Het verdoezel masker

Al een tijdje heb ik geen blog meer gepost, puur omdat ik even niet meer wist waarom ik mijn ellende toch op papier noteerde. Nouja niet echt op papier maar op een webpagina.. om mijn verhaal te delen/ mijn leed vast te leggen?  Was dit wat ik nodig had en waarmee ik vooruit kwam, vroeg ik mijzelf af. Want nu ik alles zo terug lees, vraag ik mijzelf toch echt af wanneer ik uit deze nachtmerrie ga ontwaken en voor mijzelf ga kiezen. Waarschijnlijk nooit en kom ik op mijn 60ste tot de conclusie dat ik mijn leven weggegooid heb voor iets wat het niet waard was. Door angsten alles kwijt te raken, te falen en vanwege financiële overwegingen bleef bij het geen wat mij in zijn macht hield. Een parasiet wat teert en leeft en zijn eitjes legt om zo nog meer verderf te veroorzaken.

Het weekend was een hel.. Ik heb O alleen vroeg in de ochtend gezien als hij uitgefeest was en het tijd vond om zijn nest op te zoeken. Ik heb hem gelaten.. ik kon toch niets doen om het te voorkomen. Mijn dagen kropen voorbij en ik was verre van happy en aanwezig op deze wereld. Veel gehuild en veel geslapen terwijl ik voor mijn kleine mannetje moest zorgen, Als hij sliep.. sliep ik ook, de nachten waren lang en ik heb veel naar buiten gestaard en mij afgevraagd wanneer dit allemaal zou stoppen.

Daarna moest ik mijzelf weer bij mijn hoorns pakken ik heb mijzelf vermand en ik ben weer aan het werk gegaan. Weer dat masker opgedaan " I can handle everything". Ja zo sterk kom ik over maar van binnen ben ik allang helemaal klaar met dit leven.

Na een aantal dagen weer bij mijn schoonouders te hebben gezeten en na weer al die loze beloftes aangehoord te hebben, wilde ik naar huis. Ik kreeg geen rust.. niemand die rekening met mij hield daar in dat huis. Hoogzwanger/slecht geslapen/ pijn in mijn bekken/gewerkt.. nee niemand vroeg daarna. Ik was tenslotte schuldig aan dit alles en iedereen had problemen behalve ik. Zo vroeg men mij om een glas water te geven/koffie te zetten terwijl elke stap als messteken aanvoelden. Maar nee deze dame doet het allemaal wel weer, kropt het op en gooit het gewoon weer in zich zelf.

Eenmaal gister thuisgekomen.. barste de hel weer los. Hij manipuleerde/ bespeelde mij en was weer van plan weg te gaan. Ik had tenslotte getankt en hij kon wel weer links en rechts geld lenen om zo zijn verslaving te onderhouden. Ik heb hem gesmeekt thuis te blijven en zich te vermannen en een keer die vader en die echtgenoot te worden die hij voor ons moest zijn. Maar nee hij verzon het ene na het andere excuus om te proberen het huis uit te komen met de auto sleutel. Ik heb toen mijn schoonvader gebeld, toch niet zo'n goed idee zo kort weer terug naar huis te gaan. Die is ons komen halen.. met veel steunen en kreunen heb ik hem meegekregen..

Lang leve de staatsloterij... want hij had uit zijn loten iets van 30 euro gewonnen.. en nee die loten wilde en zou hij zeker niet aan mij afstaan. Hij had al een heel plan in zijn hoofd gemaakt voor de volgende dag, en was alles behalve van plan om voor onze kinderen te zorgen terwijl ik aan het werk was. Ik was wat eerder opgestaan.. ik moest nog naar huis om mijzelf om te kleden, ik kan moeilijk drie dagen in dezelfde kleren naar het werk gaan. En ja hoor nog geen paar minuten later stond meneer beneden terwijl ik net de deur uit wilde." Waar ga je naar toe "? Ik kijk hem verbaasd aan en schud met mijn hoofd. " wat denk je zelf, naar mijn werk natuurlijk". " Hoe laat moet je dan beginnen" ? Zoals gewoonlijk altijd om 07:45 maar ik moet toch echt om 7.30 van huis aangekleed en wel wegrijden. Half 8 moet ik wegrijden antwoord ik. " Gister moest je om 8.00 beginnen". Op dat moment springt de woede naar boven. Wat denkt hij wel niet? Hij kan geen vader en geen echtgenoot zijn maar wel hier klagen omdat ik optijd naar mijn werk moet. Hij zou eens een man moeten worden en eens zelf moeten gaan werken. " Ik ga niet tippelen of straat ofzo " antwoord ik boos. Hij word boos en zoekt iets om naar mijn hoofd te smijten. Ik gooi de deur dicht en loop al vloeken naar mijn auto die dus helemaal van top tot teen in de ijzel zit.  Wat een ochtend en nu nog krabben in de kou.

Op het werk bel ik zijn contact persoon bij het GGZ, O heeft waarschijnlijk ook nog eens schizofrenie.. en samen met zijn verslaving is dit echt een super cocktail smaak " maak mij maar gek". Ik geef aan dat de nood hoog is en dat die wachtlijst echt verkort moet worden.. Het kan zo niet langer want het gaat weer snel bergafwaarts en het gaat weer een keer flink uit de hand lopen. Dan vertelt madame mij dat als het echt zo crisis is ik de huisarts of de crisisdienst moet bellen.  "TJA wat is een crisis, als je op een dak staat of op het perron om jezelf voor de trein te gooien". Ik spreek met de psychiater af om om 12.00 bij hen langs te komen samen met O om te kijken of hij zich vrijwillig wil laten opnemen ergens anders.  Wanneer ik mijn schoonvader bel om hem wakker te maken zodat ik niet nog een half uur op zijn douche ritueel moet wachten hij mij zegt " hij is toch net bij jou geweest, hij moest iets van een formulier afgeven ". Op dat moment zakt de grond onder mijn voeten vandaan en weet ik al wat voor weekend mij weer te wachten staat. Morgen vrij dan maar morgen met hem naar het GGZ en een opname regelen.

Op dat moment springen de tranen al in mijn ogen.. ik ben maar even een andere kamer ingevlucht zodat men mij niet ziet huilen. Ondertussen bel ik de psychiater om te vragen wat ik nu moet doen.. Die vraagt mij te beloven dat ik mijzelf en de kinderen veilig stel.. tja ik ben wel veilig maar hij, hij is een gevaar voor zichzelf en anderen. Ze vraagt mij of ik kan komen zodat we even in gesprek kunnen want ook zei heeft in de gaten dat ik er helemaal doorheen zit. Deze tranen zijn geen tranen van verdriet maar tranen van wanhoop... Maar nee ik hoef niet op sympathie en begrip te rekenen van mijn werkgever, die ziet mij al aankomen met dat ik weer voor persoonlijke redenen een uurtje weg moet. Na die officiële eerste waarschuwing zorg ik ervoor dat privé en zakelijk helemaal gescheiden zijn, ik ben maar een nummer.. vervangbaar... en daardoor dus kwetsbaar.

Dus daar zit onze doktersassistente met om de tien minuten een patiënt in haar spreekkamer." Goeiemiddag " met een vriendelijke lach begroet ik mensen en sta je weer vriendelijk te woord. Nee niemand zal merken dat ik net een ingestort moment heb beleefd...  Dat masker van mij is onbetaalbaar.....