"Is mama thuis?"

Helaas is dit voor ons namelijk wel de realiteit. Ik weet dat ik ziek ben en dat dit echt wel effect gaat hebben op onze kids. Alleen zijn weten en ervaren wel even twee totaal verschillende dingen. Ik ben blij dat ik zelf erg nuchter ben in het hele ziekenhuis gedoe. Bang ben ik niet snel en in paniek raak ik ook niet zo gauw wanneer het op mijzelf aankomt. (Gebeurt er iets met bijvoorbeeld Kevin of de kids, dan is het wel een ander verhaal hoor!) Wat betreft mijzelf, ben ik het zo gewend dat er elke keer wel weer wat gebeurd dat ik er gewoon niet van schrik. Tuurlijk is het spannend en ervaar ik stress. Tuurlijk vliegen er gedachtes door mijn hoofd, wat als het nu echt goed fout zit? Wat als mijn lever er nu écht mee kapt? Wat als ik niet meer naar huis mag? Wat als... Gedachtes die ik niet mag hebben van mijzelf, want ik moet sterk zijn. Altijd.

Net zoals laatst. Ik voelde me al niet zo je van het. Slapjes, ziekjes. Gewon blegh, je kent het wel. De kinderen ook goed verkouden, dus dan houd ik hun temperatuur natuurlijk in de gaten. 's Ochtends even gemeten, beide perfecte temp. Top! Even m'n eigen temp ook maar checken, want bij koorts moet ik altijd de poli of hap bellen. Gelukkig heb ik in de afgelopen 5 jaar geen 1 keer koorts gehad. (Geen idee dus hoe koorts voelt). Lichte verhoging, okay. Even in de gaten houden dus. Kids naar de opvang, ik het huishouden doen. En tussendoor even uitrusten. Een "gewone" woensdag. Tijdens het opruimen zag ik de thermometer liggen. Ohja! Even checken... BAM. 41,8. Uuh?? Okay, okay... ookaayyy.... Nog een keer. 41,7. Nog een keer 40,9 nog een keer 41,3 nog een keer nog een keer nog een keer nog een keer. Kevin. Appen. Wat gebeurd er? Gaat het wel goed? Ik voel me wel prima? Zover ik me prima kan voelen in m'n zieke lijf. Is m'n lever oke? Heb ik een infectie? Is de spatader in mijn slokdarm geknapt? De poli bellen? Klopt de thermometer wel? Even in m'n story vragen of er verpleegkundige mee kunnen kijken. Want ondanks dat ik echt niet snel in paniek raak voor mezelf... heb ik nog nooit hoge koorts gehad. Steek een naald tussen m'n ribben in m'n lever terwijl ik wakker ben? Prima. 3 infuzen tegelijk? Prima. Maar die koorts? Zo hoog? Terwijl ik alleen thuis ben? Dat was wel even een dingetje. 

"Je weet zelf echt wel wat je moet doen, alleen wil je dat niet horen". Eén van de vele reacties van de verpleegkundige. I know. Ik moet. bellen... Heb gewoon geen zin in weer die hele polonaise aan m'n lijf. Uren in die kamer zitten wachten. De kids... Maar okay. De kids, ik doe dit voor de kids. Bellen dus. "U moet u melden op de spoedeisende hulp, de arts meld u aan". Tuurlijk. Tas inpakken en gaan. Ondertussen geregeld dat de kids worden opgehaald door oompie en tante. Op de spoed werden alle testjes weer gedaan. Het hele rampenplan. En toen belde oompie. "Mama ben je bij de dokter?" "Voel je je niet zo lekker?" Mijn hart... mijn kleine meisje... Hopelijk mag ik naar huis. Niet weer hier blijven voor dagen. En gelukkig was dat ook zo. Na uren wachten kregen we te horen dat er niks acuuts aan de hand was en dat die hoge koortspiek eigenlijk een groot vraagteken is. Maar goed, naar huis! De volgende ochtend werd Raelyn wakker en ging Kev naar haar toe. De babyfoon camera ligt naast me en ik kijk naar hoe ze wakker word. En dan de hartverscheurende en tegelijk hartverwarmende woorden: "Papa, is mama thuis?" Man oh man... Dat kleine mensje, zo klein, zou zo'n onbezorgd leven moeten hebben en dan is het eerste waarmee ze wakker word, de vraag of mama er wel is... Mijn meisje. Ik ben zo gek op haar. En ik ga zo hard mijn best doen om mijn ziektes haar niet in de weg te staan. Niet te beschadigen. Haar begeleiden zover ik kan. Dat ze altijd weet, dat mama altijd dichtbij is. Dat ik er altijd voor haar ben, ook al ben ik even niet in de zelfde ruimte. Ik ben zo trots op hoe ze het doet. Zo trots. 

Kun je ook lezen: "Je pasgeboren baby mee laten doen aan een medische studie".