacht toen ik net naar bed ging begonnen de weeën. Ik weet dat het bij mij heel erg snel gaat maar ik was van plan niet gelijk de verloskundige te bellen. Toen kwamen de weeën om de kwartier en dan weer om de twintig minuten en toen dacht ik " ik ga niet nog langer wachten". Ik belde de verloskundige, zei adviseerde het toch nog even af te wachten.

Na een half uur werd de pijn echt hevig en toen na overleg met de verloskundige mocht ik naar het ziekenhuis. In de auto kwamen de weeën echt flink opgang. En ik werd zo bang.. bang voor de pijn waar ik nu doorheen moest, zodanig dat ik begon te klapper tanden... Blijkbaar ben je anderhalf jaar na de bevalling nog steeds die hevige pijn niet vergeten. Nu ik zo terug kijk moet ik echt lachen om mijzelf. Al puffend schreeuwde ik " zie je wel ik met mijn afwachten ik ga gewoon zo in de auto bevallen". ( scenario onderweg naar het ziekenhuis)

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werd ik begeleid door mijn zus en O richting de triage kamer. Eenmaal daar aangekomen stond er een verloskundige van het ziekenhuis. ' O... ben je hier zonder verloskundige". Ik vertelde haar dat de verloskundige onderweg is en dat bij mij de bevallingen heel erg snel gaan en ik niet van plan was onderweg te bevallen'. Wat een stom mens bedacht ik mijzelf... Ziet ze niet dat ik pijn heb en dat ik aan het bevallen ben.." Hoeveel ontsluiting heb je ? " Dat weet ik niet.. " de verloskundige heeft dus niet eens gekeken. " Vanmorgen had ik twee centimeter en daarna ben ik gestript". Ze keek me zo raar aan zo van AANSTELLER!.

Eenmaal in de kamer aangekomen, begon ik mijzelf al voor te bereiden en de weeën werden heviger en heviger. Even later kwam de verloskundige binnen, wat fijn dat ik haar ken.. Ik had een langere tijd voor zowel hen als de huisartsen gewerkt. Ze voelde en ik had 4 cm ontsluiting.. ik bedacht mij dat het nog lang zou duren voor ik op 9 cm zat. Ze vroeg mij of ik wilde wachten of dat ik de vliezen door liet prikken. Prik maar door... Ik kon mij niet bedenken dat ik uren elke seconden deze hevige pijn moest wegpuffen. En wat is er fijner dan wanneer je weeën hebt en daarbij ook nog eens diarree krijgt. Zie je het scenario al voor je persen en... O helll ik wil echt geen ontlasting tijdens het bevallen.. Ondertussen liep ik heen en weer naar de wc en gelukkig mijn darmen waren helemaal geleegd.

Toen kwam die " vriendelijke " zuster naar binnen en vroeg aan de verloskundige of ze even een boterham kon gaan eten. Tja dacht de verloskundige ga maar, ook zij vond maar dat ze deed alsof wij te snel handelden en eigenlijk nog thuis hadden moeten puffen... ik hoorde haar nog zeggen dat ze het wel alleen kon en dat ik het hartstikke goed deed... dus daar ging ze .. Ik moest gaan liggen want de weeën kreeg ik echt niet meer weg gepuft. Maar ik moest want ze wilde zien hoeveel ontsluiting ik had... Ik had 9 cm... ik mocht rustig gaan persen.. en na twee/drie keer persen was onze kleine meid geboren. Twee uurtjes had ik er in totaal over gedaan dus ik mocht niet klagen. Wat een opluchting.. ik weet dat ik alleen nog zei.. de pijn is klaar.. Ik was zo blij dat ik was bevallen en het overleefd had zonder ingeknipt te worden. " Wat zullen we haar aan doen". Het maakte mij allemaal even niet uit.. ik wilde gewoon even genieten van het moment dat ik was bevallen.

Onze "vriendelijke"zuster kwam binnen oh heb ik het gemist... " Ik zei toch dat ik snel beval". Dat had ze natuurlijk niet verwacht van deze aansteller. Daarna werd ze al een stuk vriendelijker maar moest toch de opmerking maken " gaat het allemaal wel goed tussen jullie?". Ik vond dat zo brutaal van haar ... hij is slechthorend en hij zit bij een bevalling en weet niet wat hij moet doen. Dus logisch dat hij zich ongemakkelijk voelt..

Maar nu zijn wij vier maanden verder, ik heb O duidelijk gemaakt dat ik het niet meer pik en was daarom ook vier dagen vertrokken van huis een drie maanden terug. Zonder spullen begeleid door de politie heb ik het huis toen verlaten ..alleen maar met mijn kinderen aan mijn zijde  Sindsdien heeft hij zich ook gedragen.. zijn leven gebeterd, is hij druk bezig met dingen opbouwen.. Maar blijkbaar is dit niet meer genoeg om mij gelukkig te maken. Ik vraag mijzelf dan ook af waarom ben ik nu zo ongelukkig terwijl ik nu alles heb ... Hij heeft zelfs een leuke auto voor mij gekocht maar ook dat doet mij niets meer.

Van kleins af aan was ik vaak al somber en op zoek naar geluk en liefde.. de wereld maakte mij vaak verdrietig en ongelukkig.. misschien ligt het wel aan mij ? En elke keer als ik weer van mijn werk naar huis rij dan komen al die momenten en gebeurtenissen die ik met O de afgelopen zes jaar heb meegemaakt terug naar boven. Dan voel ik de woede in mijzelf naar boven komen. Ik voel de haat die ik voor O koester dan zo hevig dat het me weer terug stopt in dat sombere dal. Ik begrijp op dat moment niet hoe ik het zo ver heb laten komen.. en hoe zo'n sterk iemand als ik .. al die dingen heeft gepikt die mij zijn aangedaan of die ik mezelf heb laten aandoen...

En nu O... kan ik je zeggen dat je mij uiteindelijk wel hebt gebroken en mij gemaakt het tot dit sombere mens met een masker vol vrolijkheid. Maar wanneer de deur zich achter mij sluit dan voel ik die leegte en eenzaamheid die zo ontiegelijk pijnlijk is. O zegt altijd dat ik iemand ben met twee gezichten... dit zei hij dan omdat ik niet volgens zijn wensen danste maar naar mijn eigen ik luisterde en daar naar handelde. Ik heb inderdaad twee gezichten: een voor de mensen om mij heen en een gezicht voor mijzelf.

Nu zul je misschien wel denken.. kom op meid... kies voor jezelf .. herrijs en be happy.. Dit lijkt zo ver weg op dit moment. De eerste stap heb ik gezet.. een bord met te koop op ons huis..Ik ga niet bij de pakken neerzitten ! Ik sta op... kolf een flesje vol.. kleed me aan, fatsoeneer mijn gezicht met make-up en tover een glimlach op mijn gezicht.. kus mijn baby en vertrek naar mijn werk. Het is tijd dat ik nu aan mijzelf ga werken en dat ik leer de hoofdstukken uit het verleden een plekje te geven. Misschien kunnen we dan alsnog als gezin gelukkig worden ...

De tijd zal het leren.. maandag maar eens naar de huisarts voor een verwijzing naar de psycholoog. Het is tijd om dit ziel weer eens wakker te knijpen....