Wanneer je aan iemand vraagt wat hen nou écht kwaad maakt in deze wereld. Waar ze nou écht niet tegen kunnen, wat onacceptabel is en waar ze niet bij kunnen met hun hoofd.. Dan zeggen de meeste mensen hetzelfde: ONRECHT.

Het is al weer een tijd geleden dat Raelyn interesse begon te tonen in de wc. In ons oude huis ging de badkamer deur eigenlijk nooit dicht. Daar zat dus ook de wc. In het huis waar we nu wonen, gaat ‘ie wel dicht maar niet op slot. (Kan wel hoor). Dus we hebben regelmatig gezelschap! Dit heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat Raelyn al interesse had in de wc voordat zij 2 was. We hebben er toen natuurlijk niks mee gedaan. Ja, ze mocht plassen op de wc als ze wilde! Maar we hebben nooit doorgepakt. 

Helaas is dit voor ons namelijk wel de realiteit. Ik weet dat ik ziek ben en dat dit echt wel effect gaat hebben op onze kids. Alleen zijn weten en ervaren wel even twee totaal verschillende dingen. Ik ben blij dat ik zelf erg nuchter ben in het hele ziekenhuis gedoe. Bang ben ik niet snel en in paniek raak ik ook niet zo gauw wanneer het op mijzelf aankomt. (Gebeurt er iets met bijvoorbeeld Kevin of de kids, dan is het wel een ander verhaal hoor!) Wat betreft mijzelf, ben ik het zo gewend dat er elke keer wel weer wat gebeurd dat ik er gewoon niet van schrik. Tuurlijk is het spannend en ervaar ik stress. Tuurlijk vliegen er gedachtes door mijn hoofd, wat als het nu echt goed fout zit? Wat als mijn lever er nu écht mee kapt? Wat als ik niet meer naar huis mag? Wat als... Gedachtes die ik niet mag hebben van mijzelf, want ik moet sterk zijn. Altijd.

Het klinkt voor sommige misschien shockerend, je pasgeboren baby mee laten doen aan een medische studie. Medisch onderzoek. Zo’n kleine hulpeloos kindje en nu al de medische molen in. Gelukkig is het allemaal minder heftig dan het klinkt.

Een aantal uren na de bevalling begon Travis al met spugen. Misselijk van het vruchtwater, dachten en hoopten we. Tegen beter weten in, want mijn moedergevoel zei eigenlijk gelijk al dat het weer raak was. Toch was het dit keer anders. Raelyn kreeg vanaf dag één kunstvoeding en ik luisterde eigenlijk altijd maar naar de artsen. Dit keer wist ik tijdens de zwangerschap al dat ik borstvoeding wilde geven en ben mij enorm gaan inlezen. Artikelen, blogs en facebook groepen. Ik wilde alles weten en overal op voorbereid zijn. Door al die moeders, al die ervaringen kwam ik ook achter het gene waar ik nu dus enorm veel aan heb. 

In mijn vorige blog vertelde ik jullie dat ik de laatste week van de zwangerschap elke dag naar het ziekenhuis moest voor een CTG. Gelukkig bleef de kleine man het allemaal goed doen en leek hij geen last te hebben van de cholestase. 

Laat ik bij het begin beginnen. Het is namelijk niet "gewoon" de bevalling. Ik ben namelijk ingeleid met 36+6 en zoals de meeste op Mamaplaats wel weten, word je meestal niet eerder dan 38 weken ingeleid zonder medische indicatie. En natuurlijk, want er gaat nooit iets normaal bij mij, had ik die. Tijdens de zwangerschap werd ik extra in de gaten gehouden. Niet alleen door mijn ziektes en medicatie, maar ook door de vroeggeboorte van Raelyn (35+6). Een eerdere vroeggeboorte is namelijk een risico factor voor nog een vroeggeboorte.

Anderhalf jaar geleden werd ik mama. Mama van Raelyn. De grootste en mooiste verandering van mijn leven. Een jaar geleden pakte ik mijn camera weer op (de camera die ik voor mijn 16e verjaardag heb gekregen) en ben ik weer begonnen met fotograferen. Het fotograferen van het knapste modelletje ooit. Oke, vind ik dan he! Sinds dien ben ik op Instagram gaan groeien. 

Mijn opvoeding is heel “uiterlijk vriendelijk” geweest. Mijn ouders hebben mij namelijk altijd geleerd dat niemand gek of raar is qua uiterlijk en dat littekens, moedervlekken, aardbeien vlekken of wat dan ook normaal zijn en dat iedereen mooi is. Zo ook striae of striemen. Het is normaal. Het hoort bij het leven en de een heeft het wel en de ander niet.