Voor altijd veranderd

Mijn opvoeding is heel “uiterlijk vriendelijk” geweest. Mijn ouders hebben mij namelijk altijd geleerd dat niemand gek of raar is qua uiterlijk en dat littekens, moedervlekken, aardbeien vlekken of wat dan ook normaal zijn en dat iedereen mooi is. Zo ook striae of striemen. Het is normaal. Het hoort bij het leven en de een heeft het wel en de ander niet.

Vooral mama’s die zelf kindjes hebben gedragen hebben vaker striae dan andere. Zo ook mijn mama. En man wat heeft zij mij een mooie blik op striae gegeven. Ik en mijn broer hebben haar namelijk flink uitgerekt en hier heeft ze dus ook striae aan over gehouden. Of, zoals wij het altijd (en nog steeds) noemen, haar zonnestralen. Hoe mooi is dat? Je kinderen leren dat wij haar zonnestralen hebben gegeven. Ze heeft ook altijd uitgelegd dat het striae is en hoe het komt. En voor ons waren en zijn het gewoon haar zonnestralen.

Toen ik voor de eerste keer aan de prednison moest, ben ik in 8 weken tijd 15 kilo aangekomen. Mijn huid werd extreem dun en ook extreem snel opgerekt. 3 keer raden... striae. Stoort het me? Ja. Niet omdat ik het lelijk vind. Omdat ik er last van heb. Het zit namelijk op mijn bovenbenen. En nee, het zijn geen zonnestralen. Ik heb ze niet door iets moois maar door iets verschrikkelijks. Iets negatiefs wat de rest van mijn leven bij mij blijft. Net zoals die striae. Het is wat het is en het is oke. De prednison heeft mijn huid aangetast en ook tijdens mijn zwangerschap van Raelyn kreeg mijn buik het te verduren; striae. Mijn eerste zonnestralen! Vind ik ze mooi? Absoluut niet. Schaam ik me er voor? Absoluut niet! Dit zijn echt zonnestralen. Zonnestralen van Raelyn. En ik ben trots op mijn lichaam voor het maken, dragen en op de wereld zetten van een heerlijk gezond moppie.

Nu ik zwanger ben van de tweede én alweer bijna 2 jaar nonstop aan de prednison zit komt de striae wat sneller opdagen. De oude striemen zijn zwak, rekken op en verkleuren. Rood. Paars. Blauw. Ze jeuken en ze zitten er. Vind ik het mooi? Nee... maakt het me soms onzeker? Ja... helaas wel (zelfvertrouwen issues). En weet je? Het zijn weer zonnestralen. Zonnestralen die onze zoon mij geeft. En ik zal me er nooit voor schamen! Ik ben boos op mijn lijf. Door de ziektes. Door de medicatie. Door het falen. En ik ben trots. Voor het toch mogen dragen van twee kindjes. Trots op mijn buik. Op de buik die voor altijd is veranderd.

Trots op mijn zonnestralen.