Helaas hier ook zo.. Ze waren 4 en 2 toen ik de diagnose kanker kreeg.. Hersentumor.. Zijn gelukkig 7 jaar verder maar helaas wordt het erniet makkelijker op. Hoe ouder, hoe meer ze mee krijgen. Maar zolang we er maar voor ze zijn, maakt niet uit hoe. Al is het maar een dikke knuffel!

Helaas weet ik heel goed hoe je je voelt. M’n man zag op fb dit stukje voorbij komen en vroeg aan me of ik was begonnen met bloggen haha, het is behoorlijk identiek namelijk (wel een andere ziekte las ik later in je verhaal, maar ik bedoel de struggels als ‘zieke’ mama). Ik herken dit zo! Precies mijn gedachtes.. Je voelt je schuldig, maar je weet ook dat je er niets aan kunt doen. Die onmacht is verschrikkelijk. We willen er ten alle tijden voor onze kids zijn, maar dan werkt je lichaam weer eens tegen en ondanks dat je er zelf niet voor kiest, weet je dat je je kind verdriet doet. En dat moet je dan “accepteren” omdat het onmacht is. Maar helaas gaat t in ons hoofd toch niet zo makkelijk.. Heel veel sterkte! ❤️